Nog zo vaak in mijn gedachte.....

Ik wens de ouders en grote zus nog steeds heel veel sterkte. Iedere dag zal nog steeds vreselijk moeilijk zijn.

Liefs

Lieve ouders en Bente,

Met regelmaat denk ik aan jullie twee mooie ventjes en elke keer springen me de tranen weer in mijn ogen.
Heel veel kracht en sterkte voor jullie!

Lieve ouders,

Weet dat er geen dag voorbij gaat dat ik niet aan jullie immense verlies denk.
Ik hoop dat jullie ook samen met bente nog fijne, warme momenten mogen ervaren waarbij het grote verlies op de achtergrond staat en geen prominente plek inneemt.
Heel veel kracht toegewenst!

Lieve ouders en Bente,
Gisteren was het moederdag.......
moest weer aan jullie gebroken gezin denken.
ALLES valt in het niets bij wat jullie moeten meedragen...
Ik denk vaak aan jullie jongetjes, en wat hen is overkomen... wilde dat ik de tijd terug kon draaien.
Lukt het om "door te gaan" met zn 3en? Is de dag door te komen? Went het ooit?
Ik wens jullie ontzettend veel kracht toe om dit verder mee te dragen..
Ik stuur dit bericht omdat ik wil laten weten dat er nog altijd mensen aan jullie grote verlies denken, dat Okke en Kalle voortleven in mijn en ik denk in vele harten! Ik hoop dat er veel steun is in de omgeving....

Lieve ouders en Bente,

Weet dat ik nog elke dag bij jullie stilsta.. ik hoop zo dat jullie samen de kracht vinden om door te gaan, ook voor Bente.
Ik hoop dat jullie samen goede hulp hebben om dit het hoofd te kunnen bieden, wat bijna een onmogelijke opgave moet zijn. Heel heel veel sterkte en kracht toegewenst!

Liefs, Madelon,
moeder van een zoontje en bijna ook een dochtertje

Nog steeds niet vergeten, moeilijke dagen komen er weer aan. Jullie jongetjes hebben een prachtig feest in de hemel. Gods zegen voor jullie.

Lieve ouders,

Ik heb lang getwijfeld of ik hier wel een condoleance zou achterlaten, want wat kan ik, een volslagen onbekende, nu zeggen dat jullie ook maar enige troost kan bieden? Maar jullie zijn elke dag in mijn gedachten, en ik hoop toch dat de woorden van iedereen hier jullie wellicht, ergens in de toekomst, enige steun zullen geven.

Iemand uit mijn omgeving vertelde mij onlangs waar zij de kracht vandaan haalde om door te gaan na het overlijden van een dierbare. Ze had een gat in haar hart dat zo peilloos diep was, dat ze niet meer wist of ze ooit nog iets van vreugde zou kunnen voelen. Maar toen zei iemand haar dat dit peilloze verdriet de weerspiegeling vormde van een onmeetbare, oneindige liefde. En realiseerde ze zich, ondanks al haar pijn, dat ze die liefde nooit had willen missen en altijd zou blijven voelen.

Ik kan niet beginnen met me voor te stellen hoe groot jullie verdriet is en altijd zal blijven. Toen ik net had gehoord van het ongeluk waarbij jullie zoontjes overleden, dacht ik "Waarom zou god, als hij bestaat, iemand kinderen geven, om ze vervolgens weer af te nemen? Had ze dan niet aan deze ouders geschonken, dan zouden ze nu van al dit verdriet gespaard zijn gebleven". Ik realiseer me nu hoe onzinnig deze gedachte is. Want ook al hebben jullie veel, veel te kort kunnen genieten van jullie zoontjes, de tijd dat jullie dat wel hebben gedaan en de liefde die jullie altijd zullen blijven voelen voor hen, kan jullie nooit afgenomen worden en wegen ongetwijfeld uiteindelijk op tegen al jullie verdriet, ook al voelt dat misschien nu niet zo en lijkt de pijn jullie volledig te absorberen.

Ik weet niet of het peilloze gat in jullie hart ooit minder diep wordt, maar ik hoop in ieder geval dat jullie door de liefde en steun van jullie dochter, jullie familie en vrienden naast dat immense gat ook weer blijdschap en geluk zullen gaan ervaren en dat deze gevoelens mogen groeien, zodat de peilloze diepte draagbaar wordt.

Ik wens jullie alle kracht, alle liefde en alle steun toe om tot daar te komen.

Een mama van 2 boefjes

Aan Papa, Mama en Zusje,

Hier weer even een berichtje om te laten weten dat jullie mannetjes nog (elke dag) in mijn gedachten zijn. En, ik weet zeker, in de gedachten en harten van heel veel mensen. Niets kan troost bieden in wat jullie moeten meedragen, dat realiseer ik me heel goed. En toch wilde ik jullie dit berichtje sturen. Ik wens jullie alle kracht en liefde van de wereld.

Lieve mensen,

Elke dag zal vast weer een lijdensweg zijn, elke dag weer verder verwijderd van jullie lieve mannetjes, de geurtjes, de gezichtjes; waarschijnlijk zullen ze steeds vager worden... iets wat je natuurlijk juist niet wilt.
Ik kan jullie niet zeggen hoezeer ik met jullie meeleef; bij alle verdrietige momenten bedenk ik me dat het helemaal niks is bij wat jullie moeten doormaken. Ik heb er geen woorden voor; het voelt zo oneerlijk.
Ik heb destijds even gespiekt op jullie weblog en wat zag het er gelukzalig uit; wat een liefde, kracht zag ik vanuit jou, lieve moeder. En wat moet u een geweldige vader zijn; hoe mooi u kon vertellen over uw kinderen en het prachtige beeldmateriaal. Veel kinderen zouden wensen dat ze in zo'n gezin zouden mogen opgroeien..
Ik hoop dat jullie veel verder leed bespaard mogen blijven en ik hoop dat jullie hier samen een weg in weten te vinden met jullie prachtige dochter. Jullie zullen altijd een plek in mijn geheugen en hart behouden.

Veel liefs, Pieter

ik wilt eerst de famillie condoleren.

van hun verlies van hun kinderen

ik bent dan geen vader.maar toen ik het op het nieuws zag.moest ik wel even slikken
2 zeer jonge meisjes.en 3de meisje hopend gehaalt te hebben
ik vint het heel erg.mag god het leven van deze 2 lieve kindjes terug geven

ook wilt ik stil staan bij al hun school kinderen.die dit ook moet verwerken

ik leeft met u mee

g herben