Vooral toen je als kleinkind nog kleiner was dan oma had je nooit rust. Direct bij binnenkomst werd je met warmte omhelst en gezoend (opa wachtte rustig zijn beurt af). Daarna ging de machinerie op de Nieuwendamlaan op volle toeren draaien. 'Wat wil je drinken? Heb je al wat gegeten? Lunchen? Je moet toch lunchen! Kom eens mee, ik heb een nieuwe soort Cola, ja kijk daar achter die deur! Jemig heb je alweer nieuwe kleren? Ik heb nog tum-tum wil je dat niet al meteen? Godverrejuume, Her waar heb je dat dienblad gelaten!?'
Binnen een paar minuten was je dus gewoonweg ka-pot. Eenmaal op de bank, nadat opa zijn eerste geïnteresseerde vraag had gesteld, kwam oma binnen met een gevuld dienblad. In het standaardarsenaal waren uitschuifcakejes van de C1000, een eierkoek van de bakker, soms een Knopper en altijd chocolaatjes in een glazen bakje uit het dressoir. Eerlijk gezegd had ik er nooit echt zin in, maar met Radio 10 Gold op de achtergrond en vastberaden aandringen van oma raakten de schalen toch in een rap tempo leeg.
Kwiek- en vastberadenheid zijn twee karaktereigenschappen die haar tot twee jaar geleden typeerden. Het was een kranig dametje. Nu hoor ik haar al zeggen: ‘houd je hoofd, gek!’ Daar ben ik blij om. Ondanks de ouderdomsverschijnselen zoals we die hebben gezien – ik in mindere mate dan de familieleden in Den Haag die heel erg veel voor haar hebben gedaan – ontkom ik niet aan herinneringen die vaak nogal hilarisch waren.
Toen Nikki uitgestept was en ik haar step mocht hebben, was oma op een onbewaakt moment naar buiten geglipt tijdens een verjaardag op de Laan van Meerdervoort. Vervolgens stepte ze achteloos een paar keer langs het huis, gewoon om even de aandacht te trekken. Ze dacht lange tijd dat een moedervlek op de hand van Lisanne viezigheid was, dus bleef ze telkens maar met zeep boenen, boenen, boenen met weinig resultaat. De imitatie van een kikker, ook meermaals in het openbaar te zien geweest, had ik niet willen missen. Ook de talloze spiegeleieren, met daarnaast een koud glas chocomel uit een fles met zegel in plaats van dop zal ik nooit vergeten.
Misschien wel het belangrijkste dat ik persoonlijk van oma heb geleerd is dat je vooral moet proberen te doen wat je graag wil. Nooit heb ik ook maar een woord gehoord over wat ik vertelde over Amsterdam, studie, vrienden, relaties, noem maar op. Het was allemaal goed. Dat kwam niet voort uit desinteresse, misschien omdat ze het soms niet helemaal begreep, maar bovenal deed letterlijk nooit ook maar iets afbreuk aan haar bulderende begroeting: ‘dag lekkerrrre vent van me!'
