Dat je er niet meer bent, dat probeer ik nog steeds te ontkennen en daarmee heb ik lang gewacht met het op papier zetten van herinneringen. Want dan is het ineens heel erg echt; een onverdraaglijke werkelijkheid.
Ons jongste neefje; vroeger dat koddige jongetje met een bolle toet die te lief en onschuldig was. Later de knappe slanke student die geweldig kon turnen en ook nog eens heel charmant en gezellig was. In de tijd dat ik bij je broer Jan in Rotterdam kwam wonen ben ik ook wat meer met jou op gaan trekken. Een keer naar Pinkpop met jullie beiden, naar een turnwedstrijd gaan kijken, bij jou en Roos op bezoek in Delft.
Vanaf dat Jan in Argentinië is gaan wonen waren we hem als ‘linking pin’ kwijt en hebben we elkaar minder vaak gezien denk ik. In mijn appverkeer met jou zie ik vanaf 2016 dat we dingen gingen uitwisselen en elkaar opzochten. Samen op Schiphol om Jan uit te zwaaien, kletsen op de familiedagen, koffiedrinken bij Op Hodenpijl, bij elkaar thuis langs om even bij te praten. We voelden ons altijd welkom bij jullie in Maasland. Zo vertrouwd als dat met familie kan zijn, je kent elkaar uiteindelijk toch al je hele leven… al weet je ook zoveel niet van elkaar.
Via jou ben ik The Happy Activist gaan volgen, geweldig al die positieve uitvindingen en bedrijfjes die tegen de stroom in iets moois van het leven willen maken. Altijd in samenwerking met hun omgeving; doodgewone mensen die het verschil (durven te) maken. En zo iemand was jij ook: bescheiden, origineel, met humor en betrokkenheid aan de slag gaan op allerlei onderwerpen die er echt toe doen. Je had lef Ar, al voelde je dat zelf blijkbaar niet zo. Je mocht er zo ontzettend zijn, had zoveel te bieden.
Ik hoor je mooie zware stem nog zo voor me; zal ook nooit vergeten hoe jij de uitvaart van onze moeder in 2016 hebt begeleid. Wat was dat bijzonder en waardevol, jij had een speciaal lijntje met haar en dat heeft een gouden randje gekregen op de dag van haar afscheid.
Dank voor alles waar je voor stond en voor je fijne gezelschap, het geborgen gevoel dat je kon geven, je gulle lach. We kunnen ons niet voorstellen hoeveel pijn jouw afwezigheid zal geven aan Roos en de kinderen, alleen maar gissen. En dat voelt al zo intens verdrietig. Alle liefs, sterkte en warmte gewenst voor jullie. En ik hoop dat we ook een sprankje kunnen helpen bij het verwerken van dit verlies. Dikke tuuten van Nel & Eric
