Nooit meer zoals toen ik nog met Oresta op stal stond. Hoeveel tompoucen hebben we niet gegeten. Elke zaterdag 10.00 uur koffietijd. Eerst in de oude keuken, het paste soms maar net. En later in jullie super mooie keuken in de nieuwe aanbouw. En altijd jouw lach, koffie inschenken en ondertussen een pan soep koken voor de visite die later die dag kwam. Want het was een zoete inval bij jullie. Altijd tijd voor een praatje als je een vrije dag had en dan natuurlijk ook weer even een bakkie koffie er bij. De zaterdagochtende zullen altijd iets zijn wat een lach op mijn gezicht zal toveren. Samen met Ad, Charell als ze uit bed kon komen, Muriel en Hans en Kees en Arnoud en Joan.

Till we meet again. ❤️

Iedereen heel veel sterkte met dit verlies.
Het blijft onwerkelijk.