De beker met een jonge Willem Alexander en Maxima gevuld met koffie, stond tijdens het rijden gewoon op het dashboard van zijn busje. Een paar krabbels op papier, met een knijper vastgemaakt, hangend voor het stoffige ventilatierooster. In een bocht of over een verkeersdrempel klonk de koperen bel. Een iets te ruig genomen hobbel deed de koeienbel luiden. Dan was zelfs de koffie in het gevaar.
Bart was autonoom. Wanneer hij verscheen, kon je nooit met zekerheid voorspellen. Evenmin wanneer hij weer vertrokken zou zijn. De lunch nuttigden we zelden samen. Eerst moest die ene deur nog worden afgelakt. Het tosti-ijzer ging overal mee naartoe. Iedere dag tosti’s met kaas, ter plekke bereid. Ik heb hem in al die jaren nooit iets anders zien eten. Toen hij het apparaat per ongeluk had laten staan, kwam hij deze op de vrijdagavond op de motor halen. Stijn achterop, dan hadden ze meteen een leuk ritje.
Ik vond het altijd een feest als Bart er was. Bart had liefde, veel liefde, voor zijn werk. Hij was op dat vlak een perfectionist. En Bart was vaardig, ongelooflijk vaardig. Niet alleen als schilder was hij een vakman. Was er een kozijn deels verrot dan zaagde en vreesde hij in no time eenzelfde profiel. Bart kon eigenlijk alles. Zo heeft hij ook 160 m2 vlonder bij mij gemaakt. De balken van 50 kg per stuk droeg hij in zijn eentje.
Zodra Bart bij mij aan het werk was – en dat was heel vaak – pakte ik ook altijd wat klussen beet. Samen werken is immers toch gezelliger. Niet zelden kwam Bart met oplossingen voor lastige problemen. Zoals bijvoorbeeld de keer dat de slotbouten van mijn aanhanger waren vastgeroest. ‘Probeer er sleuven in te slijpen’ zei hij en verdomd, ik kreeg ze op die manier inderdaad los.
Bart was zeer energiek. De hele dag ging hij steiger op en ladder af. Hij kon aan één stuk doorgaan en leek onvermoeibaar. Doorwerken tot na zessen was heel normaal en vaak namen we daarna nog een klein biertje, genietend van het zonnetje en het zicht op het Ilperveld. Met regelmaat moest hij daarna nog een andere klus opnemen. Ik veronderstel dat Marleen en de kinderen gewend waren aan zijn autonomie.
Bart hield van zijn werk. Iedere dag opnieuw ging hij er tegenaan. Alsof hij net voor zichzelf was begonnen. Hij was schilder in hart en nieren. Gek op zijn gereedschap en apetrots op zijn werkplaats.
Ik heb jaren gedacht dat Bart altijd uit hetzelfde emmertje schilderde. Niets bleek minder waar toen James, Seb en ik hielpen met het leeghalen van de werkplaats. Hoeveel emmertjes en oude doeken kan een mens hebben.
April verleden jaar. Bart meldde dat hij de volgende morgen wat later zou zijn. ‘Ik moet even naar de huisarts, ik heb wat moeite met slikken’ zei hij.
Op 19 mei vroeg hij of ik die dag foto’s van hem wilde maken. Ik had toen reeds het voorgevoel dat dit voor de herinnering zou zijn en … dat Bart met zijn laatste klus bezig was. Het werd helaas de waarheid.
De fotosessie leidde tot een fotoboek en ook tot de foto op de kaart.
Ik ga je missen m’n jongen, ook als schilder!!!

