Ik weet niet wat ik moet zeggen,
kan de juiste woorden niet vinden.
Maar je blijft in mijn gedachte,
Houdoe Cees.

Sinds ik als vrijwilligster bij Simeonshof ging wandelen met bewoners heb ik Cees gekend. Cees verzamelde de bewoners voor een wandeling en dat deed hij met veel zorg, om de beurt, zodat iedere bewoner een keertje mee mocht. Later kwam ik iedere maandagmorgen voor de geheugentraining met bewoners en dan was er Cees ook altijd, hij haalde de bewoners op om naar de training te komen. Vaak hadden wij samen fijne gesprekken, zijn belangstelling was groot. Nadat ik min of meer gedwongen op moest houden met vrijwilligerswerk vanwege de thuissituatie had hij altijd, als ik hem sprak, ook daar belangstelling naar.
Enkele weken geleden kwam ik hem nog tegen op de fiets, en nu dit........... ik kon het niet geloven en dat zal voor jullie, Nellie, kinderen en kleinkinderen, nog intenser zijn.
Wat zullen jullie hem gaan missen. Daarnaast zullen ze op Simeonshof dat ook gaan doen, Cees was kind aan huis daar.
Moge de mooie herinneringen aan jullie aller Cees een troost zijn, trots kunnen jullie op hem zijn!!!
Heel veel sterkte en maandag brand hier een kaarsje voor Cees en jullie allen.
Houdoe Cees.

Elk dorp heeft zijn helden. Zo is Cees voor Erp een held.
Ik ging bij voetbal, kwam in de E tjes bij Carlo in het team. Ik leerde Cees kennen als trainer. En natuurlijk de papa van Carlo. Een hele plezierige man.
De afgelopen jaren bij de wandelgroep van Simeonshof. Cees was weer een soort van trainer/coach die zorgde dat alles geregeld was om goedgemutst op pad te kunnen. Een heel fijn mens, begaan met de medemens. Voor mij een echte held. We zullen hem missen.
Gecondoleerd en heel veel sterkte met het verlies van Cees

Cees, elke morgen als ik Simeonshof kwam binnen gewandeld stond jij achter het koffiezetapparaat al voor je collega vrijwilligers koffie te regelen. Altijd ff een praatje en dan begon onze dag. Sinds onze vriendschap of Facebook was het geen Cees en Helma meer, maar riepen we ha vriend, ha vriendin. De maandagen hield jij het weer in de gaten. Konden we wel of niet gaan wandelen met vele vrijwilligers en bewoners. Voor twee weken terug was ons laatste gesprek. Je was blij dat er geen uitzaaiingen waren, dat er een operatie aan kwam. Je vertelde dat je gewoon je ding zou blijven doen en dat je de volgende avond gewoon naar de training van jou dameselftal ging. Je was zo positief en dan ineens...................het bericht dat je bent overleden. Cees, wat een pracht mens heb ik dagelijks mogen ontmoeten in Simeonshof. Bedankt voor alle gezellige momenten, dag vriend, dag Cees. Rust zacht
Nellie en (klein)kinderen, gecondoleerd en voor nu en straks heel veel sterkte en kracht toegewenst.

Beste familie,
Na zo'n ingrijpende gebeurtenis lijkt het leven stil te staan.
Ik wens jullie heel veel sterkte en alle steun en warmte die nodig is in deze moeilijke tijd.

Het woord “poepelen” staat in ons woordenboek sinds we Cees en Nellie kennen. Het was ook meteen duidelijk dat er heel veel liefde uitsprak voor Nellie. Maar vooral is Cees voor ons, de vader en het voorbeeld van Carlo en zijn broer Mart. De man die Ineke in zijn hart sloot en de trotse opa was van Evie en Lena. Als de mensen op de wereld ook maar fractie van de mentaliteit van Cees hadden; zijn oog voor de medemens; of zo konden genieten van de kleine, maar O zo belangrijke dingen in het leven; als de mensen van de wereld dit nou ook eens een fractie hadden, dan was de wereld echt wel mooier. Unne mooie mens heeft ons veel te vroeg moeten verlaten en dat is heel hard en intens verdrietig voor de mensen om hem heen. Rust zacht Cees.

Veel te vroeg en veel te snel heb je ons verlaten. wat jij voor de voetbalclub en je omgeving hebt betekent is ongelooflijk. Jij mag daar trots op zijn en wij erg blij dat je in ons midden was. Erg spijtig dat het zo afloopt.
Bij ons blijven de mooie herinneringen aan jou hangen en wij zullen ook nog vaak aan je denken.
Wij wensen Nellie, Mart en Yvon en Carlo en Ineke veel sterkte toe bij de verwerking van dit zware verlies.
Tineke en Bert van Boxmeer