Tijdens Hans’ studietijd in Den Bosch waar we Elektrotechniek aan de HTS studeerden werd menig (ieder?) vrij uurtje doorgebracht in de Soos. Dit was een soort van studentenkroegje voor HTS studenten in een middeleeuws poortgebouw aan de Dieze, het binnenstadsriviertje. In de kleine benedenzaal waren er koffie en tosti’s (Tosti! “wa kost ie?”) en ’s-middags bier, en in de kleine bovenzaal stond de voetbaltafel. Daar waren wij graag en met wisselend succes te vinden. Sommigen hadden hun fabelachtige techniek op de middelbare school opgedaan en speelden elegant achter-voor-links-rechts tap-tap -tap "tik". Weer een doelpunt tegen. Daar hoorden Hans en ik niet bij. Ik probeerde het wel, maar Hans ontwikkelde zijn eigen stijl: de theorie van de rebound.
Wat hield die theorie in? Als je maar hard genoeg tegen de achterkant aan ramt, stuitert de bal op jouw poppetje terug en dan knal je ‘m onverwacht voorbij de keeper. En dat werkte. Het was niet mooi en ging niet altijd goed, maar als je het vaak genoeg herhaalde lukte het prima. Dus tijdens de pauzes en spijbeluren hoorde je het gejuich al op het bruggetje. Na een serie van achter-links-rechts-voor-links-rechts-links tap tap tap volgde geen “tik”, maar een counter van Hans die met kracht, sigaretje in de mondhoek, de theorie van de rebound in praktijk bracht. RAM kets POK! de bal deukte het plankje achter het goal op een nieuwe plaats in, tegen- zowel als omstanders in verbazing achter latend. En dat drie keer op rij pok, POK!, POK!!
Lieve Charlotte, ik hoop je iets van je vader verteld te hebben dat je nog niet wist. Het was een goede vriend en hij was leuk om mee te voetbalspellen. Als waar ie nu is een voetbaltafel staat zal hij het vast niet kunnen laten. Tegenstanders berg je maar: POK!
Veel sterkte.
Freek
