Lieve Daphne,
Het is onwerkelijk dat jij er niet meer bent. Zo'n warm mens is er ineens niet meer. Ik kan het amper bevatten.
Ik heb je een aantal jaar geleden leren kennen bij de LBRT waar we samen gingen werken in de commissie professionalisering. Je hebt laten zien dat je werk je passie is. Kwetsbare leerlingen, lastige klassen. Jij oordeelde niet, jij had er geloof in dat het zou lukken. Jij draaide je hand er niet voor om. Vol overgave ging jij op in je werk.
Je was een bezige bij. Naast je werk zat je in de MR, GMR, je studeerde, had je je eigen praktijk en deed je dus actief mee in de commissie professionalisering van de LBRT. Je had ideeën, maar ook het vermogen om die ook om te zetten in daden. Samen konden we groots denken en ik denk dat onze successen de twee congressen waren die we hebben georganiseerd. Je had een breed netwerk waaruit we konden putten, wist invulling te geven aan de materialenmarkt en was handig met alles wat met ICT te maken had.
Na de vergaderingen belden we elkaar vaak nog even vanuit de auto. Zonder dat we er erg in hadden waren we al weer thuis en spraken we over ons werk en onze ontwikkeling. Je had veel plannen en haalde altijd het maximale uit jezelf door je voortdurend bij te scholen. De BrainGym opleiding was je op le lijf geschreven. Dat slokte veel tijd van je op, maar gaf je ook energie. En het is ook mooi om te zien hoe je dat ook meteen in de praktijk ten uitvoer brengt.
Voor de LBRT zou je aan de slag gaan met Co-teaching. Maar eerst was er zorg voor je oma. Altijd als je daar over vertelde voelde je de sterke familieband. Goed dat je daarin ook keuzes voor jezelf kon maken. Nee nu even niet, dat komt later.
Later is er voor jou helaas niet meer.
Lieve Daphne wat heb jij veel gegeven. Dank dat ik je heb leren kennen, dank dat we samen mochten werken. Dank voor wie je was.
Liefs Annemarie
