Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Karel (Carl) was een van mijn eerste vrienden toen ik naar de VS verhuisde in 1996. Heel veel lol gehad toen we allemaal bij Flamingo Tours werkte; meeste van ons waren buitenlanders; Hollanders, Duitsers, Zwitsers, Cubanen, Fransen etc. Een bij elkaar geraapte vrolijke bende die toeristen door heel Florida reed. We zagen elkaar veel toen ik nog in Miami woonde - altijd had hij tijd voor een hapje en filmpje op Lincoln Rd of een terrasje in Coconut Grove of ontbijt bij The News Cafe of van Dyke's. Mijn hele familie, mijn man en kinderen, schoonfamilie en alle vrienden die me opzochen kenden Karel en waren natuurlijk weg van zijn vriendelijke persoonlijkheeid, snelle grappen en komische intelligente woordspelingen. We hebben vreselijk goede tijden gekend en ook een paar moeilijke in Miami, maar Victor, Ana, Karel en ik hebben elkaar erdoorheen gesleurd. Nadat ik naar Naples ben verhuisd 13 jaar geleden zagen we elkaar niet meer zoveel maar spraken elkaar wel nog een of twee keer per week. Je zei altijd "Maak je maar geen zorgen hoor lieverd, ik zit goed in m'n vel en heb vandaag lekker gefietst". Laatste keer dat ik je zag was op onze Zoom video call 2 weken geleden, met Victor, Ana en mijn broer en schoonzus uit italie omdat we allemaal een beetje tureluurs werden van de quarantaine. Je was in beste stemming en typisch Karel : doordat je zo zat te friemelen met je computer heb je jezelf wel 2 keer van de lijn gegooid, en moeste je steeds terug bellen, ha ha! Ik heb je vorige week nog gesproken en het ging je goed, dus die herinnering houd ik bij me en je maffe gedoe met je computer maakt me nog steeds aan het lachen. Wat zal ik je missen mijn lieve vriend. Rust zacht lieve Kareltje

In september 1968 kwamen Sjoebert en ik in het eerste jaar van de Filmacademie terecht. Vier jaar lang zaten we bij elkaar in de klas. Was dat eerste filmpje dat Sjoebert maakte niet een zwart/wit filmpje waarbij de hoofdpersoon aan het einde de zee in liep? Maar hij maakte ook het vrolijke Obladi oblada, en het geheimzinnige Samoen , over de wind die iedereen gek maakt. Die jaren was hij -denk ik- de beste vriend van René Scholten, en daarmee ook van mij. Ik bewonderde z'n eigenzinnige handschrift, en zijn bijzondere pen waarmee hij ook gekke, absurde tekeningen maakte, soms ingekleurd met waterverf. Ik heb er nog wel een paar in mijn archief.
Sjoebert was speciaal, en nee, die filmwereld met al die ambities, daar paste hij niet echt in. Ik mocht hem heel graag. En het liefst blijf ik aan hem denken als aan iemand met ongekende, onontdekte en verrassende mogelijkheden.