Lieverd,

leven is als sneeuw

je kunt het niet bewaren

troost is

dat jij er was

uren, maanden, jaren.

Langzaam zie ik hen gaan
Die ik nog bij mij had,
De bocht om van het pad.
Van goud doorschenen stof,
Dan wordt het in het hof
Nog stiller dan voorheen.
De liefsten, één voor één.

jij

gaf mij

het leven

een bezorgde blik

een hand die loslaat

de liefde

van een

vader, een moeder

Mam, toen ik

aan je ziekbed

jouw koude hand

in mijn warme

handen nam

werd jij het kind

en ik de vrouw

die wilde dat ze jou

kon geven datgene

wat je haar eens gaf:

leven.

Vannacht kwam ik mijn ouders tegen,

Twee bleke schimmen die naar elkaar

Toe negen in het witte licht van een lantaarn.

Aan hun geluk te zien kon ik nog niet

Geboren zijn. Ze waren jong en heel verliefd

Een groot verdriet bedroefde mij

Omdat ik wist hoe het zou verdergaan.

Zij schaterde om iets dat hij haar toegefluisterd had.

Hij lachte hard zoals hij nog vaak doet.

We wisselden een beleefde groet

En daarna scheidden zich weer onze wegen.

Wacht maar, riep ik hen na

We komen elkaar nog wel eens tegen

Gearmd gingen ze zwijgend om een hoek.

Lieve papa je bent nu al zolang weg van mij

Maar soms voel ik je zo dichtbij,

Hoor ik heel zacht je lieve stem

En heel even ben ik dan weer dicht bij hem.

De zorgen die mij soms omringen

De vreugde en de nare dingen

Ik hoor je stem hij klinkt heel zacht,

Je troost me in die donkere nacht.

Je zegt heel zacht wat er ook gebeurt

Ik sta naast je meiske, dus niet getreurd

Ik help je bij alles wat je doe.

Geloof me maar , en ik word nooit moe.

Nooit te moe om jou bij te staan

Zodat jij vrolijk door het leven kan gaan

Ik sta je bij je verder leven

En geloof me mijn kind eens komen wij elkaar weer tegen.....

Je voelt mijn warmte, je hoort mijn stem

Geloof mijn kind. Jij komt ook ooit bij hem

En hier zullen wij allen weer gelukkig zijn

Zonder verdriet en zonder pijn..........

Nu,

In het besef dat rauwe randen spoedig rouwranden zullen zijn,

en wetend dat wat komt onvermijdelijk is.

Toch,

Als de storm van het gevoel eens zal gaan liggen,

zal er een ander landschap zijn.

Want,

Al de plaatsen waar je ooit geweest bent,

Dragen de afdruk van jouw aanwezigheid.

De aarde ligt open

wachtend o jou

zoals jij eens als jonge vrouw

gewacht hebt op het zaad

waaruit ik ben ontstaan.

Je was mijn moeder.

Genomen uit jouw vlees

gevormd uit jouw gebeente

vervulde ik je diepste wens

en alles wat ik ben als mens

begon in jou.

Je was mijn moeder.

Ik leerde lopen aan jouw hand.

Ik ging mijn weg.

Vaak kon ik je niet meer ontmoeten,

’t bleef bij even groeten

en verder gaan.

Totdat ik wakend naast je zat

en je – opnieuw – ontmoette

en wist: ’t Is goed.

Ik ben jouw kind.

Voor ik er was,

was jij en als jouw lichaam

eenmaal rust in moeder aarde,

zal je diepste wezen

voortbestaan in mij.

Je leven

is voor altijd anders

als je vader

niet meer tastbaar

in je leven is.

Niet meer tastbaar,

maar wel voelbaar

in de herinneringen

die je aan hem hebt.

Soms doen

die herinneringen

pijn, omdat je hem mist.

Soms doen die herinneringen

je goed, omdat je weet

dat hij van je hield.

Soms zijn

die herinneringen

een hand op je schouder

en helpen ze je

om je leven

zo zinvol mogelijk

te leven.

Je leven is

voor altijd

anders geworden.