Met een lach en een traan heb ik de stukjes, foto's en filmpjes die reeds zijn geplaatst, bekeken en hierdoor Chris een beetje beter leren kennen. Het klopt allemaal wel met wat ik al dacht.
Lieve Chris, ondanks dat je er niet meer bent richt ik mijn woorden aan jou. Toen ik een paar maanden geleden bij jou op cursus kwam met zeer onzeker hondje Alba wist ik niet wat ik moest vinden van al die hindernisjes, mijns inziens de moeite van de hond alleen verricht voor het voer. Daarop had je een zeer helder antwoord, 'jij wil toch ook salaris krijgen voor het werk dat je dat je doet ?!' Mwah ja, daar had je een punt. In de weken die volgde heb je mij en hierdoor mijn hond weten te motiveren met je aanstekelijke enthousiasme, je passie, je humor en je aandoenlijkheid. Dit alles heeft mij zeer geraakt en ik verheugde mij dan ook enorm op het vervolgen van de cursus onder jouw supervisie.
Vanmiddag heb ik aan jou gedacht, aan je uitvaart en het verdriet van je dierbaren. Zelf heb ik op mijn vakantieadres een flink potje gejankt want al kende ik je nog maar kort, door jou had ik zin om er wat van te maken met Alba. Je zei 'we hebben een lange weg te gaan maar we gaan er zeker komen'. En je was natuurlijk nog veel te jong om te gaan. Hoe nu verder Chris ?! We gaan ons best doen, in jouw spirit, al kan ik de lol er nu even niet van inzien. Ik wil je heel hartelijk bedanken voor een aantal zeer wijze lessen en het mij doen inzien dat behendigheid toch echt heel leuk is. Bij het zien van de foto's van je honden breekt mijn hart, die lieve schatten toch. Honden schijnen in het heden te leven en dat is in dit geval maar goed ook. Heel veel kracht wens ik de familie en vrienden toe, in het bijzonder je moeder ..
Liefs, Annet van hondje Alba, je weet wel, die van de oude kaas en leverworst ..
