Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Mijn oom en ik zullen het moment waarop we na een concert in het Concertgebouw op de hoek van de Van Baerlestraat op de tram stonden te wachten en zwaaiden naar/nog eens applaudisseerden voor Bernard Haitink, die daarop vanaf de achterbank van zijn auto terúgzwaaide en knikte, nooit vergeten.

Nachtenlang met vrienden naar Haïtink’s Mahler uitvoeringen geluisterd. Uitvoeringen die nooit zullen vergaan

die excitement al vooraf wetend/verwachtend/hopend wat je gaat ervaren als je die Grote Zaal in komt voor wederom een unieke ervaring van opperste genot vanwege Dhr. Haitink; onvergetelijk. waarvoor eeuwig dank!

Het is 1995, het Mahler Feest in het Concertgebouw. Bernard Haitink dirigeert Das Lied von der Erde. Ik ben 14 jaar en heb een kaartje op het podium, naast het orgel. Aan de andere kant van de trap zit een blinde vrouw, haar blindengeleidehond ligt het hele concert op haar voeten te soezen. Af en toe bij een wilder stukje muziek, heft hij zijn kop op om hem daarna weer op zijn poten te laten rusten. Na afloop van het fantastische concert, duikt Haitink halverwege de trap tussen het publiek om de hond liefdevol achter zijn oren te aaien. Het was een prachtig intiem moment in de euforische stemming na het concert.
Ik wens zijn familie en vrienden veel sterkte.

Er is weer een hele mooie ster bijgekomen aan de hemel ❤️RIP

Indrukwekkende momenten van dip genoten muziek. Dank daarvoor!

Als Amsterdamse jongen op de Peetersschool zag en hoorde ik Bernard Haitink voor het eerst het Concertgebouworkest dirigeren tijdens een schoolconcert. Natuurlijk de Boléro van Ravel. Pas zo'n zeven jaar later ontluikte mijn interesse voor klassieke muziek en kocht ik een lp van dit muziekstuk. Vanaf 1973 werd ik een regelmatig koper van losse concertkaarten. In 1980 kon ik mij, zelfs als student met beurs, een abonnement op de B-woensdagavondserie veroorloven. Haitinks uitvoeringen met het Concertgebouworkest van Bruckner-symfonieën brachten mij de liefde, indien niet de passie voor deze Oostenrijkse componist bij. Ik herinner mij bovenal een uitvoering van de Vijfde Symfonie van Bruckner in maart 1980. Maar evenzeer 'Ein deutsches Requiem' van Brahms met Gundula Janowitz en Tom Krause op 14.12.1978, en het Eerste Bedrijf van Wagners 'Die Walküre' met Leonie Rysanek (Sieglinde), Peter Hofmann (Siegmund) en John McCurdy (Hunding) op 20.12.1979, waarbij alle uitvoerenden elkaar al na enkele minuten enorm inspireerden en muzikaal aanmoedigden. Veel meer memorabele uitvoeringen zijn te noemen, die mijn oren openden voor veel meer componisten, stijlen, genres. Ik ben een echte Haitink-adept geworden en bezit veel van zijn cd-opnamen (voorheen plaatopnamen) die ik onverminderd koester en nu, na zijn overlijden, nog meer zal koesteren. Eenmaal vatte ik de moed om Haitink in zijn kleedkamer op te zoeken, omdat ik hem met zijn verjaardag wilde feliciteren. Maar ik bleek er maanden naast te zitten, wat mij vrij duidelijk te verstaan werd gegeven. Toch schudde ik hem de hand en ging snel weg - het was een korte en niet echt makkelijke ontmoeting, ook niet voor Haitink.
Ik ben Bernard Haitink uiterst dankbaar voor de vele schitterende belevenissen die hij mij, uiteraard samen met het Concertgebouworkest (maar ook met andere orkesten: de concertante opera's 'Pelléas et Melisande' en 'Hertog Blauwbaards Burcht') heeft doen ervaren. Ik ben gelukkig ook nog bij zijn laatste concerten in Amsterdam geweest en zal, om nu echt af te sluiten, alleen nog noemen zijn uitvoering met de Berliner Philharmoniker van Mahlers Negende Symfonie, die ik op 3.12.2017 in Berlijn bijwoonde. Onvergetelijke luisterervaringen door een, ondanks zijn overlijden, onvergetelijke maestro. Dank, dank, dank!