Ik mis je nog elke dag, lieve mam❣️
Ik hoop dat je zo nu en dan eens bij ons bent. Dat je ziet hoe groot Milou geworden is. Ik had het vandaag met Syl erover dat je altijd zei (ook tijdens m'n zwangerschap, toen je de echo zag) "Ze heeft echt jouw neusje." Ze is inmiddels 16 maanden. Al 9 maanden zonder jou😢 Ik hoop dat je het goed hebt daarboven.
Ik hou van je mam ❤️

XXX Lin

1963 Anneke was14 en ik 17. Mijn vriend Piet kreeg verkering met Mia de zus van Anneke. En zo kwam ik in contact met Anneke. Heel graag lieten ze samen 's avonds het hondje uit want wij stonden te wachten in de poort achter het huis. Ver is het hondje niet gekomen tijdens onze ontdekking van de liefde.

Lieve Anneke,

Jij was een bekende persoonlijkheid op de Orionweg. Vele jaren liet je er jouw 2 honden uit en het laatste anderhalve jaar alleen nog jouw jonge labrador Noor.
In jouw achtertuin was het altijd een gezellige boel.
Het is jammer dat we elkaar niet beter hebben leren kennen, maar we zullen je missen!

Hans en Ans Banis
Orionweg 97

Beste Anneke,
Jammer genoeg hebben wij elkaar heel weinig gezien en gesproken
maar dat neemt niet weg dat we heel gezellig konden kletsen.
Dat blijft een dierbare herinnering.
Vriendelijke groet,
Alie Muis

Lieve Anneke.
Wat een fantastisch mooie foto van jou. Als ik aan jou denk dat is dat de Anneke die ik zie. Chique en altijd op en top verzorgd. En met de bril op je hoofd.
De afgelopen dagen ben ik heel veel in gedachte bij je geweest. En merk ik dat het een enorme impact heeft op mij. En inmiddels weet ik ook waarom.
Je hebt mij een stuk levensgeluk gegeven. In mijn ogen in het belangrijkste en meest impactvolle deel van mijn leven. Mijn jeugd. Ik was kind aan huis. Elke dag. Nooit teveel. Je gaf ons enorm veel vrijheid en eigenlijk kon alles wel. Maar wel gestoeld op een hele belangrijke basis. Vertrouwen. En soms was dat best wel eens een uitdaging om met die vrijheid om te gaan. En dan vloog ik wel eens uit de bocht. Dan waren we even boos en liep ik mokkend weg. Maar dan was jij er altijd weer om mij je hand te geven en mij weer terug op mijn plek te zetten.
De momenten waar ik op terugkijk, eigenlijk heel vaak maar nu nog intensiever zijn zo enorm waardevol. De avonden op het terras met wijntjes. Met zn allen rondom de tafel met jou als La Mamma aan het hoofd. Zoveel lachen. En de vele vakanties in Italië en één keer Frankrijk. Met de autoslaaptrein. We waren daar met zn allen altijd wel een opvallende verschijning.
De Bee Gees. In de auto, het huisje. Nou eigenlijk overal. Lasergamen over het terrein. Waar ik dan weer naar beneden stortte tussen de brandnetels. De enorme hagelstenen en onweersbuien. De koffie in de ochtend met de Percolator. Wat een strakke bakken waren dat. Het enkelincident. Conny Mus. De eclips. Met zn allen pizza eten in Salo.
Lieve Anneke. Nico had het tijdens die vakanties altijd over citaten en wijsheden. Een is mij altijd bijgebleven. En dat was ‘Partir c’est mourir un peu’. In die tijd kon ik er niet veel betekenis aan geven maar bleef wel altijd hangen. Misschien juist omdat de betekenis en de lading ontbrak. Nu met jou overlijden voel ik precies wat deze woorden betekenen. En brengen ze geluk en verdriet.

Ik ben je ontzettend dankbaar voor alles wat je voor mij gedaan hebt. En wat baal ik er van dat ik je niet vaker heb gezien de laatste jaren. Maar ik beloof je dat ik je heel vaak in mijn gedachten zal blijven opzoeken. En dat je altijd een plek in mijn hart zal hebben.
Liefs, Alex(ander)