Mijn meisje.
Lieve kleine meid. Geboren op 25 juni 2013 om 10.07 met een gewicht van 3140 gr
Plotseling overleden op 14 december 2015 rond 04.30
Wat bleek je was speciaal. Geboren met 2 tandjes wat een moeilijke start veroorzaakte. Veel zorgen om je gemaakt en heel veel gebroken en slapelozen nachten.
Met een half jaar oud een koortstuip waar je bijna niet uit kwam
Met 1.5 jaar oud 3 koortstuipen binnen een half uur. Een huisarts die niet luisterd naar de zorgen die we uitspraken.
Zoveel mooie herinneringen aan jou maar veelste weinig.
Je oogde lief, geduldig en onschuldig tot je boos keek of je mondje open deed.
Pittige kleine heks die ontzettend goed kon kletsen.
De weg die je wist naar je favoriete ijswinkel in harderwijk dat je huppelde op jouw manier en alvast een ijsje bestelde en andere er vooe aan de kant duwde.
Het piepen wat je kon doen wanneer deac, jaeley of jesley je plaagde... je sloeg soms ook van je af.
Je 2e verjaardag dat er een vader van een jongetje van een jaar of 5/6 in dolfinarium naar me toe kwam dat ik je moest waarschuwen omdat jij zijn kind geslagen had. Waarom je sloeg... dat jongetje drong steeds voor en deac liet het toe jij niet... je gaf hem een dreun met je vuistje. Ik was trots!
Het bellen met oma, opa, papa of de andere en dan niet willen kletsen maar ze mochten ook niet ophangen... dn wou je praten. jemig wat mis ik je!
Vandaag de dag geleden heb ik je rond 3/4 uur snachts naar het toilet geholpen. Grote boodschap ik was zo blij en trots.
Ik dekte je toe en gaf je een kus met de woorden lekker slapen en love joeee baby.
Boos antwoord kayleigh is niette baby.
Als ik wist dat dat het laatste was wat ik zou kunnen zeggen tegen je zou het nog niet genoeg zijn
De vragen van mensen wat had ze? Was er niks aan de hand? Had ze pijn?
De schuld die ik bij me zelf leg is vaak ondragelijk. Nachtmerries aan de dag van vorig jaar...
Kan de woorden van je tante aan de telefoon goed herinneren. Bel 112 ik kom er aan. Iedereen moeten bellen en dan horen je maakt een grap dit kan niet...
Moeilijkste wat ik ook gedaan heb. Jou in mijn armen mensen moeten bellen en appen.
Jouw ogen die het mooie blauw van wat ze waren niet meer kunnen zien... het vervagen van de kleur.
De knuffels, kusjes en giegels van je niet meer kunnen mee maken en horen.
Lieve lieve kleine meid.
Ik hou zo veel van jou
Miss you more than any one can imagine
De oordelen die mensen hebben. Trots op mij en deac zijn omdat we door gaan.... is er dan een keus?
Het zeggen van deacon dat hij zich eenzaam voelt, geen grote broer meer is. Je niet meer kan helpen met dingen. Beide onze weg niet kunnen vinden maar samen veel discussies en strijd leveren elke dag.
Ons gezin is niet meer compleet.
Het moeilijke contact wat deacon soms maakt maar jij hem begreep... de ruzies die jullie hadden om speelgoed of vooral wanneer jij boos werd dat deac je verklikte.
Vindigrijkheid om met een stoeltje en een grote stoel op het aanrecht te staan om uit het bovenste kaatje een snoepje te pikken mondje vol handjes vol en dan lachen. Snoep maar verplaatst naar een lagere plek.
Kabelbaan niet mogen vasthouden je was ook goot het gillen en giegelen dan. Gelukkig hield je goed vast.
Op het strand het koud hebben wanneer het 30 graden was en jij twee handdoeken om je heen moest hebben. Gekke blondine!
Dansen op de.muziek en dan even rond kijken of we keken
