Je viel op met je rode schoenen en we raakten aan de praat. We gingen iets drinken. De volgende dag schreef je je naam in het zand. Je had een naam die ik nooit eerder had gehoord.

Als afstudeerproject had je een school ontworpen, gemaakt van oud hout. Dat raakte me. De universiteit keurde dat project af, ze vonden dat je op zoiets niet kon afstuderen. Je moest een "echt" bouwwerk maken.

Solon in Londen was een progressief collectief. Iedereen werd betaald naar behoefte, en zo hoorde het ook. Dat wil zeggen, tot het te zot werd. Het systeem had geen rekening gehouden met wat er in het leven van de medewerkers ging gebeuren. Met alimentaties en zo.

In Amsterdam schreef je “repairing houses”, een met vrouwelijke bouwvakkers geïllustreerde handleiding voor iedereen die zelf zijn huis wilde opknappen.
In Canada en Amerika spraken we Nederlands met elkaar. Dat beperkte onze communicatie, maar het was de enige manier om je door de Nederlandse taalbarrière heen te trekken. Anders bleef iedereen Engels spreken tegen je.

Op 6 mei, op zoek naar een foto voor een vriendin, zag ik deze foto van jou. Hij ontlokte mij een glimlach. De volgende dag, op weg naar PhotoLondon, hoorde ik van jouw overlijden. Mijn verblijf in Londen riep veel herinneringen aan je op.

Vaarwel, Lieve Trevor

Veel sterkte voor Annemieke en de kinderen!