Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Andries Ratsma

29-12-193910-04-2020
      "Achter elke traan van verdriet,
      Schuilt een glimlach van herinneringen"

      Ik hoorde een stille stem in mijn hart :
      "Jij zult met mij in het paradijs zijn"

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 30   |   niet OK
        Eelde 14 april 2020



        Lieve Jenny, Hajo, Daaf en Lody

        Het is 1972 als wij in ’s Gravendeel in de Lokkenstraat gaan wonen. Wij leren Jenny en Andries vrij snel kennen via de kerk, door een praatje in de buurt, of in een winkel. Er volgen wat bezoekjes over en weer en we gaan op kraamvisite ter ere van Lody.
        Het klikt tussen ons en wel zodanig dat Jenny en Janny in 1974 in de eend naar Zeeland rijden om een vakantiehuisje te zoeken aan de hand van een aantal adressen via de VVV. Ja zo ging dat vroeger zonder internet! Het wordt DE Hazelaar in Haamstede.
        Achteraf een waagstuk als je elkaar nog niet zo goed kent? Twee gezinnen in één huis, gaat dat? Jazeker. Al bij aankomst merken we dat we eenzelfde patroon hebben: Jenny en Janny maken het huis stofvrij, vooral toilet en wastafels worden geboend en de keuken idem dito. De eigen keukendoeken, vaatdoeken en afwaskwast worden neergelegd, want wat er in het huisje ligt gebruiken we niet. Ondertussen halen Andries en Benno de auto leeg en vermaken de kinderen. Het worden twee heerlijke weken waarin we elkaar volkomen vrij laten in ons doen en laten. Pannenkoeken bakken buiten en met de bolderkar naar het strand zijn de hoogtepunten voor de kinderen. Benno en Andries gaan regelmatig met het kroost naar het strand. Beroemd is de anekdote dat Andries en Benno besluiten thuis niet te vertellen dat de bolderkar al rijdend met de kinderen erin is omgeslagen. Maar ze zijn nog niet thuis of de kinderen vertellen in geuren en kleuren van de schrik die ze hadden èn het plezier daarna want “het deed niet eens zeer!”
        Hajo is ziek (oh, die oren!) en Andries bouwt met touwtjes en punaises en met eindeloos geduld een kabelbaan voor hem. Of het gewerkt heeft weten we niet meer!

        We hebben vanaf dat moment heel wat lief en leed met elkaar gedeeld.
        De kinderen spelen veel met elkaar. Aan het eind van de dag de kinderen halen en de middag afsluiten met een bakje Nes of glaasje sherry terwijl we “het leven even doornemen”. Omdat we dicht bij elkaar wonen kunnen we ook ’s avonds met z’n vieren bijkletsen. Andries vertelt dan graag over de reizen die hij voorbereid of gemaakt heeft met de NCRV. Soms wel erg uitvoerig, maar daar wist Jenny wel raad mee!
        De kinderen hebben helaas één eigenschap gemeen: de oortjes die ontstoken zijn. We hebben in die periode veel elkaars kinderen opgevangen, terwijl ouders met een ziek kind naar Refaja gingen.

        Wij verhuizen naar Eelde, we hebben er zin in, maar realiseren ons dat we deze manier van contact hebben zullen missen. Maar we zoeken elkaar wel op:
        Een paasweekend in Eelde, de kinderen zoeken paaseieren.
        Logeren In ’s Gravendeel. Martijn en Markjan vergeten vooral niet dat ze in het lege oude huis met Lody met een buks mochten schieten! Heeft veel indruk op ze gemaakt.
        Een vakantie in Frankrijk. Wij hebben pech met het karretje en komen een dag later aan dan afgesproken. Nog geen mobieltjes in die tijd en stom! wij hadden niet het benul om de camping even te bellen. Gelukkig verstoorde dit de relatie niet en de macaroni van de vorige dag smaakte nog prima! Friso stal de show als klein blond mannetje op gele klompjes, vooral als hij naar de tent van Jenny en Andries liep en om “dlie glote dlop” (drie grote drop) vroeg.

        De kinderen worden groter en gaan hun eigen weg. Wij hebben ons werk en bezigheden. Een nieuwe fase breekt aan als er kleinkinderen komen, waar we veel plezier aan beleven en ervaringen uitwisselen.
        We logeren wel eens bij elkaar, lenen de caravan uit, ontmoeten elkaar in Anloo. Ook spreken we af op een camping. Als de Eriba staat zal Andries de luifel eraan zetten. Met ogenschijnlijk groot technisch inzicht en eindeloos geduld wordt de luifel aan de caravan gezet. Jenny geniet ondertussen bij onze Kip van koffie en een borrel!
        Eind van de dag of de avond praten we weer bij. Het wichelroede lopen is een leuke uitdaging maar Andries geeft de voorkeur aan een boek.

