Cees, ik kon je pas net 4 Maanden als dirigent van het koor waar ik opgegaan ben.
Je was een echte musicus en deelde veel over de muziek.
Je was een warme persoonlijkheid, fijn dat ik jou gekend hebt.
Sterkte voor je vrouw, kinderen en kleinkinderen.
We zullen je missen!

Hoe herinner ik mij Cees:
Naast zijn prachtige orgelspel zal ik zeker zijn riedeltje met Kerst missen tijdens het lied "Stille nacht Heilige nacht".
Verder herinner ik me Cees als keeper bij MVV'27 die met zijn stropdas in het doel stond.

We zullen je heel erg missen Cees en wensen Yda , kinderen en kleinkinderen veel sterkte de komende tijd.

Ik wil graag een paar herinneringen van mij aan Cees met jullie delen. De familie Kelderman is een familie met een hele hechte familieband.
Dit is in mijn beleving in eerste instantie een verdienste van opa en oma Kelderman. In de tijd dat ik nog een kind was kwam de familie elke zaterdag bij elkaar bij opa en oma.
Eerst in de Kerkstraat en later op de Kluisweer. Ik vond dat altijd heel fijn. Als ik er nu aan terug denk geeft dat me nog steeds een warm en geborgen gevoel.
Cees in het bijzonder heeft al vanaf dat ik een kind was iets speciaals voor mij betekent. Behalve dat ik altijd sterk de gelijkenis en sterke band tussen Cees en mijn eigen vader Klaas voelde, ben ik altijd heel erg trots en geinteresseerd geweest in Cees zijn muzikale talent. Ik had een oom die hele mooie muziek kon maken op orgel en piano. Ik wilde dat ook graag kunnen. Dus toen ik ongeveer 7 jaar was ben ik begonnen met mijn eerste orgellessen. Ik weet nog goed dat telkens als er bij ons thuis ’s avonds een verjaardag werd gevierd voor familie en vrienden
ik Cees op mijn orgel hoorde spelen terwijl ik als kleine jongen al boven in bed lag. Hij speelde ‘A Whiter Shade Of Pale’ van Procol Harum, een popnummer met een sterke verwijzing naar het muziekstuk ‘Air’ van Bach.
Wonderlijk mooi vond ik dat! Ik lag als kleine jongen met mijn oor tegen de vloer van mijn slaapkamer te luisteren om het nog beter te kunnen horen.
Ik kon zelf al snel wat deuntjes spelen, maar om een goede muzikant te worden was jarenlang hard oefenen nodig. Maar ik hield vol. Uiteindelijk ben ik vele jaren later zover gekomen dat ik als organist mocht spelen in de Rooms-Katholieke kerken in De Lier en Maassluis. Cees gaf met regelmaat orgelconcerten in De Oude (Hervormde) Kerk in Maasland waar hij altijd organist is geweest. Daar ben ik een aantal keren bij geweest en ik luisterde dan met bewondering naar wat hij had weten te bereiken met zijn talent en jarenlang vele uren oefenen. Cees vond het leuk dat ik ook orgel was gaan spelen en stimuleerde me hier altijd in. Ik ben zelfs op advies van Cees een tijdje lessen gaan volgen bij een orgelleraar in Vlaardingen. Na een aantal jaren orgel spelen kwam ik voor mezelf tot de conclusie dat het niveau dat ik op dat moment op het orgel had bereikt voor mij het maximaal haalbare was. Het is een instrument waar je nooit op uitgestudeerd zal raken en het is niet voor niks dat de grootste componisten er de meest virtuoze muziekstukken op hebben gecomponeerd.
Ik heb op een bepaald moment besloten te stoppen met orgel spelen en ik heb toen ik samen met Ester in ons eerste eigen huis ging wonen mijn orgel ingeruild voor een piano. Dat kwam overigens goed uit want mijn orgel had met zijn forse afmetingen helemaal niet in onze bescheiden woonkamer gepast. Cees had behalve zijn orgel ook een piano thuis staan. Als er verjaardagen of andere feestjes werden gevierd bij Cees en Yda thuis kroop ik bijna altijd even achter zijn piano. Ik ben in die jaren ook op gitaarles gegaan en ik ben in bandjes gaan spelen. En dat werd mijn nieuwe uitdaging. Ik ben jarenlang hard op de gitaar gaan studeren en ik merkte dat ik op dat instrument veel verder wist te komen dan op het orgel of op de piano.
Het resultaat hiervan is dat ik tot op de dag van vandaag als gitarist in een band ben blijven spelen. Kortgeleden heb ik Cees voor het laatst op het kerkorgel van De Oude Kerk horen spelen tijdens de kerkdienst in verband met het overlijden van oma Kelderman. En zijn orgelspel betoverde me opnieuw. Cees was echt een virtuoos op het orgel en helemaal één met het door hem en door velen geliefde kerkorgel van de Oude Kerk in Maasland waarop hij van jongs af aan al speelt.
We kunnen dat kerkorgel dus eigenlijk wel beschouwen als ‘zijn’ orgel. Welke organist er later wellicht op zal komen te spelen, het zal nooit meer klinken zoals Cees erop speelde.
Een andere passie van Cees was sporten. Vooral hardlopen en fietsen. Ook daarin heb ik Cees altijd bewonderd. Omdat hij altijd doorging en nooit met sporten is gestopt.
Ik weet nog dat toen ik nog maar op een klein racefietsje reed Cees samen met Klaas en nog enkele van hun fietsmaatjes Den Helder-Wateringen gingen fietsen.
