Lieve papa,
Ik ben zo dankbaar dat ik je dochter mocht zijn. Wat hebben Carolien en ik een fijne jeugd op de boerderij gehad. Met zoveel vrijheid om te spelen en de vele dieren om ons heen. De grote zolder waar we vaak speelden en toneelstukjes voor jou en mama opvoerden. Zat er toen al in.
Familie kwam graag op bezoek en bleef dan vaak logeren. Helpen op de boerderij. Fantastisch vonden we dat. Voelde voor ons als vakantie.
Na de verhuizing ging ik op mezelf. Maar als ik thuis kwam, voelde dat ook echt als thuis. Een spelletje klaverjassen met jou en mama. Gezellig samen eten. Zelfs samen voetbal kijken.
En wat waren we trots op jou toen je zonder mama verder moest. Je leerde nog van mama koken en je vond het leuk!
Je bleef niet eenzaam thuis, maar zocht de mensen op. Je bleef kaarten, biljarten en dansen. Iets dat je van mama ook moest blijven doen.
Zoals jij midden in het leven stond en graag onder de mensen bent, dat heb ik van jou.
Jouw glimlach en je traan, heb ik van jou. Dus papa, ik lijk steeds meer op jou!
Het liedje ‘papa’ zal voor mij vanaf nu alleen maar een extra emotionele waarde hebben.
Ik koester de herinneringen aan jou.
Je werd opa. En wat was je trots op ze. Je vertelde tegen iedereen dat Dani kampioen was geworden met zijn elftal. En na de laatste toneeluitvoering van Dani en Kaya vertelde je tegen iedereen vol trots dat ze het zo goed deden.
Ook Amber en Lynn hoorden er voor jou bij. Je vroeg altijd even hoe het met ze ging. En je sloeg geen verjaardag van ze over.
Een paar jaar terug werd er Parkinson bij jou geconstateerd. Beetje bij beetje liet je hoofd je steeds meer in de steek. Wat was het fijn dat de thuiszorg van ‘t Wold zo goed op je paste.
Het ergste vond je dat je niet zo goed meer kon zien. Het belemmerde je in het kaarten en biljarten. Dat maakte je verdrietig. Ook begon je overal dieren en mensen te zien die wij niet zagen.
Dinsdag 17 maart begon voor ons de emotionele achtbaan. Een week waarin je niet jezelf was. De spoken in je hoofd hadden je lichaam overgenomen.
De spoken moesten uit je hoofd. Daarvoor zou je tijdelijk opgenomen worden.
Er was een plekje vrij in Anna Schotanus in Heerenveen. Gelukkig vond je het er fijn. Je was weer onder de mensen. Samen koffie drinken, samen eten en samen wandelen.
Je zag het als een kleine vakantie.
Ook de verpleging vond het een feestje om jou erbij te hebben. Een man met humor.
Het ging goed met je. De medicijnen deden hun werk. Je mocht in april weer naar huis. Toen vertelde ik je mijn vermoeden dat ik Corona had en dat ik je misschien wel besmet had. Je was er heel nuchter onder: “Dan moet ik misschien wat langer blijven”.
Elke dag dat je niet ziek was, hoopte ik dat ik je niet besmet had. Maar helaas...
Twee dagen later, kreeg je toch koorts. De Corona test was positief... Ik was er al van overtuigd, omdat we het zelf ook hadden, maar toch stortte de hele wereld even in.
Toen ik je later aan de telefoon kreeg was je er heel nuchter onder: “Het komt zoals het komt”.
Het leek een paar dagen later even wat beter te gaan. De koorts was over. En je had het nog steeds niet benauwd. Wel was je ontzettend moe. Maar we hadden hoop. Hoop dat het hoogtepunt voorbij zou zijn.
Maar toen ineens kwam daar 3 april het totaal onverwachte telefoontje. Je kon niet meer slikken en daarmee gaf je lichaam het op. Ze konden niks meer voor je doen. De achtbaanrit waar we 17 maart waren ingestapt, bleek nog niet voorbij. Hij ging nog een rondje.
De rit begon met onbegrip: Waarom geen zuurstof of infuus?
Al snel begrepen we dat dit enkel zou rekken. Het einde was onvermijdelijk.
En aangezien je altijd hebt gezegd, zo een keer om te willen rollen in je slaap, moest dit niet te lang duren. En dan veranderd onbegrip in berusting.
Ondanks dat je niet meer kon praten, reageerde je wel op ons. Je werd rustig toen je hoorde dat we er waren.
We hebben nog kunnen zeggen dat we van je houden. Dat iedereen met je mee leefde. En dat het goed was. Dat mama op je wachtte.
Het werd een waardevol en zeer emotioneel afscheid. We zijn zo dankbaar dat we erbij mochten zijn, om je laatste reis tot het einde te voltooien. De enkele reis naar mama.
We hadden je nog zo graag langer bij ons willen hebben. Gezond van geest. Maar helaas mocht het niet zo zijn. Je zit voor altijd in ons hart papa. Een plekje waar niemand aan kan komen.
Geef mama een hele dikke knuffel en een dikke kus.
Ik hou van je pap.
Rust zacht...
Je dochter,
Ineke
