Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Maandag 2 september om 16.20 uur, sloeg het noodlot toe.

Op dat tijdstip, was onze Xavier op weg naar huis.
Hij reed bij ons in de straat op 150 mtr. afstand van zijn huis.
Er kwam een auto uit een uitrit.
Xavier heeft nog geremd, maar helaas klapte hij frontaal op deze auto.
Onze jongen was op slag dood.
Wij hadden maar 1 kind.

Waarom, wordt een kind, zo plotseling, in de bloei van zijn leven, in 1 seconde van ons afgenomen ?
Waarom ??

Helaas zullen wij op deze vraag nooit een antwoord krijgen.

Het vedriet en pijn, is bijna niet dragelijk.
Het gemis wordt alsmaar groter.

Maar elke dag knokken wij ons verder door het leven.
En dat lukt redelijk, omdat we ons voorhouden, wat onze Xavier had gewild.

"Mam en Olaf, leef verder zoals ik het gewild had.
Geniet, hoe moeilijk het ook is, van elke minuut"

Lieve Xavier, kon je ons maar vertellen, hoe dat dan moet.
Jij had voor alles altijd wel een leuke oplossing.

In ons hart, blijf jij voor altijd voorleven.
En nu kan niemand jouw nog iets aandoen.

Dag lieve jongen, je wordt elke seconde nog met pijn in ons hart gemist.

Mam en Olaf

Overige informatie
Er is voor onze Xavier een mooie web-site in de lucht, ter nagedachtenis aan hem.

www.xavier-bos.net