Hoe we elkaar de eerste keer hebben ontmoet zijn we vergeten. Bij ons “40 jarig jubileum” hebben we geprobeerd deze herinnering terug te halen, helaas…..
Wat niet vergeten is en wordt zijn talloze verjaardagen, feestjes, uitgaan, vakanties, festivals, concerten, pijn in de kaken van het lachen, wandelen, etentjes, diepgaande gesprekken.
Die keer dat je mama ons weer samen heeft gebracht na een puberale ruzie. Dat ik met je mee moest naar de kapper omdat je lange haar er in één keer af moest. Samen naar Salou. Carnaval, uiteraard onze kleding helemaal zwarte en wit, what else. Iets met dat jij niet groter bent dan 1,50 meter. Bij jullie op vakantie in Spanje, bittere tranen toen we weer moesten vertrekken.
De laatste keer dat ik je heb gezien zal ik nooit vergeten. Ik wist niet dat dit de laatste keer zou zijn. Nu weer bittere tranen, wetende dat ik je nooit meer zal zien.
Als een menselijk hart net als een kat zeven levens heeft, zeven keer kan gebroken worden, dan heb ik donderdag één leven gelaten. Een stukje van dit gebroken hart heb je meegenomen. 42 jaar aan mooie herinneringen vormt de lijm voor de rest van mijn hart.
Liefs,
Sandra