Leo

Lieve Marleen, Femke en Stijn,
32 jaar geleden zat ik op de Pabo en moesten we als tweedejaars voor de eerste jaars een introductieweek organiseren. En daar liep een goser tussen met enorm veel humor en nuchterheid. Er was een klik. We fietsten samen vaak van de Jan Tooropstraat door de stad. Ik op mijn opoefiets naar Landsmeer. Bart op zijn supersportfiets naar Zaandam.
Ik studeerde af en ging op de Satelliet werken in Tuindorp Oostzaan. Toen Bart wat later afstudeerde kwam hij daar ook toevallig werken.
Wat een feest!
De toenmalige directeur vroeg of ik een groep 5 wilde doen, een groep die behoorlijk pittig was en letterlijk in de gordijnen hing in groep 4. Mijn antwoord: Alleen als ik het samen met Bart mag doen. En dat mocht. We splitsten bij de start de groep en het werd de leukste groep die ik ooit heb gehad.
19 jaar lang zijn we collega’s geweest. Lief en leed met elkaar gedeeld. Recht voor zijn raap tegen elkaar, en altijd het beste voor elkaar willen.
De zeilkampen bij Koos zijn onvergetelijk voor mij. Het samen opbouwen en dan nog even om de hoek wat drinken. Ik moest van Bart altijd het motorbootje besturen, want de rest waren prutsers. De tenten die wegbliezen, omdat we de zandzakken waren vergeten neer te leggen. De provisorische keuken, de patat die altijd te laat kwam, het kijken op een meegenomen tv naar de oranje voetbalwedstrijden en ga zo maar door. Wat fijn dat vooral door Bart de kinderen van deze school nog jaren hebben mogen genieten van het zeilkamp.
Wat heeft Bart veel goed gedaan in zijn leven, er alles uitgehaald wat erin zat. Ik ben blij dat ik Bart heb leren kennen, zijn collega mocht zijn en uiteindelijk een vriend.
Ik ga zijn humor, zijn onverschrokkenheid, zijn directheid, zijn vele talenten en het contact met hem missen. Veel liefs en sterkte voor Marleen, Femke en Stijn.
Lieke.

Lieve Marleen, Femke en Stijn,

Wat een krachtige persoonlijkheid was jullie man en vader. Tot op het eind straalde hij positiviteit uit. Ik vind dat echt bewonderenswaardig! Wat zullen jullie deze lieverd missen. Wij wensen jullie heel veel kracht toe in deze moeilijke tijd.

Veel liefs,
Jeffrey, Marieke, Sara, Thijs, Eva en Lucas

Lieve Marleen, Femke en Stijn,
Wat een verdriet dat met name jullie, Bart moeten gaan missen. Een maatje, een lover en een fantastische vader. Hoe mooi hebben jullie dit op de kaart verwoord.
Daarnaast een geweldige vriend, die wij al heel wat jaren geleden via Ruud hebben leren kennen.
Wij willen jullie condoleren en uiteraard de verdere naaste familie en iedereen die Bart dierbaar is.
Graag waren wij persoonlijk afscheid komen nemen van Bart, maar helaas houdt een griepvirus ons binnenshuis. Morgen gaan we zeker het afscheid via livestream volgen en onze eer op afstand betonen.
Veel te vroeg is deze kanjer uit het leven gerukt, hij had nog zoveel kunnen genieten en voor anderen kunnen betekenen. Heel frequent hadden wij geen contact, maar als wij elkaar zagen/spraken was er die belangstelling, die humor, aangenaam om een glaasje mee te drinken en lekker te kletsen.
Diep respect hebben wij voor de manier waarop Bart met de nare ziekte die hem trof is omgegaan. Ook diep respect voor jou Marleen en uiteraard ook voor jullie Femke en Stijn. Wij hopen dat veel mooie herinneringen het gemis en verdriet kunnen verzachten. Heel veel sterkte voor morgen en de komende periode. Wij gaan jou niet vergeten Bart! Een laatste groet van Herman en Henny van Hoeijen

Lieve Marleen, Femke en Stijn,
We willen jullie heel veel sterkte wensen met het verwerken van het verlies van jullie echtgenoot en vader. Een mooi mens is van ons heengegaan. We zullen de herinnering aan Bart voor altijd in ons hart bewaren.
"Hoe mooier en rijker de herinneringen, des te moeilijker de scheiding.
Maar dankbaarheid verandert de pijn der herinnering in stille vreugd."
Dietrich Bonhoeffer
Rust zacht lieve Bart!
Liefs,
Willem & Marleen van Ouwerkerk

Lieve Marleen, Femke en Stijn, Veel te vroeg moeten jullie Bart al missen! Met bewondering heb ik de laatste periode met jullie meegeleefd. Wat zijn jullie sterk samen! Wat moet het gemis groot zijn. Houd vol, jullie kunnen dit! Sterkte met elkaar. De basis is liefde en die is overduidelijk altijd aanwezig! Hij kan niet anders dan trots op jullie zijn!
groetjes,
Janneke van Engen

