Lieve Jacqueline, Miranda, Jan, Ilonka en kleinkinderen
Als ik aan tante Bets denk, denk ik aan een fijne, warme tante waar ik , toen ik een jaar of 15 was, graag even naar toe fietste. Ik vond het daar gewoon gezellig en ze luisterde altijd geduldig naar mijn puberproblemen.
Ze woonde toen met Ome Jan in Willeskop , in een klein houten huis waar in de winter de wind doorheen blies.
De kachel stond vaak roodgloeiend om het lekker warm te krijgen.
Oma Snel woonde er tegenover. Dit was voor oma reuze handig als ze wat hulp nodig had en het kwam nog weleens voor dat oma even een kratje bier leende als ze te krap had ingekocht .
Tante Bets kon ook op een rustige manier manier mijn moeder terugfluiten als die wel eens doordraafde in een discussie met de andere Snelletjes. Ik hoor haar nog zeggen "Nou Zus".

De foto waar we zo hard aan het zingen zijn was in Hinterglemm, mijn eerste kennismaking met de wintersport.
Tante Bets zat bij ons in de ski-klas. We hebben verschrikkelijk gelachen. Ik hoor haar schaterende lach nog klinken over de ski-piste toen een van ons recht op een mesthoop af ging.

De andere foto's vond ik bij de verzameling van mijn ouders die ik nog bewaard heb; het zijn foto's van een fietstocht langs de Loire met een paar schoonzussen, een foto met mijn vader op wintersport en dan natuurlijk die kenmerkende houding van jullie moeder met dat sigaretje en glaasje wijn.

Ik wens jullie veel sterkte met het gemis van een lieve, geduldige en verstandige moeder

Lieve groeten Annette