Vanochtend in de krant las ik het bericht. Broer is overleden. Wil je heel veel sterkte en zwakte wensen voor de komende tijd. Ik weet dat hij altijd bij je zal zijn. Zo gaat dat als een dierbare niet meer in leven is, vooral een dierbare met wie je samenleeft, lacht,huilt, zorgen maakt en vooral lief hebt. Huil wanneer jij het wil en zoals mijn kleine buurmeisje mij aanraadde neem af en toe wat lekkers als je verdrietig bent dat helpt, waarbij ze mij chocolaatjes gaf.
Hele hartelijke groet en knuffel van Rosalie Noort

Lieve Hannie, een mooi verhaal van Toon Tellegen:

Op een dag nam de mier afscheid van de eekhoorn. ‘Ik ga voor eengeruime tijd op reis’, zei hij, ‘maar ik weet niet voor hoe lang. Ik neem dus maar zó afscheid dat het ook voor heel lang kan zijn.’
Zij schudden elkaar meer dan één keer de hand en omhelsden elkaar ook zoals het bij een afscheid voor lange tijd hoort. ‘Laat je nog iets van je horen?’ vroeg de eekhoorn. De mier had zich al omgedraaid en riep, terwijl hij langs het bospad liep: ‘Ja!’
Even later was hij uit het gezicht verdwenen en bleef de eekhoorn alleen achter. Wat zou het voor reis zijn? dacht hij. Maar hij wist hoe weinig je kon zeggen van reizen die nog moesten beginnen.
Niet lang daarna ontving de eekhoorn een brief.
‘Beste eekhoorn. Ik ben nu volledig op reis. Ik heb je beloofd dat ik iets van mij zou laten horen. Als je straks een uitroepteken leest laat ik iets van mij horen. Lees je goed? Let op!’
Op dat moment klonk er een zacht gefluit dat onmiskenbaar het gefluit van de mier was.
‘Mier!’ riep de eekhoorn opgetogen. Hij draaide de brief om en om, keek tussen alle letters en toen in de enveloppen en op de grond, maar er was geen spoor van de mier te bekennen. Hij begon te lezen, en weer hoorde hij, toen hij het uitroepteken las, het zelfde zoete gefluit. Als hij lang naar het uitroepteken keek kon hij zelfs een liedje herkennen dat de mier dikwijls floot.
Hij deed de brief in de enveloppe en legde hem op de tafel naast zijn bed.
Hij moet heel ver weg zijn, dacht de eekhoorn. Maar hij denkt aan mij!
De zon scheen en de eekhoorn ging op de tak voor zijn deur zitten. 
Maar telkens stond hij op om de brief opnieuw te lezen, en telkens als hij bij het uitroepteken kwam hoorde hij weer het zachte fluiten van de mier die van ver weg iets van zich liet horen. En telkens schudde de eekhoorn zijn hoofd, glinsterden zijn ogen en dacht hij: mier, mier!

Heel veel sterkte en liefde toegewenst voor de toekomst.

Dag Hannie en familie,
Wat een verdrietig nieuws....
Wij denken aan Broer als warme en gevoelige familieman, emotioneel en tegelijkertijd rationeel, loyaal, filosofisch, steunpilaar, zorgend.
Wij wensen jullie heel veel sterkte!
Lodewijk en Erica Bosch van Rosenthal, Lochem

Lieve Hannie
Vanochtend lees ik in de krant jouw naam. Je man Broer is overleden. Het raakt me , dit verlies voor jou. Je kan hem niet bij je houden in je fysieke leven. En toch zal hij er altijd zijn voor je, lees ik in het gedicht dat je toevoegde aan deze gedenkplek.
Dat klopt Hannie , een geliefde verdwijnt niet uit je leven. Op duizend verschillende manieren zie je hem terug. Maar het gemis in je dagelijks leven zal zwaar zijn.
Ik wens je veel kracht toe
Groet Hommine

Lieve Broer,
We willen zoveel zeggen......
Woorden ontbreken.....
Groot verdriet overheerst....
We gunnen jou de door jou gezochte rust....
In liefde moeten we je laten gaan....
In ons hart en hoofd voor altijd....

Liefs Jan Erik, Lydia, Daan en Siebe ❤

Lieve Hannie,
Lieve Ros, Manoek,
Lieve familie,

Lieve Broer,

Je bent er niet meer. Hoewel ik gedacht had dat het langer zou duren, moeten we nu toch verder zonder jou. Je hebt voor de vrijheid gekozen. Het maakt me verdrietig te weten hoe je geplaagd moet zijn geweest…
Ik kan het me nog nauwelijks beseffen, hier onder de zon, op de rode aarde, omringd door lieve mensen die ik nog maar zo kort ken - zo ver weg van jou, en toch voel je vandaag juist dichtbij.
Je hebt me laten schrikken en het verdriet is groot, maar gelukkig ben je, zorgzaam als je bent, ook hier even gedag komen zeggen. Ik hoorde je in het geruis van de wind, voelde je door de warmte van de zon. Misschien komt het omdat je Afrika ook kent…
We hebben ook dag gezegd tegen jou, Broer. Het was prachtig, maar dat weet je vast al. We brandden een kaars, zongen, en mooie woorden werden gesproken. De zon schitterde de hele dag in een strakblauwe lucht, speciaal voor jou, want het had al drie dagen geregend.
Wat was je een mooi mens. Altijd stond je voor iedereen klaar. Behalve voor jezelf, leek het wel…
Voor mij ben je er ook veel geweest, met de logeerpartijen vroeger, terwijl ik studeerde in Groningen en zelfs daarna. Vlak voor mijn vertrek naar Uganda reed jij als redder in nood ‘even’ langs Deventer om mijn inboedel op te halen, want ‘het zou toch wel in de Volvo moeten passen’. Het staat nog zo vers in mijn herinnering dat je, als een Marokkaan op overtocht, de straat uit reed. Mij verbijsterd achterlatend, niet wetend hoe ik je bedanken moest. Ik denk dat we beiden toen niet hebben gedacht dat dit mijn laatste herinnering zou worden aan jou.
Lieve Broer, bedankt dat je er was, voor wie je altijd bent geweest, en waar je nu ook bent, ik vertrouw erop dat je je liefde bij ons achterlaat terwijl jij de vrijheid tegemoet gaat.

Heel veel liefs, rust zacht