Een uitspraak van jou van een paar weken geleden is me bijgebleven:
"Het leven is van ons allemaal, je moet geen last hebben van mijn dood"
Wat een bewondering heb ik voor jou, hoe goed je het allemaal voor je gezin wilde nalaten. Sorry Bart, we hebben er toch een beetje last van want JIJ bent er niet meer.....
Onze samenwerking begon in 1993, als meester stagiair kwam je bij mij in groep 3a, in 3b stond een juf tegen haar pensioen aan, jij had je keus snel gemaakt.
Leerlingen waren dol op die meester op klompen met gitaar. Ter herinnering aan jouw stage op de Satelliet kreeg je van ons een knutselboek. In 2013 nam je afscheid van school en startte een eigen schildersbedrijf. Als afscheidscadeau gaf je mij ditzelfde boek weer terug met de tekst: dat je na 20 jaar knippen en plakken dit boek wel weer eens terug kon geven. Jouw bijzondere humor zullen we missen.
Jarenlang ging jij met groep 8 mee op ons traditionele zeilkamp op het terrein van boer Koos, regelde de zeilinstructeurs, de boten, hielp met opbouwen/afbreken en hield het hele kamp een oogje in het zeil. Zelfs toen je een flinke carrière wending maakte ging je nog altijd mee op dit kamp.
Wanneer ik mee zeilde zorgde ik ervoor dat ik bij jou in de boot kwam, we hadden lol met de kinderen en jij zorgde dat het veilig was aan boord. Femke jullie dochter zeilde ook graag mee.
In mei 2020 kregen we het bericht dat je ziek was, een behoorlijke koerswijziging maar je ging voor een operatie en zette opnieuw alle zeilen bij. Vol goede moed weer aan het infuus met een cassettebandje van James last of Willy Alberti aan, en een flinke operatie. Je hield er zelf een mooie zwoele stem aan over.
Bart, ik heb veel speciale en mooie herinneringen aan ons bijzondere contact dat we altijd bleven houden.
Wanneer we belden nam jij op met, heeeeeeee directeur (ik al een tijd geen schooldirecteur meer), en steevast antwoordde ik, heeeeeee meester (jij al jaren schilder).
Toen wij ons huis in Landsmeer kregen was het natuurlijk geen vraag, jij werd onze huisschilder. Gezellig dat je ook buiten het werk, regelmatig kwam aanwaaien om te kletsen of met James een biertje te drinken op de vlonder.
In de laatste weken bleef je ook zoveel mogelijk van het leven genieten en waren er ook nog wat onthullingen als we bij jou op bezoek waren. Zo ben ik blij dat eindelijk het mysterie van het verdwenen Mariabeeld uit de melkkast is opgelost.
Bart wat een verhaal om aan te geven dat ik blij ben dat ik je ken. Een kleurrijk persoon, zo positief en dankbaar in het leven staand.
Nu wil ik jou bedanken, voor wie je bent en voor alles wat je gedaan hebt en nog doet. Altijd recht uit het hart en nooit omdat het moet.
Lieve Bart zeil veilig de haven uit, tot ooit.
Sterkte voor Marleen, Femke en Stijn, je familie en vrienden.
Liefs, Astrid ter Meulen
James en Jules Bos

Wij dachten meteen aan Bart dat hij op 29 april 2011 de buitenmuren van De Distel in Zoutelande met veel
plezier heeft geverfd.
Marleen was er ook bij met de kinderen, het was een mooi weekend - en ze hebben genoten van zon zee en strand.
Wij vonden het heel fijn, dat hij dat gedaan heeft voor ons en zullen hem daarvan altijd blijven herinneren.

Lieve Marleen, Femke en Stijn
Heel veel sterkte met het verlies van je man en jullie vader.
Wat gaan we Bart missen als vriend. Zijn persoonlijkheid kom je niet vaak tegen en is het een eer om hem 28 jaar in me leven te hebben gehad.
Ik zal hem nooit vergeten en hij leeft voort in mijn hart en gedachten.
Liefs Margriet