Ik zat samen met Gerda bij Yda in de auto die naar bepaalde punten van de route reed om de mannen aan te moedigen en te voorzien van het nodige eten en drinken.
Een paar jaar later heb ik zelf samen met Klaas Den Helder-Wateringen gefietst. Ik heb hem op mijn tandvlees achter Klaas aan uitgereden, maar ik was eigenlijk nog te jong voor zo’n beproeving. Later in mijn puberjaren gingen we een aantal jaren achtereen met de gezinnen van Cees en Klaas op vakantie naar Frankrijk en Italië. Behalve genieten van het goede leven ging het sporten voor Cees als vanzelfsprekend gewoon door. Cees ging dan elke ochtend een stuk hardlopen. Op een bepaald moment ontstond tijdens een vakantie in Frankrijk het idee om een rondje om het meer te gaan hardlopen. Klaas, Peter en Martino deden met Cees mee.
Klaas zonder al te veel training en vooral op karakter zoals we hem kennen. Maar hij deed het. Op een andere vakantie gingen de racefietsen mee en zo ook mijn fiets.
Cees, Peter, Martino, Klaas en ik samen op de racefietsen tijdens onze vakantie. Een geweldige belevenis vond ik dat! Toch heeft mijn racefiets daarna jarenlang onaangeraakt in de schuur gestaan en was op een bepaald moment
een roestig oud karretje geworden waarop niet meer kon worden gefietst. In mijn twintigers- en dertigerstijd heb ik niet meer gefietst totdat in 2010 de start van de Tour de France in Rotterdam ging plaatsvinden. Het fietsen had opnieuw mijn interesse. Ester en ik gingen naar de Tourstart en daarna wilde ik maar één ding, een racefiets en fietsen! Dus ik kocht een racefiets en begon weer met fietsen.
Het laat zich niet moeilijk raden wie hier meteen enthousiast over was. Dat was Cees. Maar ook Klaas. Klaas had ook jarenlang niet meer gefietst en had besloten om ook weer een racefiets te kopen. Mijn plan was om weer samen met mijn vader te gaan fietsen en als we een beetje in conditie waren gekomen misschien weer met Cees erbij en iedereen die het ook maar leuk zou vinden om met ons samen te fietsen.
Bij Klaas werd toen plotseling prostaatkanker geconstateerd. Behalve dat het leven van Klaas van de één op de andere dag ineens in het teken stond van hiervan proberen te genezen was samen fietsen voorlopig niet mogelijk.
In 2012 heb ik me ingeschreven voor de 100 km toertocht van de Ride for the Roses. Een toertocht ten bate van KWF Kankerbestrijding. Ik ging deze toertocht voor Klaas rijden. Cees hoorde hiervan en zei tegen me dat hij hem samen met mij wilde rijden. Ik vond dit erg mooi en we reden hem samen. Omdat we tientallen jaren niet meer met elkaar hadden gefietst leek het Cees verstandig om tenminste één of twee keer samen te trainen voordat we aan de Ride begonnen. Ik had inmiddels anderhalf jaar getraind en ik voelde me weer redelijk zeker op de racefiets. Tijdens onze training vroeg ik op een bepaald moment aan Cees of ik een beetje gas bij kon geven.
Hij zei ga je gang. Maar wat ik merkte was dat het niet uitmaakte hoe hard ik ging fietsen. Cees hield me ondanks zijn leeftijd van inmiddels 65 jaar ogenschijnlijk zonder veel moeite gewoon bij. Dat altijd maar door zijn blijven sporten en nooit gestopt zijn
was hier overduidelijk in zijn voordeel. Toen de datum daar was hebben we samen de Ride for the Roses gereden. Het was mooi om dit samen te doen. Behalve het samen beleven hebben we onderweg heel veel met elkaar gepraat over de meest uiteenlopende onderwerpen. Op een bepaald moment ging de route langs de Daniel den Hoed kliniek in Rotterdam waar verplegend personeel patiënten in hun ziekenhuisbedden naar buiten hadden gereden en ze applaudisseerden met z’n allen voor de langsrijdende fietsers. Het was een heel indrukwekkend moment dat juist de mensen die zelf in een strijd verwikkeld waren om te overleven voor ons applaudisseerden. Het had eigenlijk andersom moeten zijn. Ik dacht aan Klaas en met welke gedachte ik deze toertocht reed. Cees en ik keken elkaar aan. We zeiden niks, maar onze gedachten waren dezelfde. Niemand had toen kunnen vermoeden dat we Cees nu 4 jaar later zouden verliezen als gevolg van deze vreselijke ziekte.
Cees adviseerde me om net zoals hij nooit meer met fietsen te stoppen. Fietsen is goed voor je conditie en voor je geest. Een goede stressverwerker volgens hem. En ik ben blijven fietsen.
In 2013 heb ik de 180 km afstand van Luik-Bastenaken-Luik gefietst, in 2014 de 100 km afstand van de Westlandse Ride (de Westlandse variant van de Ride for the Roses), in 2015 ben ik in Frankrijk o.a. de Alpe d’Huez op gefietst
en dit jaar ga ik de 140 km afstand van Limburgs Mooiste fietsen. Ik zal nooit meer stoppen met fietsen met voor altijd in mijn herinnering mijn oom Cees die vanaf het moment dat ik weer besloot te gaan fietsen met me mee ging fietsen.
Ik zal je missen Cees.

