voor mijn mooie lieve dochter dayenne die ik al 2jaar ze vreselijk mis en zo erg naar verlangt
Dit is mijn leven geworden, het zal nooit meer hetzelfde zijn,
Sinds de dood van onze dochter voelt het alsof ik in een achtbaan zit.
Ik ga heel langzaam vooruit de berg op,
maar op het moment dat ik denk alles een beetje onder controle te hebben
,stort ik met volle vaart in een diep dal.
Er is geen rem en ik ben volledig de controle kwijt.
Waarna ik weer net even op adem kan komen voor de volgende afdaling.
Deze achtbaan van emoties heeft, zo lijkt het, geen eindstation.
Wel stopt-ie zo af en toe en stappen er mensen uit,
maar mijn riem blijft vastzitten,ik heb geen keus en kan er niet uit.
Van de mensen die uitstappen, herken ik gezichten.
Sommige zijn me erg dierbaar, anderen ken ik oppervlakkig.
Enkelen kijken nog even om, wenden hun hoofd daarna
af of zwaaien nog even.
Zij vervolgen allen hun leven.
Ook stappen mensen in, sommigen zijn oude bekenden,
anderen zijn totaal vreemd voor me.
Ik wil ze waarschuwen, ik roep ze toe:"Doe het niet,
hij stopt niet meer,"
maar ze kijken me met vriendelijke gezichten aan en lijken te zeggen:
"Geeft niet, we reizen met je mee."
En zo gaat de achtbaan van mijn leven door, het leven wat voor mij overleven is geworden.
Ik heb wel eens serieus overwogen de riemen door te snijden en op het hoogste punt de achtbaan te verlaten,
maar dan is daar een stemmetje dat mij zegt dat het niet kan en niet mag.
Het is de stem van DAYENNE
Zij wilde zo graag leven en vocht ervoor met al haar kracht.
Ik mag het niet opgeven, dat zou niet eerlijk zijn tegenover Louisa en Djenna.
Dus ik verman me, grijp mijn riemen met beide handen vast en maak me op voor het volgend
