Slechts over blijft de herinnering
Van hoe ik leefde op aarde
En voor degene die achterblijft
Heeft dat de meeste waarde

In liefdevolle herinnering aan onze mooie, sterke, Friese moeder, schoonmoeder, oma en "oude-oma" Anna Dijkstra

In 2014 werd Anna 100 jaar. Die mijlpaal heeft zij gevierd met al haar familie,
vrienden en bekenden in de Kantine in Lelystad. Ze heeft daar toen enorm
genoten. Die dag beschouwde zij als een afscheid. Op die dag is alles gezegd
zei ze en dus wil ik dat er later als ik overlijd niet opnieuw allerlei toespraken
worden gehouden. Jullie kunnen mij liever nu bloemen geven dan later op
mijn graf. Met het geld dat zij op die feestelijke dag kreeg heeft ze samen
met Titi een heerlijke bootreis op de Rijn gemaakt.

Haar begrafenis wilde zij sober en in kleine kring laten plaatsvinden. Die wens hebben wij vanmorgen voorafgaand aan deze bijeenkomst vervuld. Wij hebben haar te ruste gelegd in het graf bij Hetta en Lammert.

Anna heeft in haar leven moeilijke tijden gekend doordat veel geliefden haar ontvielen. Haar broer Johannes stierf 18 jaar jong en haar mem werd niet ouder dan 56 jaar. Het verlies van haar zus Riek, haar dochter Hetta en haar man Lammert lieten diepe sporen na. Geleidelijk aan overleden al haar generatiegenoten en zij miste al die mensen. Toch behield zij altijd haar positieve, strijdvaardige instelling.

Anna werd geboren in Friesland als jongste dochter in een gezin met 7
kinderen. Als jong meisje begon zij te werken bij de lokale dokter. Ze had
een kleine zolderkamer in het doktershuis en werkte lange dagen in het
huishouden. In haar spaarzame vrije tijd ging ze naar kookcursus en naar
dansles. In die tijd draaide zij haar hand niet om voor lange fiets- en
schaatstochten van 100 kilometer of meer. Op latere leeftijd zat ze op
gymnastiek en speelde ze volleybal en tot op hoge leeftijd heeft ze
gezwommen. De fiets bleef pas in het schuurtje staan na haar
negentigste levensjaar. Ze hield van toneelspelen, in Lelystad Haven
was ze lid van de toneelvereniging Isolamento. Op honderdjarige leeftijd
speelde ze nog zichzelf in ‘Jong en oud’ waarmee een aantal keren werd
opgetreden in Lelystad.

Rond haar vijfentwintigste vertrok Anna uit haar vertrouwde Friese omgeving.
Samen met haar zus Riek ging zij werken in een hotel op Urk dat toen nog een eiland was. Daar vond zij haar grote liefde, de Schokker sleepbootkaptein Lammert Smit. Ze trouwden en kregen samen 5 kinderen. Bijna vijftig jaar waren zij gelukkig samen. Eerst op de sleepboot Ens en later op de woonark Trynsje die achtereenvolgens op Urk, in Zierikzee, Enkhuizen, Monnickendam en tenslotte, meer dan 50 jaar, in Lelystad lag.

Toen de kinderen jong waren was Anna thuis en verzorgde zij het huishouden en de opvoeding. Maar toen alle kinderen de deur uit waren ging ze toch weer aan de slag als koffiedame bij de Rijksdienst in Lelystad. Ze verdiende graag haar eigen centjes. Als vriendin Tjitta op bezoek kwam werd er gesjoeld en gerummicupt. Tot op hoge leeftijd bleef Anna de krant lezen die elke dag trouw door Meuleman in de bus werd gestoken. De cryptogrammen werden opgelost en opgestuurd voor een kans op een prijsje. De televisie stond alleen ’s avonds aan vooral als er een voetbalwedstrijd op was.

Anna kon heel direct zijn, recht door zee. Je wist dus wat je aan haar had. Ze hield
van een grap en maakte makkelijk contact. Die eigenschappen zorgden ervoor dat zij ook op latere leeftijd niet alleen kwam te zitten.
Ze kon altijd rekenen op de steun van haar kinderen en schoonkinderen en
een grote kring van vrienden en bekenden, jong en oud, bleven haar bezoeken. Ze vond het altijd leuk om in de auto meegenomen te worden voor uitstapjes. Daar kon ze tot voor kort reikhalzend naar uitkijken. Veel plezier beleefde ze aan de bezoekjes van de achterkleinkinderen Nils en Reinout en van de kleine Hidde uit Lelystadhaven.

Brigit, de huishoudelijke hulp, was jarenlang een enorme steun. Herman hield altijd een oogje in het zeil en trok zo nu en dan zijn duikerspak aan. Eens zocht hij lange tijd tevergeefs onder water naar Anna’s gebit dat overboord zou zijn gevallen. Anna keek vanuit het slaapkamerraam mee en kwam opeens tot de ontdekking dat het gebit gewoon op tafel lag. Later kon ze de slappe lach krijgen als ze het verhaal vertelde. Ruud verrichtte veel klussen op en rond de ark. Jelle verraste haar regelmatig met een bezoekje en versgebakken vis. En zo zijn er nog vele anderen die haar bezochten maar niet allemaal bij naam kunnen worden genoemd.

Veel lof verdienen de liefdevolle en vakbekwame thuiszorgmedewerkers die haar de laatste 9 jaar verzorgden en die het voor haar mogelijk maakten op de Trynsje te blijven wonen.

Toen het einde naderde maakte Anna duidelijk dat zij haar leven als voltooid
beschouwde. Ze was de laatste tijd erg vermoeid maar had gelukkig weinig pijn
en was niet angstig. Ze kon moeilijk meer alleen zijn. Titi verbleef steeds vaker
bij haar op de ark. In de nacht van vrijdag op zaterdag 22 oktober 2016overleed zij rustig in haar slaap in het bijzijn van haar kinderen en schoondochter Augusta.
In de keuken bij Anna hing een bescheurkalender met gedichtjes van Toon Hermans. Eén van de thuiszorgmedewerkers las haar de laatste maanden steeds zo’n gedichtje voor. Het gedichtje van 22 oktober 2016 heeft Anna niet meer kunnen horen. Ze zou vast hebben geglimlacht bij de tekst van die dag:

Soms flirt ik met de dood
en af en toe nog gekker,
denk ik, als ik een kerkhof zie:
‘Wat liggen die daar lekker’.

We zijn dankbaar dat zij zolang bij ons mocht zijn.

Lelystad, 28 oktober 2016, Familie Smit
Correspondentie-adres: titismit2@gmail.com