Lieve Yoshi,
Toen ik jouw naam op de klassenlijst van WHOMW1B zag staan, maakte mijn hart een sprongetje. Yoshi, het favoriete karakter van mijn oudste zoon en mijzelf uit de door ons zo geliefde Mario-spelletjes.
Gniffelend sprak ik je naam uit en voegde eraan toe: It's me Mario! Je stak je hand op en begon te lachen. Ik had een Yoshi in de klas. Een week later was ik eventjes je naam kwijt toen ik je aan wilde spreken. 'Mevrouw, hoe kunt u mij nu vergeten?' 'Yoshi! Sorry, ja Yoshi!' Ik had een Yoshi in de klas.
Een klas waarin veel werd gelachen. Waar tijdens de lessen Nederlands wedstrijdjes werkwoorden vervoegen werden gehouden. Jij motiveerde je klasgenoten om er alles uit te halen, er voor de volle 100% voor te gaan en als leerlingen iets niet snapten, deed jij mijn uitleg gewoon nog even dunnetjes over. Je genoot van school en dat werkte aanstekelijk. Lesgeven aan jouw klas was voor mij dan ook een feestje. Ondanks het feit dat de vakken Nederlands en LOB nu eenmaal niet de vakken zijn waar je in de opleiding Medewerker Havenoperaties voor naar school toe komt, hebben we onwijs veel gelachen, genoten en geleerd.
Tijdens de lessen LOB viel je direct op. Je was altijd stilletjes en serieus aan het werk. Waar de meeste leerlingen het toch maar weer een onnodig gedoe vonden, dat reflecteren op jezelf, was jij hier altijd fanatiek mee bezig. Als leerdoelen voor dit schooljaar had jij onder andere vaker mediteren en proberen iedere maand een boek te lezen, opgesteld. In eerste instantie dacht ik dat je een grapje maakte, maar niets bleek minder waar. Je was zo op zoek naar een soort van innerlijke rust, zo klaar om voort te bouwen op de nieuwe jij. Bij jou was de boodschap aangekomen, die ik iedere dag opnieuw probeer uit te dragen: Blijf jezelf altijd ontwikkelen, ontplooien en wees bij iedere stap in de juiste richting onwijs trots op jezelf. Even stilstaan bij waar je stond, waar je staat in het leven en waar je wilt staan in de toekomst. Wanneer je dat helder hebt, kan je beginnen te timmeren aan de weg waarmee je jouw doelen kunt bereiken.
Op dat punt namen we afscheid Yoshi, jij timmerend aan de weg om jouw doelen, jouw dromen in het leven te verwezenlijken.
Yoshi, ja Yoshi. Ik had een Yoshi in de klas en ik zal jou nooit vergeten.
Jouw klas zal nooit meer hetzelfde zijn, maar we zullen elkaar blijven motiveren om er alles uit te halen, er voor de volle 100% voor te gaan en te blijven timmeren aan de weg waarmee we onze dromen kunnen verwezenlijken.
Ik ben dankbaar voor de periode dat ik jou les heb mogen geven, al was deze helaas veel te kort.
Rust zacht Yoshi
Heel veel liefs,
Jennifer Budde (docente STC)
