Lieve Isabelle en Floris, Op de condoleance avond voor Danny zag ik jullie voor de 2e keer. Nu had Danny de handdoek geworpen. Jullie nemen afscheid eigenlijk zonder goed te beseffen wat de toekomst zou brengen, daarvoor ben je nog te jong. Papa is weg. Lekker rennen door de zaaltjes, meekijken naar de prachtige dia’s uit het leven van Danny, weer even rennen. Lekker in de armen van je tante of nichtje alle gasten bekijken alsof het een feestje is. Voor jullie mijn verhaal dat ik met Danny deel. Het geeft je, als je dit bewust leest, misschien een aanvullend beeld van hem, jullie lieve vader.
Ik leerde jullie vader kennen toen we samen de stichting Spieren voor Spieren sterker gingen maken. Zowel hij, bij Unit4, als ik, bij mijn bedrijf, hadden grootse plannen om spierzieke kinderen te helpen, om die kinderen een langer leven en misschien wel leven zonder spierziekte te geven. Papa zag het helemaal zitten om daarbij te helpen en wilde er energie in steken. Zo is ook hoe ik je vader vanaf het begin ken: energiek, ambitieus en gedreven.
Het is triest en zo oneerlijk dat Danny vlak daarna te horen kreeg dat hij die verschrikkelijke ziekte had. Het siert hem dat hij nog geruime tijd bezig bleef om ‘Spieren voor Spieren’ te helpen tijdens zijn eigen strijd om te overleven, voor jullie en Charlotte. Hij was ook lief en echt een familie man. Dat zag ik toen ik een keer op bezoek was bij jullie.
Samen met Jasper Hunting van ‘Spieren voor Spieren’, Danny wist toen al welke strijd hij moest leveren, zijn we in 2014 op een prachtige en feestelijke reis geweest naar het WK voetbal in Brazilië. Danny was zich erg bewust van de uitdaging waar hij tegen aan keek. Hij was soms melancholiek en moe en vaak erg relativerend,. Hij geloofde dat hij ging slagen, winnen, van zijn ziekte. Dat liep mooi parallel met hoe wij van de WK wedstrijden mochten genieten. Niemand geloofde in succes en toch werd Nederland halve finalist op dat WK, met 1 van de mooiste doelpunten ooit gescoord op een WK, de snoekduik-kopbal van Robin van Persie. Danny was er bij!
Dat de Nederlandse ziekenhuizen en artsen hem eigenlijk al hadden opgegeven was geen reden voor Danny om niet door te zoeken naar beter worden, om te strijden. In de wereld zou iemand hem een kans geven , en daar ging hij meer dan 100% voor. Alles voor jullie gezin. Dat zo veel mensen hem daarbij hebben geholpen geeft aan hoe graag mensen Danny wilden zien genezen, samen hoop en geloof hadden dat het hem ging lukken. Dat kwam door zijn energie, zijn manier van vragen , en vooral ook door zijn manier van geven van warmte, energie en geloof in “ik kan het”. Hij is daarin een voorbeeld. Ik heb genoten van Danny. Ik ben blij dat ik met hem heb beleefd wat mogelijk was. Ik wens jullie een altijd voortdurende warme en liefdevolle gedachte aan Danny. Het ga jullie goed.
Jan Posma, Rotterdam 8 april 2017.
