ODE AAN ARJEN
We zullen Arjen nu gaan missen.
Hij was een soort apart.
Hij kwam niet luid, hij kwam niet groot
maar raakte stil je hart.
Hij hield van platen, speakers en versterkers,
van draaitafels, van klank en toon.
Hij hield van muziek, had heimelijke liefdes
en droomde zacht van vrouwelijk schoon.
Hij gaf zijn tijd, handen en zijn schouders,
hielp buren, vrienden en zijn ouders
Hij reed die bus, zei nooit eens nee,
En sleepte alles met zich mee.
Hij zocht het bos, de zon, de hei
reed met fiets, met motor en werd blij,
Hij hield van lente, fris en zacht
En daaruit putte hij zijn kracht.
Zijn woorden waren eigenzinnig,
Hij grapte: “Doe mij Alk maar,”
Zijn woorden waren dubbelzinnig
Hij zei “hoe kom ik in U terecht?”
Hij zei: “ik denk dat ik naar Appelscha”
Zijn woorden waren zelfs in spee,
Hij zei: “Ik denk dat ik over Leiden ga,”
en iedereen leed heel erg mee.
Nu is hij weg — te snel, te rap.
Het klopt niet, voelt verkeerd, te stil.
Er mist een stem, een zucht, een grap,
een hand die helpen wil.
Nu is hij weg — te jong, te ziek
Zijn bus staat leeg, zijn platen stil.
Maar wie hij was, dat blijft nog spreken
in elke plaat, elk woord, elk lied.
Nu is hij weg — te snel, te jong.
Een volle flat maar veel te leeg.
Toch wie hij was, blijft in ons leven,
Wij dragen hem steeds met ons mee.
