Mijn herinnering aan Annemarie.
Wat op mijn netvlies staat is een geweldig indrukwekkende foto van Annemarie op een paard samen met haar vader ook te paard in een vallei in Canada. Daar sprak voor mij zo veel uit: haar passie voor “het paard”, haar “maatje” zijn met haar vader in de voorliefde voor paarden en de verbondenheid van deze familie met Canada.

Toen Annemarie ziek werd en ze in het ziekenhuis lag, wilde mijn man Alex mij op een zaterdagmiddag een voor mij nieuwe route tonen in een polder ver achter het dorp Maasdijk richting de Nieuwe Waterweg. Opeens zie ik rechts van mij op de groene dijk een jonge vrouw staan in een zeer aanhankelijke houding bij een paard. Ik schrik: dat lijkt Annemarie wel. Och, was dat maar zo bedacht ik me. Als ik dit voorval later aan Arjen vertel, zegt hij: “Dat klopt. Dat wás Annemarie. Ze had aan de artsen gevraagd of ze dit weekend naar huis mocht nadat het dat weekend daarvoor uiteindelijk niet door kon gaan. Ze mocht één dagje naar huis van de arts en toen wilde ze als eerste naar haar paard”.
Deze polder zal mij altijd blijven herinneren aan Annemarie.

Ada van der Sar.