Bas Kelderman

hier een leuke herinnering over cees.toen ik nog heel jong was was ik altijd gek met cees. ik weet nog dat ik een keer op de fiets zat op het kerkplein. jullie kwamen aanlopen met wat vrienden richting huize kelderman. ik riep cees om te zwaaien maar vergat de rest en fietste tegen een boom aan en viel. jullie hadden het niet meer van het lachen en ik ben toen boos naar huis gegaan gekwetst door het uitlachen. nu wel maar toen ik er niet om lachen
eviet an ettinger maassluis

Beste Yda en familie,
Wij kregen zojuist de kaart van het overlijden van Cees door en waren diep geschokt. Cees die nog aan hardlopen deed, muziek maakte en nog helemaal in het leven stond plotseling overleden. We hadden voor het laatst contact zoals altijd tijdens de jaarwisseling. We kunnen helaas niet komen, want wij zijn een lang weekend weg i.v.m. mijn verjaardag op 9 april. Wij wensen jullie heel veel sterkte met dit verlies.
Groeten van
Wil en Hans Cammenga

Met ontsteltenis afgelopen maandagavond het bericht gekregen, via een lid van de orgelcommissie Oude Kerk Maasland, dat Cees Kelderman die ochtend was overleden. En dat na een relatief toch zeer kort ziekbed. Ik heb Cees heel lang gekend en zal hem in gedachten houden als een vriendelijk en betrokken persoon en een goed organist. Hij speelde met heel zijn hart. Tijdens twee of drie van zijn concerten in de Oude Kerk te Maasland heb ik hem als registrant bijgestaan, en we hadden het altijd fijn met elkaar. Als lid van de orgelcommissie deed hij de publiciteit en vroeg regelmatig aan mij adressen van kranten etc. Voor het concert op 31 oktober 2015 heeft hij mij gevraagd de publiciteit te verzorgen omdat zijn computer het liet afweten en zijn moeder in die week was overleden. Voor het concert van Martin en Mans op Stille Zaterdag van dit jaar heb ik ook de publiciteit gedaan omdat Cees toen al ziek was. Dat heb ik graag voor hem willen doen. Het is te hopen dat Ida met de kinderen, kleinkinderen en verdere familie de kracht en sterkte van de Heer mogen ontvangen om dit zware verlies te dragen. Cees mag nu bij zijn Hemelse Vader zijn orgelklanken laten horen. Dat Cees ruste in vrede en ik blijf hem herinneren als een goede vriend.