Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Portret ong eveert 1975 en zeilreis

Toen ik in 1997 in Miami kwam wonen was jij een van de eerste die ik leerde kennen en ik voelde me gelijk op m'n gemak bij je. Bij jou kon je jezelf zijn, je oordeelde niet, was geïnteresseerd, bijzónder humoristisch en altijd opgewekt. We hebben nog een tijdje in hetzelfde complex de 'South Bay Club' gewoond en zagen elkaar toen vaak. Je liet dan filmpjes zien van de Filmacademie waar je vervolgens heel hard om moest lachten, heerlijk. We hadden het ook wel eens over je bos haar en dan zei je 'ik zal met een goed bos haar het graf in gaan', nou dat is je gelukt lieve Karel. Toen wij na de jaren Miami weer in Amsterdam woonden maakte je altijd tijd om even langs te komen. Tijdens onze reis in 2018 naar Florida hebben we je nog gezien, dat koester ik. Ik koester alle momenten trouwens die we samen hebben gehad, samen met een mooie vriendenclub die we toen hadden. Ik bedank vriendin Arianne en Viktor en Ana die we kennen van onze Miami tijd voor de goede zorgen voor jou in al die jaren, het was altijd een fijn idee dat jullie er voor elkaar waren.

Rust zachte lieve Karel, de wereld is inderdaad een stukje somberder zonder jou. Veel Liefs
Eefke, Anton en de meiden

Ik heb Karel Frosch voor het eerst in Washington DC in de jaren negentig ontmoet, toen ik een Step-On gids voor mijn Nederlandse groepen nodig had. Hij was altijd vrolijk en wist gekke moppen te vertellen, niet alleen aan ons gidsen en buschauffeurs, maar ook aan de klanten, wat ze allemaal heerlijk vonden. Hij was er heel bekend voor! Het was altijd met veel plezier dat ik hem zag en af en toe met hem mocht samenwerken. Ik was dus heel blij toen hij naar Miami verhuisde want zodoende kwam ik veel vaker in contact met hem toen we samen buitenlanders dwarsdoor Florida gidsden. Hij koos de bijnaam Charlie hier bij ons, wat veel makkelijker was voor Amerikanen om uit te spreken. Toen onze zoon trouwde, nodigden ik en mijn vrouw, Joyce, Charlie uit om het feestje bij te women. Typisch Charlie, hij kwam tot in de puntjes gekleed en bracht een Japanse vriendin mee, die blondine was! Hij gaf het bruidspaar ook een heel genereus huwelijksgeschenk, alhoewel hij ze vroeger nooit had leren kennen. Dat was Charlie. Door de loop der jaren haalde ik hem een paar keer in Miami op en bracht hem naar Fort Lauderdale om bij ons te overnachten. Hij kwam een keer langs met Annemarie van Wees en Sacha Aponte om bij Joyce een sushi les mee te maken—of hij later ooit zelf geprobeerd heeft, thuis sushi voor te bereiden weet ik niet, maar het was een heel gezellige avond met lekker eten. Een paar jaar geleden nodigden we Charlie uit om aan de New River in Miami met ons te lunchen, en natuurlijk was ’t lachen, lachen, lachen. De laatste keer toen ik Charlie zag was toen Sir Paul McCartney een concert in Miami hield. Charlie had Viktor en Ana van Gilst uitgenodigd om het concert met hem bij te wonen, maar voor de ene of andere reden kon Viktor de afspraak niet houden en Charlie heeft mij het kaartje gegeven! Wauw! Altijd zo vrijgevig was onze Charlie. Ik sprak hem zo’n weekje voordat ie overleed, en hij klonk zoals altijd—lief, vol grapjes en vrolijk. De wereld is nu een stuk sombere geworden, zonder jouw, Charlie.

Dag lieve oom Sjoebert,

Wat een vreselijk nieuws was het om te horen dat je er niet meer bent. Ik kan het nog steeds niet geloven.
Ooit was ik bruidsmeisje op jouw trouwerij, en ben ik een paar weken bij je in Washington geweest. Je was altijd die lieve, gezellige en vooral grappig uit de hoek komende oom.
Ook al zagen we elkaar de laatste jaren niet heel veel, maar als je er was dan was dat heel fijn! Altijd als ik je weer zag werd ik heel blij! (zie foto op mijn bruiloft).
Als je in Nederland was dan kwam je altijd wel bij ons logeren en dan bracht ik je naar Dea en dan gingen we daar samen op een terras op de Noordermarkt appeltaart eten. We hadden het dan over boeken en je nam dan ook boeken van ons mee, want je las heel erg veel.
Boris en Koen hebben ook hele mooie herinneringen aan je: ze gingen met jou eten bij een pannenkoekenhuis en jij ging bij een balletjesautomaat net zo lang door met muntjes erin gooien tot dat ze het cadeautje kregen wat ze graag wilden. Je was altijd zo gul.
Wat zullen we je bezoekjes missen!
Heel veel liefs van je nicht Nicole en ook van Jasper, Boris en Koen.

Lieve Sjoebert,

Wat een grote schrok en wat missen wij je al.. Donderdag avond onze laatste avond in de USA belde Victor mij met slecht nieuws.. ik kon het eerst niet geloven en nog steeds denk ik, straks spreek je weer even..
Wat waren wij allebei blij om familie in de USA te hebben, je kwam ons de afgelopen zes jaar elk jaar opzoeken. In Ithaca (NY), in Lexington(KY) en in Houston (TX) en overal genoten wij van het samen zijn met Madeleine. Altijd nam je orginele cadeautjes mee, die wij nog allemaal hebben.
Wij spraken elkaar elke week en de afgelopen weken wat vaker, altijd geinteresseerd hoe het met ons was en nu ook in deze gekke tijd om ons huis te verkopen en de verhuizing voor te bereiden. Vaak was het even kort soms hadden wij lange gesprekken over van alles, over het nieuws, irritaties van memr T en grappige dingen van het Jeugdjournaal. De laatste keer maandag hadden wij een gesprek over series die wij allebei recent hadden gezien, Unorthodox, over de joodse gemeenschap in NY en over de gekheid van Tiger King. Je kon zo genieten van kleine dingen en vooral van Nederlandse nostalgie, als je bij ons was klonken er veel Nederlandse liedjes door ons huis. Maar ook was je gek van Bob Dylan .. katjes drop, sushi en lamsboutjes.
Je was zo geinteresseerd in alles en iedereen en wist ook zo veel over de wonderbaarlijkste onderwerpen.
Je was gek op Klaartje en Jules en ook onze huisdieren Romeo(poes) en Fernando (hond). Je genoot om mee te gaan lunchen op de scholen, altijd iedereen vriendelijk groeten en een praatje..
Oh, lieve Sjoebert wat mis ik(wij) je nu al.. Echt een lieverd was en blijf je voor ons. Dag lieve Sjoebert!!

Ingrid ook van Marc, Klaartje en Jules