Ad, Joeke en Eefke, gecondoleerd met het verlies van jullie vrouw en moeder.

Ik ken Carla van de tijd dat ze collega was van Cobie (mijn moeder)en Anita en vaak bij ons over de vloer kwam. Ik herinner me dat ik eens bij haar gelogeerd heb in Hoofddorp en we op de motor, ik bij Carla achterop, een ijsje zijn gaan halen/eten in Zandvoort. Ook herinner ik me gezellige avonden en het geweldige Rock & Roll-feest in Heemstede.
Wat een lief, leuk, warm, hartelijk, vrolijk, positief, grappig, stoer en speciaal mens was zij!

Heel veel sterkte gewenst en hopelijke bieden alle lieve woorden en mooie herinneringen troost.

Helen Bousema

Lieve Ad, Joeke en Eefke
Gecondoleerd met het overlijden van Carla. Jullie hebben er de afgelopen tijd naartoe geleefd en mooie herinneringen gemaakt; nu komt het gemis.
Als ik aan Carla denk, denk ik aan iemand, die altijd een antwoord paraat had, voor al uw levensvragen, soms laconiek, meestal praktisch en vaak grappig. Een mens, waar je niet omheen kon!
Mij zal altijd bijblijven, hoe waardig Carla haar ( ontzettend venijnige) ziekte heeft gedragen en er altijd het beste van heeft gemaakt. Tot er niets meer van te maken was. Ik kijk naar je op!
Alles goeds en veel sterkte en warmte .
Katja Achauer

Een vrolijke, dappere vrouw… belangstellend in iedereen, luisterend en pratend met humor! Wat zal zij gemist worden… Ad, Joeke, Eefke en familie… veel sterkte! Maar ook vreugdevolle herinnering aan een bijzondere vrouw, die ook het leven met grote beperkingen blijmoedig wist te doorstaan… Allen uit haar omgeving, ook ik, zullen haar met ere herdenken. Groeten… Jan Guldemond

Als wij bij tante Carla op visite gingen werd er altijd wel een spelletje gedaan, iets waar je overigens niet onder vandaan komt als mijn vader mee op visite gaat. Het spel dat we het meest hebben gespeeld was; Knikker erger je niet, of zoals ik het zelf altijd graag noem, erger mijn knikker niet. Voor de mensen die het niet kennen, het is net zoals Mens, erger je niet maar dan met knikkers en kaarten i.p.v. dobbelstenen. Je speelde het spel in teams van twee tegen twee. Het spelletje dat me nog het meeste is bijgebleven is de keer, het was namelijk niet zo vaak het geval, ik laat even in het midden of dat toeval was of niet, dat wij samen een team waren. We speelden die keer tegen mijn ouders (Nico en Dorine) dus ik was extra gebrand om te winnen. Voor de mensen die mij niet zo goed kennen, ik ben behoorlijk fanatiek met spelletjes en kan niet altijd even goed tegen mijn verlies, niet dat ik met spullen ga gooien maar ik verlies gewoon niet graag. Tante Carla nam bij elke zet die ze deed altijd goed haar tijd en dacht zorgvuldig na over wat haar volgende zet zou gaan worden, dit tot enige frustratie van andere spelers (waaronder ikzelf zo af en toe). Dat was dit keer niet anders. We waren inmiddels lekker in het spel en het was tante Carla haar beurt, ze had nog drie kaarten (dus nog drie mogelijkheden) en na veel peinzen maakte ze een keuze, dit betekende echter dat ze mijn knikker, haar medespeler dus, van het boord gooide. Kan gebeuren zei ik, ik dacht uiteraard heel wat anders. Heel halfuur verder in het spel, het ging aardig gelijk op, had tante Carla nog twee kaarten in haar hand en na wederom het nodige wikken en wegen maakte ze de keuze. Dit leidde ertoe dat er wederom een knikker van mij van het boord werd gedonderd. Ik kon me die keer iets minder inhouden en ik citeer: ‘bij elke zet neem je nog meer tijd dan de kardinalen die een nieuwe Paus moeten kiezen en je krijgt het voor elkaar om mij gewoon tot twee keer aan toe van het bord te gooien, hoe dan?!’. Ze barstte in lachen uit, zo erg dat haar tranen over haar wangen rolden van het lachen, iets wat ze als geen ander kon. Ze heeft de rest van het spel bij elke zet ook alleen nog maar gelachen, en ik degene die zo slecht tegen zijn verlies kan, vond het ook heerlijk om haar zo te zien genieten.



