13 oktober 2023
Herinneringen aan Carla
30 juni, op het feest van "wij vieren het leven", moest ik tussen al de feestgangers veel moeite doen om Carla, Ad of een van de meiden even apart te kunnen spreken. Het lukte mij uiteindelijk wel.
Van Joeke kreeg ik een rondleiding over het feestterrein. Zij gaf uitleg over de camping, de bar, en waar de muziek kwam. Hoe zij alles zelf weer hadden ontworpen, en de tuin hadden omgetoverd voor dit schitterende evenement.
Er was ook een soort "knuffel-huilebalkhoek", heel gezellig met rieten stoeltjes met kussens er in. Waarvoor de hoek was opgebouwd snapte ik niet zo goed. Maar nog voor de uitleg werd Joeke weggeroepen.
Ad vertelde me het laatste "nieuws" over het reilen en zeilen van 't Panneland. Ook hier bleef geen tijd over om er verder naar te vragen.
Eindelijk had ik Carla te pakken.
Ik begon meteen te vertellen dat ik alle "nieuwtjes" al wist. Toen zei Carla: maar je weet nog niet alles.
Oh, nou spannend. Kom op vertel!
Wij werden wederom onderbroken, maar ik bleef in de buurt rondhangen.
Toen zij weer vrij was, lokte ze mij naar de "knuffel-huilebalkhoek".
Carla vertelde mij toen dat dit haar laatste grote feest was. Haar ziekte nam steeds meer bezit van haar en haar lichaam, en ze kon het niet meer aan.
Het einde van het jaar zou zij niet meer meemaken….
Nu wist ik waarvoor deze hoek bestemd was.
Dit kon mijn hart, ziel en hersenen niet bolwerken. Wij hoefden ook niet veel te zeggen.
Daarom vieren we vandaag het leven, het duurt immers maar even !
Wij hadden heel even de tijd om elkaar vast te pakken, toen andere vrienden kwamen die Carla ook graag wilden spreken.
Ik nam nog 1 laatste glas wijn, al had ik een borrel beter kunnen gebruiken, maar dat kan ik niet aan.
Nadat een zangeres hele mooie en emotionele liedjes voor Carla en Ad had gezongen, reed ik met een bonkend hoofd vol nieuwe vragen en gelijktijdig met een enorme leegte in mijn hart richting huis.
Op 2 augustus was ik voor het laatst bij Carla thuis op visite. Wij zaten aan tafel met een lekker bakkie te klessebessen. We deelden onze herinneringen en verhalen van eerdere jaren. Vooral het verhaal hoe zij Ad had leren kennen, en ook Ad zijn ouders.
Dat blijven mijn favoriete verhalen.
Ik adviseerde haar weer dit op te schrijven, want het zou meteen een bestseller worden.
Ook stelde ik vragen omtrent "voor het einde van het jaar". Carla gaf eerlijke antwoorden, en ik begreep haar zeker. Alleen pakte ik het nog steeds niet.
Maar zij beloofde mij, als ik de komende tijd ook maar iets hoorde of las, wat zij nog niet had ondernomen omtrent haar ziekte, ze er alsnog achteraan zou gaan. Okay, afgesproken.
En toen zei Carla… heb jij weleens een appeltaart gebakken? Nee, dat had ik nog nooit. Heb je er zin in? Ikke wel, dus…. kreeg ik instructies waar ik de mixer, de kom, de appels en andere ingrediënten kon vinden en gingen wij aan de slag. Onder het werk bleven onze lippen ook niet op elkaar. Wij hadden het heerlijk naar ons zin, en de taart begon al lekker te ruiken.
Later aten wij met Ad, Joeke en vrienden in 't Panneland. Mijn pannenkoek was super lekker, en …..het stukje appeltaart toe ook.
Bij een bakcompetitie zou hij zeker gewonnen hebben !!!
De hoornblazers speelden buiten, en eigenlijk voelde alles "als vanouds".
Carla en ik waren die middag zo goed bezig samen, zo close met elkaar. Dat zal altijd in mijn hart blijven.
Zij was een bijzondere vrouw met een grote portie humor.
Zelfs als het niet zo goed met haar ging, bleef zij haar ideeën spuien, en mensen aanmoedigen en steunen.
Carla heeft beloofd mijn Wim de groeten te doen als zij hem op één of ander sterretje tegenkomt. Daar hou ik haar aan.
En er komt eens een tijd dat ik het zelf kan checken…..
Een laatste lieve groet aan het nieuwe sterretje aan de hemel
van Karin Nieuwenhuis-Persch