        Het fysieke contact is niet zo frequent meer, maar de telefoon is gewillig en de gesprekken worden er niet anders om. Door de grote afstand reizen Jenny en Janny elkaar tegemoet met de trein. De dag is dan te kort om bij te praten!

        September 2018 zullen we elkaar treffen op een camping in Rockanje. Helaas moet Andries in een verpleeghuis opgenomen worden. Wij gaan wel naar Rockanje en gaan met Jenny naar Puttershoek om Andries te ontmoeten. Het is mooi weer, dus we gaan naar buiten, wandelen door Puttershoek en lunchen met z’n vieren in een restaurant. Daar halen we tijdens het eten herinneringen op en Andries heeft plezier als Benno de anekdote van de bolderkar aanhaalt. We bewaren aan deze dag hele mooie en goede herinneringen.

        En zo rollen er juist nu allerlei herinneringen voorbij uit al die jaren, zowel moeilijke en mooie momenten. Daarom ‘schrijf’ ik ze maar op voor jullie. Als gebaar ook dat we in gedachten vaak bij jullie zijn.

        Het zal morgen een moeilijke dag worden, een definitief afscheid van Andries.
        Wij hadden er graag bij willen zijn. Helaas is dit

        Janny - Obl
        30 april 2020

        Deel deze pagina:

      • Ellis
        reactie 29   |   niet OK
        Beste familie Ratsma,
        Van de week hoorde ik via de mail, met daarbij de kaart, van het overlijden van Andries. Een markant persoon uit het verleden van de NCRV. Menig keer troffen we elkaar rond de reizen, markten en bedankdinertjes.
        Daar ik het adres moeilijk on lezen op de meegestuurde kaart doe ik mijn medeleven via de mail. 
        Heel veel sterkte met het verlies en veel kracht toegewenst!!!!
        Omarmende groeten,
        Ellis Groothoff

        Ellis - Obl
        30 april 2020

        Deel deze pagina:

      • Afscheid Andries rede Jenny
        reactie 28   |   niet OK
        15 april 2020, afscheid Andries rede Jenny


        Welkom lieve familie en vrienden
        Fijn dat U er bent van ver en dichtbij

        Kaarslicht:
        Het symbool van de verbinding tussen hemel en aarde.
        Kaarslicht:
        De verbinding tussen mensen
        En die verbinding gaan de kleinkinderen benadrukken door een kaarsje aan te steken en op de kist neer te zetten.
        Grote kaars aansteken
        Kleinkinderen steken kaarsjes aan en zetten die in de schaal op de kist.

        Zo zijn we hier dan aangekomen bij het crematorium om definitief afscheid van je te nemen.
        Andries “jij voorop” zoals je met je humor liet weten. Dat is gelukt!
        Zelf had je al nagedacht over je heengaan. Hoe je het ongeveer zou willen. En dat gaan we nu proberen.
        De foto op de kaart is door jou gemaakt, een paar jaar geleden tijdens het kamperen. Onze laatste min of meer flinke wandelingen door de duinen naar de zee!
        We hebben er ook opgezet:
        In iedere traan van verdriet, schuilt een glimlach van herinnering.
        Die herinneringen gaan we nu ophalen en dan wordt de traan van verdriet er 1 van blijdschap.

        Ieder doet dit op zijn eigen manier.
        1. Lody
        2. Maaike- muziek kampvuur instrumentaal
        3. Daaf
        4. Jesse
        5. Rienk
        6. Petra
        (memory Hajo vermelden)