Neefje Vincent

Lieve Ad, Joeke en Eefke,

Wat moet het stil zijn zonder Carla.
Want wat was zij altijd aanwezig met haar persoonlijkheid, haar warmte, haar vriendschap, haar gekkigheid, niets was te gek, alles kon en zo niet.. dan toch.
Onze vriendschap begon op het werk bij de gemeente Heemstede, begin jaren tachtig en ondanks dat we ieder onze weg gingen, hebben we contact gehouden en hielden we elkaar op de hoogte van ons wel en wee.
We hebben heel mooie en fijne dingen gedeeld, veel gelachen, gekke dingen gedaan vooral onder Carla's leiding. Dagje Efteling, optreden als groep Mexicanen, optreden als non, fondue in de kelder van het Raadhuis, dansen in galajurk op de salonboot Kapitein Kok en ons spetterende Rock&Roll verjaardagsfeest met live band in de bibliotheek van Heemstede.
Carla, als we de foto's uit die tijd bekijken , voelt het alsof het allemaal niet zo lang geleden is.
Ad, Joeke en Eefke, heel veel sterkte en we weten dat jullie heel veel mooie momenten hebben gedeeld, jullie waren haar trots!

We beloven het leven te vieren!

Liefs, Cobie en Anita

Ad, Eefje , Joeke en familie heel veel sterkte met jullie verlies van deze rots in de branding.
Ze zal gemist worden door vele mensen.
Francien en Cor

Er zijn een paar herinneringen van mijn al bijna 13 jarige vriendschap met Joeke die ik graag met jullie wil delen:

Om te beginnen met de pannenkoek boomstam,… Ik weet nog goed, we aten met z’n 4’en bij ’t pannenland, Ad aan het werk, Carla, Eef, Joek en ik daar dineren, die dag maakte Carla me wijs dat een pannenkoek met frikandel en pindasaus echt lekker was.. ik geloofde het niet.. ze zei dat ik die pannenkoek boomstam zeker nou eens moest proberen…. Sinds die dag had ik een nieuwe lievelingspannenkoek, wat een goddelijke pannenkoek was dat zeg… Carla lachen; ‘ik zei het toch wijsneusje’…

Ook herinner ik me nog de pot drop die standaard op dezelfde plek op de keukentafel lag, die na mijn komst altijd half leeg was… de volgende keer dat ik langskwam zei Carla dan ook altijd ‘Kijk is wijfie, hij is bijgevuld, speciaal voor jou!’

Het kampeerweekje waar ik voor werd uitgenodigd, we waren nog jong, ik denk 14 jaar? Joeke en ik sliepen samen in een tentje, altijd keten, lachen, gieren, brullen. Midden in de nacht werden we gewekt door Ad om te gaan poldersporten (?), snel deden Joek, Eef en ik de speciaal voor deze nacht gekochte schoenen aan, die ook daadwerkelijk vies mochten worden… Teruggekomen in de ochtend, lekgeprikt door horsels, modder vanaf de voeten tot aan het haar zat Carla daar bij de 'finish' met Appeltaart op ons te wachten.. Zo enorm gul dat Ad en Carla altijd waren..

Ik weet nog de konijnen die Joek circa 2 keer in het jaar had, piepklein waren ze, net geboren, we maakten een doolhof voor ze. Ze moesten door buizen, over hout, door het gras en om de trampoline. Wij dachten natuurlijk niet dat die piepkleine konijntjes door piepkleine gaatjes konden ontsnappen… ik hoorde Carla nog zeggen ‘ohneee… Joeke…. ik zei het nog zo…’. Wat zal ze soms (positief) moe zijn geworden van onze drukte en ideeën.

Als laatste wil ik graag zeggen hoe vereerd ik me voel dat ik de laatste paar weken samen met dit gezin heb mogen eten, spelletjes heb mogen doen, samen met jullie heb mogen genieten van het leven, gesprekken heb mogen voeren over koetjes en kalfjes en vooral om de liefde van jullie gezin te voelen. Dat waardeerde ik altijd en zal ik altijd blijven koesteren.