Mooie, warme, goedlachse smurf, ik zal je missen ook al hebben we elkaar al bijna een halve eeuw niet meer gezien. We schelen maar een maand, Michiel; allebei van het goddelijke jaar 1956. We zagen elkaar voor het eerst op de Sparrenbosschool in Bennebroek. Ik kwam er pas in de 4e klas op, vanuit Hillegom, dus dat moet 1966 geweest zijn. We hadden beiden een grote liefde voor de smurfen, een geheel nieuw verschijnsel in stripland. Het verscheen destijds in de Donald Duck. Onderling smurfden we er altijd flink op los. “Hé, Grote Smurf!” zei je dan tegen mij, terwijl ik een kop kleiner was. We hadden er lang veel lol om en versmurften alles wat los en smurf zat. We gingen samen naar het Coornhert in Haarlem, maar verloren elkaar toch uit het oog. Door andere klassen en doordat ik twee keer bleef zitten, maar als we elkaar zagen was het: “Hé, Grote Smurf!”
Tien jaar later, rond 1976 waren we opeen weer dicht bij elkaar. We - een klein vriendengroep met Igor en Martijn - mochten met jou mee, op de boot. De zeilboot van je ouders. Een geweldige zomerervaring. En ik herinner me een tandartsstoel in de kajuit, en die kon omhoog en omlaag en was omgebouwd als bed… kan dat? Een ingenieus ding. En we voeren midden op het IJsselmeer, gooiden het anker uit en zwommen met z’n allen. En opeens, kon je zomaar staan. Midden in het IJsselmeer! En je voer ons naar één van de eilanden en ik herinner me rijen van boompjes in het wadwater, heel vreemd.
Daarna zijn we elkaar voorgoed uit het oog verloren, Michiel. Ik hoor van reünies die geweest zijn, maar was daar niet bij. Als kleine smurf over het hoofd gezien, denk ik. Maar met Igor en Martijn, is er sinds kort weer contact. Een leuk contact, vertrouwd, en we gaan elkaar weer zien, dat groepje van toen, maar we zullen jou daarbij missen, Michiel. Je gulle lach, je soms aandoenlijk onhandig gezwaai. Ik zal zeker een traan gaan laten als ik in gedachten de woorden “Hé Grote Smurf” niet zal horen. Smurf zacht, lieve smurf.
Rob Møhlmann

Ook ik zat in die roeiboot met Michiel. Samen stonden we aan het begin van een mooie internationale carrière. We roeiden op onze (eerste) wereldkampioenschappen in Bled. Ook buiten de boot werd Michiel een goede vriend van me. Toen mijn vakantieplannen in het water vielen, redde Michiel mijn vakantie door me te vragen mee op zeiltrip door Friesland en de Waddenzee te gaan. Zo was-ie gewoon. Een goeierd in de beste betekenis van het woord. Een jaar of twee geleden 'vond' ik hem gelukkig weer terug, op Facebook. Hij was geen steek veranderd. Plannen om elkaar na al die jaren weer te zien kwamen er helaas niet van.
Ik wens Brigit en hun kinderen heel veel sterkte.

Ik heb een paar jaar met Michiel mogen roeien. Samen met Hans en Chris roeiden we de oude vier en wonnen! Dat was in 1979. Ik wilde Michiel uitnodigen voor een samenzijn en stuitte op het trieste bericht over zijn overlijden . Michiel , altijd positief, bescheiden en krachtig. Een mooi mens. Vaarwel Michiel.

Lieve Brigit, Yoran en Ayonne,

Onwijs geschrokken van dit verschrikkelijke nieuws wens ik jullie samen heel veel sterkte bij het verwerken van dit enorme verlies. Oneerlijk, veel te vroeg is een lieve, aardige en altijd vrolijke man en papa jullie ontnomen. Sterkte, pas goed op elkaar!
Warme groetjes Rogier van Putten