        Muziek: Bridge over troubled water
        En zo is dan ons huwelijk na 55 jaar ontbonden.
        Ik kende ja al vanaf mijn 13e=> keek niet naar jongens, jij keek niet naar kleine meisjes met een paardenstaart en blond was leuker.
        Wel hadden we altijd veel plezier op de padvinderij, dezelfde gein.
        3 jaar later ging je als soldaat naar Nieuw Guinea, eigenlijk vond ik je leuk. Iemand had dat door, en had mij, uit jouw naam een briefje geschreven met lieve woorden. Daar reageerde ik op en liet zodoende weten dat ik je heeel leuk vond. Dat was nog niet wederzijds en ik schaamde me enorm. Toen je terugkwam heb ik je lang ontlopen…..
        Maar op een gegeven moment met Kerst kwam je mij thuis halen. We gingen uit.
        Schoonzus Loes en moeder Koning stoven naar boven om te kijken hoe we weg liepen. Eerst hand in hand maar algauw de armen om elkaar heen.
        Zo zei Loes: ma, je bent je dochter kwijt!!!
        We gingen naar Zandvoort.
        Door de duinen naar de zee. Daar was de eerste zoen en zo is het gekomen!
        We kletsten honderd uit, over kinderen, over God, hoe we de wereld zouden verbeteren, over alles.
        Het was aan!
        Je werd verslaggever bij de krant. Eerst in Hoorn, hospita mevrouw Makkinga. Ik mocht ook een weekend komen logeren, in een apart kamertje en zij maar patrouilleren op de overloop! Of we niet bij elkaar kropen!
        Wat baalde je daarvan!
        Daarna de krant in Beverwijk en vervolgens naar de nieuwe Haagse Courant. Hospita Hemminga was een vooruitstrevende tante. Zij maakte champignons voor je klaar, vanwege de eiwitten. Nog nooit geproefd en zeker niet van gehoord maar jij lustte alles.
        Zij heeft je binnengehaald in de Ned. Chr. Reisvereniging. Jarenlang heb je binnen de NCRV je hart op kunnen halen.
        Redacteur van het Reisblad, hoofdbestuur, reisleider naar het buitenland, zelfs Indonesië. Dagtochten organiseren in ons land, zoals bv wadlopen.
        Mijn ouders verhuisden van Heemstede naar het hoge Noorden. Wonen in mijn kleuterschool mocht uiteindelijk niet…..
        nou, dan gaan we trouwen! Woningnood.
        Je racete op je vespa scooter Den Haag door op zoek naar woonruimte. Als je iets had gevonden en handgeld had betaald, kwam ik om te keuren. Eindelijk: de weteringkade bij het Schenkviaduct tegenover de rosse buurt. (nooit van gehoord laat staan gezien). Tram lijn 12 voor de deur naar Scheveningen.
        Politie en brandweer verslaggever zijn in Den Haag was spannend. Verhalen te over en dat bij nacht en ontij. Twee jaar later kregen we via de krant een flat in Delft 14 hoog, top uitzicht.
        Daar werd Hajo geboren, wat waren we blij!
        Jij kende de politie goed en die heeft vanwege het dikke pak sneeuw, de verloskundig bij ons gedropt!
        Daaf op komst, 14 hoog, 2 kids. Toch maar naar de begane grond.
        En zo kwamen we in ’s Gravendeel. De melkboer kwam langs met paard en wagen en naar de stad moest je met de pont….vroeger…
        Lody werd geboren in de Lokkenstraat, een echte seuter dus!
        We gingen naar de kerk, ik was ook gereformeerd geworden, eerst zelfs 2x per zondag. Het kerk gebeuren beleefden we niet hetzelfde, terwijl we uiteindelijk wel hetzelfde bedoelden. We lieten elkaar vrij en respecteerden elkaar.
        Toen ik naar Thailand ging was je heel bang dat ik gehersenspoeld terug zou komen. Wat was je blij toen ik zei: dat ze in de tempeltjes daar net zo deden als de kerk hier.

        De onrustige krantenwereld werd verlaten.
        Je werd voorlichter bij de gemeente Zwijndrecht. Een goede tijd, met ups en downs.
        Hajo in ziekenhuis, oorproblemen en niersteen. Daaf met amandelen. Ik ook nog uit de vaart, zo gaat dat in een gezien.
        We hebben veel geleerd van elkaar. Inwendig wel e

        Jenny - oud-beijerland
        30 april 2020

        Deel deze pagina:

      • Condoleance
        reactie 27   |   niet OK
        Beste Jenny, Hajo en Petra; Daaf en Sandra; Lody en Marieke,
        Langs deze weg, wil ik jullie van harte condoleren met het overlijden van Andries en jullie veel sterkte wensen. Andries was binnen onze vereniging een graag geziene gast.
        Zijn humor en sociale vaardigheden in woord en daad, deden bij velen een glimlach om de mond verschijnen. Hij kon goed opschieten met jong en oud. Ook persoonlijk heb ik goede herinneringen aan hem. Ik groet jullie allen en nogmaals : veel sterkte!
        Afzender: Ger Kranendonk.

