Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Vanavond 2 jaar geleden. Amphia ziekenhuis Breda, inmiddels het oude deel. We - kinderen - lieten u niet meer alleen, definitieve afscheid naderde. Ook de komende nacht verbleef ik bij u. Dat was moeilijk, uw lichaam vechte duidelijk tegen uitgevallen functies. Maar wat ben ik achteraf blij dat ik gebleven ben. Mijn zus nam de wacht in de ochtend over. Zei tegen haar dat ik niet verwachtte dat ze nog bij volledig bewustzijn zou komen... Smam verraste ons een laatste keer... Ja dus, we konden elkaar gedag zeggen, met woorden die ik graag privé houd. Dat was “mijn” afscheid. Bleek een half uur later.

Ja het was moeilijk, erg moeilijk daarna. Dat ik vanwege mijn werk uitgerekend daarna veelvuldig op de ziekenhuis locatie, én haar laatste woonlocatie moest zijn hielp niet echt... Maar achteraf misschien toch wel.

Het gemis - altijd nog sterk aanwezig - wordt soms verdrongen door andere gedachten. Hoe heeft smam haar hoofd boven water gehouden in de moeilijke perioden in haar leven. Hoe deed zij dat. Buiten haar geloof - waar ik persoonlijk weinig mee op heb - had ze toch wel van die OneLiners / opmerkingen. Die nu hun waarde geven, en mij soms steun geven. Net als de foto van u waarvan ik nooit had gedacht dat ik m op zou hangen. Die maakt me rustig en dankbaar als ik er naar kijk, en juist niet verdrietig.

Bedankt mam. Ik eer u en steek hier digitaal en thuis in het echt, een kaars voor u aan.

Jan (zoon)

Alweer een jaar geleden, zonder jullie mam, onze tante Annie. Het leven gaat door …….. zeggen ze. Dat is ook wel zo, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn. Voor jullie blijft het een gemis.
Geef het een plekje...….. zeggen ze, maar het kost tijd, veel tijd. Hoeveel tijd? Dat weten we niet. Een ding is zeker, vergeten doen we tante Annie nooit.
Onze kletspraatjes, aan de telefoon over vroeger, toen ze bij ons logeerde toen we klein waren. Daar kon ze uren over vertellen.

Hartelijke groeten,
Thea en Ben
Henk en José

De kins neet praote
met emus dae d'r neet mièr is
De kins neet luustere
nao emus dae d'r neet mièr is
De kins neet lache
met emus dae d'r neet mièr is
Maar de kins veur altièd halde
van emus dae d'r neet mièr is.
Leeve groetjes oèt Venlo
Annemie en Albaer

os leef tante annie,
ik zal u nooit vergeten
uw telefoontjes,lach, lief, over vroeger, met mam engelke speule, grote verdriet van sef, [ dit jaar ook alweer 20 jaar], u hondje Terry. groot respect voor ome jan.
jozien en jos

Omie,
het afscheid deed veel pijn, weten dat ik je nooit mee zou zien leek onoverkomelijk. Zoveel warme herinneringen teneinde en weten dat er geen meer bijkomen. Inmiddels is er een jaar voorbij. Het verdriet is er nog, en het gemis ook, natuurlijk. Maar ik realiseer me dat de herinneringen nog leven, er zoveel fijne momenten zijn die - soms geheel onverwacht - naar boven komen, en dan ben je weer bij mij. Ik zie je nu terwijl ik uitkijk over het frisse groene gras in de tuin, in de kleurige bloemen, de vlinders, de vogels. Ik voel je als ik door de velden rijd met paard en naar de stralende hemel kijk. Soms ineens ben je daar in mijn gedachten als ik stomweg in de file sta. Als er een bepaald liedje speelt hoor ik je mee neurieen. Er zijn zoveel momenten.
U bent er niet meer. Maar in mijn hart gelukkig nog wel. Ik zal u nooit vergeten. Dikke zoen.
Stacey

Tante Annie, ôs Ann, op vekansie nao Dongen, same kaarte aan de taofel, de hertelikheid, de gastvreejheid,en de letste jaore same kletse euver vruugere jaore in Venlo. Same lache, same bäöke. Dit zien ein paar herinneringe aan os leef tante Annie.
Haopelik zit ze noow aan taofel met alle andere . . .

Bedankt An, voor jouw vriendelijkheid, geduld en ingetogenheid ten opzichte van Jan, mijn man, van mijn ouders, mijn kinderen en van mij. Het gaat je goed daar in het universum.

Maud Bos