Lieve Pa,
Ik ben zo blij dat Steve jou hierin heeft geplaatst, want nu kan ik
rechtstreeks voor je een kaarsje branden en tegen je praten. Tot gisteren
toe heb ik dat steeds via Patricia moeten doen, niet dat ik dat vervelend vind,
maar dit is veel beter. Tja, die 'Indische avonden'.......Steve heeft
gelijk.......die waren hartstikke gezellig.......vooral jij genoot altijd
met volle teugen. Dan voelde jij je helemaal in je sas: de muziek, dansen,
lachen, gezellig 'mengobrol'(=kletsen) met vrienden en kennissen en vooral
pronken met je vrouw en kinderen. Jaja, dat waren inderdaad hele leuke
tijden.
Even tot zover maar eerst, Pa, ik moet gaan beginnen met mijn werk.
Ik wilde je even laten weten hoezeer wij je missen. Alles was plots
zo snel gegaan nadat we hoorden dat je, na ontdekking van je ziekte,
meteen was opgegeven door de doktoren en dat het zo snel bergafwaarts
met je ging. We hebben niet eens de kans gekregen om over de schok
heen te komen na de diagnose om ons voor te bereiden op het afscheid.
Na een paar korte weken van intensieve verzorging, slapeloze nachten,
angsten en helse pijnen.......ben je plots gewoon ingeslapen en van
ons heengegaan. Wat een verdriet, wat een hartepijn.
Nu 1 jaar later......het lijkt nog op de dag van gisteren....
is het verdriet nog niet minder. We doen ons best om door
te gaan. Wel moeilijk als je bedenkt dat wij (Eddie & ik)
in een korte tijd meerdere mensen zijn verloren:
eerst Matthew (Eddie's zoon), daarna een jonge rapper
(die aan Eddie's CD meewerkte), daarna Patricia en heel
kort erna een zoon van een collega-zanger, daarna jij Pa en
binnen 3 maanden erna Adilson's vader. Soms denken wij: 'Wie
is de volgende?'
Nou ja, in de tussentijd is mijn werktijd allang begonnen
en zit ik constant tussendoor weer een stukje bij te typen.
Ik ga er nu echt mee stoppen, Pa, om me volledig op mijn werk
te concentreren. Tot gauw!!! Wij missen je. Groetjes van Eddie.
xxx Je dochter