Herinneren is een vorm van ontmoeten…

KON IK NOG MAAR
…even jou ontmoeten,
…even jou begroeten.
…even jou knuffelen en een zoen geven,
…even jou vertellen over mijn leven.
…even met jou Dongen in,
…even jou vertellen over mijn mooie gezin.

…even je haren wassen om dan mooie krullen te maken
…even daarna samen koffie drinken met een broodje gezond: dat liet je je altijd goed smaken
…even samen kletsen over vroeger, dat deed je de laatste tijd steeds meer
….even grappige of ontroerende verhalen aanhoren van weleer
…even lachen om Terry, je grote vrind
… even genieten van zijn stoute gedrag, net als een kind
…even samen naar de AVRI: een bloemetje in huis mag niet ontbreken
...even daarna naar het kerkhof om bij spap en Sef een kaarsje aan te steken

Kon ik nog maar…
…ja kon ik nog maar...
Het kan niet meer en dat is raar.
Jij bent vertrokken uit mijn leven,
maar je hebt me heel veel gegeven.
Ik kon bij jou mezelf zijn, en dat was fijn,
kon ik nog maar…dat kan niet meer, maar in gedachten zul je altijd bij me zijn.
Geïnspireerd op gedicht Margriet Adema

Vandaag is de dag dat je bent overleden,
inmiddels al weer 1 jaar terug.
Toch zal ik je blijven missen,
ook al gaat de tijd nog zo vlug.

Er zijn van die momenten,
dat de herinnering als echt herleeft.
Dan lijkt het of je naarst me staat
en me weer een stukje van jezelf geeft.

Ik weet, ik lijk heel erg op jou,
zowel het karakter als mijn gedrag.
Sommige dingen doe ik exact hetzelfde,
realiseer ik me dan later met een lach.

Wat grappig om dat nu te beseffen,
een jaar nadat je bent heengegaan.
Je bent en blijft mijn enige moeder.
Bij mijn glimlach verschijnt nu ook een traan.