Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Mijn lieve kleine Angel heeft maar 5.5 maand in mijn buik mogen leven.
Op 10 okt. ging ik naar de verloskundige en konden ze geen hartje vinden.
Voor controle ging ik naar het ziekenhuis, daar kwam de mededeling dat haar hartje was gestopt.
Ze bleek een afwijking te hebben wat betekende dat ze heel veel vocht had bij haar nek en hoofdje.
Woensdag 12 okt. weer naar het ziekenhuis, toen heb ik medicijnen mee gekregen, die avond moest ik een pilletje innemen en vrijdagmorgen naar het ziekenhuis.
nu was het donderdag al de hele dag aan het rommelen en ben ik om 21.30 naar het ziekenhuis gegaan, bij aankomst werd ik volgespoten met morfine, toen dat was uitgewerkt werd ik met behoorlijke weeen wakker, dat was rond 12 uur, een uur later werden mijn vliezen gebroken en 14 okt. om 02.32 werd dit kleine, mooie wezentje geboren.
Dat was geweldig, zo'n mooi gevoel, het mooiste wat je ooit mee kunt maken, je voelt je moeder worden!
Maar tegelijk ook zo moeilijk, want je word moeder, maar kan je kleintje niet mee naar huis nemen, je kan er niet voor zorgen, je moet haar achterlaten en kan haar alleen nog meedragen in je gedachten en je hart.