(Woorden ceremonie Rugby Club Bulldogs Almere)
Woorden schoten afgelopen dagen te kort.
Want wat zeg je bij het verlies van een kind.
Ik hoop toch een paar woorden te hebben gevonden.
De woorden Solidariteit, Respect, Passie, Discipline en Integriteit, de kernwaarden van de sportcultuur, van die vreemde sport waarvan wij allemaal zo houden, Rugby.
De sport waaraan Joey zoveel plezier heeft mogen beleven, kameraden heeft gevonden en wat zo’n belangrijk onderdeel werd van het leven van de hele familie.
Het is dan ook heel fijn we hier samen op het veld met eerbied deze laatste groet kunnen brengen aan een mooi mens, op deze inktzwarte dag.
In de kaart stond het al “te kort”
Zondag, pas anderhalve week terug, dat onvoorstelbare bericht.
Het sloeg in als een bom en iedereen vroeg zich af of het echt waar kon zijn.
Helaas bleek gedurende die dag dat het echt waar was.
Heel wat tranen om het verlies, maar ook omdat we allemaal zo te doen hebben met de direct naasten van Joey.
Niet voor te stellen, niet in te denken wat ZIJ moeten doorstaan.
We staan nu hier op het rugbyveld in Almere.
Al is het niet te de exacte plek waar Joey ooit op zeer jonge leeftijd zijn eerste ovale bal mocht vangen, want dat was in Almere Haven.
Wel is het zijn eerste club, de club waar de liefde voor het spelletje omsloeg in de passie voor de sport.
En niet alleen bij Joey veranderde dat vonkje tot een grote vlam.
Ook beide ouders, Marleen en Frans hebben hier heel wat uren op en rond het veld doorgebracht, dat alles voor en rond hun zoon.
Het zaadje was gepland en na het opzetten van de officiële rugby school ging de rugby carrière van start.
Joey wist zich met uren trainen te ontpoppen tot dat talent dat net een tandje verder ging dan zijn teamgenoten.
Noem het talent, noem het doorzettingsvermogen.
Dat alles aangemoedigd door Pa en Ma, wat gelukkig de meest gênante taferelen op kon leveren wanneer Frans na een try over het veld wist te bulderen: “kijk mijn zoon”.
Joey keek vanuit het veld om naar zijn gekke vader en wat hebben we daar steeds weer smakelijke om gelachen.
Laten we die mooie momenten koesteren.
Voor de sportieve groei ging Joey in Hilversum naar school en de naar de Rugby Academie, om daar zijn sport nog beter onder de knie te krijgen.
Een vervolgstap die hem naar een hoger spelend team in het Gooi bracht.
De honger naar meer was daarmee niet gestild, want zodra het maar even mogelijk was, werd rondgekeken in de wereld naar clubs waar hij zijn talenten nog beter kon benutten.
Dit bracht hem bij clubs op hoog niveau in Frankrijk, waaronder zijn laatste club, Albi.
Joey heeft daar in Frankrijk een paar prachtige jaren gehad en heeft genoten van zijn eerste weg naar onafhankelijkheid.
Een periode waarin er werd gevlogen, gereden, want de familie was, zodra het maar kon aanwezig, om met terechte trots hun Joey aan te moedigen.
Dat Joey daarmee een vast waarde in Nederlandse jeugdteams werd, is dan een logische vervolgstap.
Met dat jeugdteam werd de Europese beker naar Nederland gehaald.
Niet veel mensen waren daarbij ter plekke aanwezig, maar velen hebben het op televisie kunnen volgen.
Uit zijn herkenbare loopje, borst naar voren en beulen voor de bal, was ook voor de kijkers op te maken dat zijn aandeel in die wedstrijden ertoe deed.
Al die onderdelen zijn geslaagd en hieraan heeft Joey zoveel plezier mogen beleven.
Helaas is zijn prachtige avontuur op de velden en hier op aarde daarmee gestopt en mogen we wij hem allemaal herinneren en zijn verhalen levend houden.
Niet alleen als dat sporttalent, maar als een mooi mens.
Te vroeg, te kort….
Woorden schieten te kort.
Want wat zeg je bij het verlies van een kind…..
Sterkte, alle troost, succes, het aller allerbeste?
Ja, dat allemaal… in duizendvoud
Edwin, Monique, Lars, Jens en Bo
