Amper twee maanden geleden zaten we nog samen te lunchen. Met dikke jassen, sjaals en handschoenen aan, een warme kop koffie in onze handen, was het toch best goed te doen in het herfstzonnetje vonden wij.
We hadden het over een boek van Byron Katie dat jij aan het lezen was, mijn kersverse relatie, het communiceren van genegenheid en de vraag of de salade die we hadden besteld niet beter was geweest zonder granaatappelpitjes. We hebben gelachen en gekletst tot jij naar werk moest gaan. Nooit had ik verwacht dat dat de laatste keer was dat ik je zou zien.
Maar als ik een afspraak had moeten aanwijzen als de laatste, had het net zo goed deze kunnen zijn. Je zat met je gezicht in de zon te stralen als vanouds, je was lief, oprecht geïnteresseerd en betrokken bij mijn welzijn. We hebben open en eerlijk kunnen praten, zoals dat bij jou altijd zo makkelijk en vertrouwd ging. We hebben gelachen en ik heb mogen genieten van jouw positiviteit en onvermoeibare enthousiasme. Een afspraak typerend voor hoe ik me Dagmar zal herinneren.
Lieve Dagmar, dierbare vriendin, ik zal je missen,
Isabelle