        Ger - 's-Gravendeel
        29 april 2020

        Deel deze pagina:

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 26   |   niet OK
        Lieve Jennie .En Kinderen.
        Wens jullie heel veel sterkte met dit grote verlies.
        Jaap&Marja Brand

        Marja - S,Gravendeel
        28 april 2020

        Deel deze pagina:

      • Condoleerd
        reactie 25   |   niet OK
        Familie Ratsma, ik wil jullie condoleren met het overlijden van uw man, jullie vader en opa. Veel sterkte en Gods nabijheid toegewenst nu jullie hem moeten missen.
        Hartelijke groet, Pauline Kranendonk

        Pauline - 's-Gravendeel
        28 april 2020

        Deel deze pagina:

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 24   |   niet OK
        Lieve Jenny , kinderen en kleinkinderen gecondoleerd met dit verlies,hoop dat jullie het leven weer zullen oppakken.Weet dat alleen zijn moeilijk moeilijk is.Sterkte toegewenst aan allen.Paul en Aly

        Paul - Gravendeel
        27 april 2020

        Deel deze pagina:

      • Andries Ratsma: gewoon GOUD!
        reactie 23   |   niet OK
        A N D R I E S R A T S M A: G E W O O N G O U D !
        Meer dan een halve eeuw was hij één van mijn beste vrienden. Niet dat we elkaar iedere dag ontmoetten, verre van, maar áls we elkaar tegenkwamen was het meteen prijs: ouwe jongens krentenbrood. We wisten wat we zouden gaan zeggen, wat we zouden gaan doen en hoe we op elkaar zouden reageren.
        En dat heb je alleen bij hele goede vrienden. Vrienden op wie je vertrouwt, vrienden die al iets gedaan hebben voordat je wat gevraagd hebt.
        Ergens midden in de jaren zestig van de vorige eeuw kwam ik in het hoofdbestuur van de NCRV terecht. Hij was drie jaar jonger, maar enkele jaren later bevolkten we met enkele anderen gezamenlijk dat hoofdbestuur en bovendien de redactie van Ons Reisblad (later het NCRV-Reismagazine) en de Commissie van de Jongeren, die o.m. jongerenweekends organiseerde. En dat was het begin van een jarenlange samenwerking en, veel belangrijker, intensieve vriendschap.
        Wat heeft hij veel voor me gedaan. Al jaren lang kan ik niet meer autorijden door een mislukte operatie. Dus reed hij, in mijn auto. Daar heb ik nooit om hoeven vragen, dat vond hij normaal, hoewel hij vanaf ’s-Gravendeel eerst naar Dordrecht moest (nog een tolweg ook!), vandaar naar Rotterdam en vervolgens naar Vlaardingen. Meerdere malen per maand, ’s morgens heen, ’s middags terug. Discussie of vergoedingen onmogelijk. Alleen een kopje koffie in Vlaardingen bij mij thuis vooraf.
        Op zijn verzoek reden we dan daarna in mijn auto naar de plaats van bestemming. En ’s middags weer terug. Wat hebben we tijdens die tochten gelachen. Onbedaarlijk! We hadden precies hetzelfde gevoel voor humor en heel wat personen en zaken zijn tijdens die veel te kort durende tochten de revue gepasseerd. We schreven om de beurt een artikel voor het Reismagazine, genaamd “Belevenissen van een reisleider” en ook daarin herkenden we onze soortgelijke humor. We waren beiden gids. Ook daaruit konden we putten en dat deden we dan ook rijkelijk.
        Andries had een heel lieve vrouw, Jenny. Het was niet meer dan logisch dat na enige tijd ook zij in de gezellige bezoekjes werd opgenomen, samen met mijn echtgenote Hedda.
        En nu is ze dan alleen. Alleen de herinneringen blijven. Maar wat Andries betreft zijn die herinneringen heel erg kostbaar.
        Want waar vind je nog een echtgenoot en een vriend van goud?????
        Hans Abma


        Hans - Vlaardingen
        25 april 2020

        Deel deze pagina:

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 22   |   niet OK
        Beste Jenny ,en natuurlijk ook de kinderen en kleinkinderen. Van harte mijn medeleven met het overlijden van Andries.
        Voor de tijd die komt ,als het verlies zo voelbaar wordt, van harte sterkte gewenst en in alles Gods nabijheid toegebeden.
        Een hartelijke groet,
        Bets Mol


        Bets - Gravendeel
        21 april 2020

        Deel deze pagina:

      • Schrijver in hart en nieren
        reactie 21   |   niet OK
        Ik weet nog goed dat ik december 1978 begon als assistent van 'voorlichter' Andries Ratsma. Tot in 1985 heeft hij mij het vak van schrijven bijgebracht. En schrijven kon hij erg goed. Ik heb er tot op de dag van vandaag nog steeds profijt van. Ik ben daar zeer dankbaar voor. Toen Andries naar het Dijkzicht ziekenhuis overstapte kwam ik op eigen benen te staan in het voorlichtersvak. Dat is prima gelukt, met dank aan de lessen van Andries. Die herinnering hou ik vast!
        Adieu Andries!

        Leo - Dordrecht
        21 april 2020

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.