Morgen was het de trouwdag van mijn vader en moeder geweest, en hadden ze 60 jaar getrouwd zullen zijn. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn maar we koesteren de gedachte aan mijn vader. Mijn vader was een vader zoals een vader hoort te zijn, met steun, liefde, geborgenheid, dankbaar dat we hen beiden hier naartoe gehaald hebben. Mijn vader was een vader om trots op te zijn en is en blijft altijd mijn vader waar ik trots op ben en onnoemelijk veel van blijf houden. Mijn vader was recht door zee, en had - net als ieder mens - gerust zijn fouten, maar het was gewoon een moordkerel, die ik nog elke dag mis. Mijn kinderen missen hun opa, die een echte opa voor ze was. Nee, niet in de zin van veel of dure cadeaus, maar gewoon een opa met oprechte aandacht voor zijn kleinzonen. Huub mist hem nog steeds, en zegt 'ik ben blij dat ik jouw vader gekend heb, want nu weet ik hoe een echte vader moet zijn'. Kortom, pap, we missen je, jammer dat jij niet minstens 82 hebt mogen worden...
