De Hemel was aan het huilen vandaag. Hele bakken uit de lucht. Het haalde zelfs het nieuws ?

Helaas weten te weinig mensen waarom De Hemel echt huilde. We hebben afscheid moeten nemen van een pracht mens.

De afscheidsdienst gaf een voldoening, aan ons, die achterblijven met een gat in ons leven. Voldoening op dit moment, terwijl het echte gemis nog moet gaan komen.

Het wereldse gemis zal de komende tijd alleen maar groeien ? maar, ooit, vervangen worden door het overweldigende gevoel dat Henk naast ons is ? en zal blijven staan.

Ik ken (helaas) te weinig mensen die hun levensopdracht kunnen vervullen en je was zo dichtbij. Je hebt mensen hun harten gevuld met wijsheid, hoop en liefde. Alleen je wilde de hele wereld bereiken.
Daardoor heb je misschien het gevoel dat je levenstaak niet is afgerond maar wees gerust.
Het domino-effect is in gang gezet ? het is nu even aan anderen.

En het ging niet alleen over ?de strijd tegen kanker? maar eigenlijk over jouw vertrouwen in De Universele Kracht en bovenal Liefde die ergens in alle mensen schuilen. Hopelijk worden nog meer mensen wakker.

De positieve zaden zijn gezaaid.
De Oogst zal geweldig zijn.

Ik mocht vandaag bij het afscheid van Henk een kleine toespraak houden. De tekst daarvan vind U hieronder.
Het is zoals ik denk, Henk gekend te hebben. Deze goede, lieve man zal nooit uit mijn gedachten verdwijnen.

De uitgesproken tekst:

Lieve Eline, beste familie, geachte aanwezigen,

Ken ik Henk, of heb ik hem ooit gekend? Het is een vraag die mij de laatste tijd heeft bezig gehouden. Ik wil aan de hand van mijn ervaringen met Henk, U (en mij) de ruimte geven wellicht een antwoord te vinden.

Rond 1990 kwamen Henk en ik gelijktijdig bij het Thomas a Kempiscollege te werken. In ons eerste gesprek met de toenmalige rector viel Henk mij al gelijk op: een man die nadacht, een man met bijzondere ideeën. Dat lesgeven was zeer belangrijk, maar er was meer in zijn beleving: hoe werd bijvoorbeeld de christelijke identiteit van de school kenbaar gemaakt? Hij had daar zorgen over. Even later kwam hij met het boek: ?haalt het christendom de 21ste eeuw? op de proppen. Een boeiend gesprek volgde.
Nog een paar aardigheidjes.
Henk kreeg zijn eerste salarisstrook in het onderwijs. Hij ging er gelijk mee naar de rector: was dit een voorschot en wanneer kwam de rest? De rector meldde dat dit zijn maandsalaris was. Henk?s reactie: dit is een fooi voor het werk dat verzet moet worden. Vervolgens kwam hij bij mij met de vraag: hoeveel verdien jij? Dat was aanzienlijk minder dan hij. Daarna heeft hij het nooit meer over het salaris gehad, alleen nog maar over het ?goede werk dat het onderwijs is?.
Na bijna elke les kwam Henk voorbij mijn lokaal om even later handenwrijvend terug te keren. Ik ben nieuwsgierig en vroeg hem naar deze handelwijze. ?Ik ben een krijtmonster en dus moet ik na elke les mijn handen wassen?. Ik heb Henk 1 keer les zien geven, en inderdaad: het bord staat vol maar, nog aardiger, hij stond vol overgave les te geven. Hij had hart voor de leerlingen. Ook leerlingen zeiden dat ze altijd bij hem terecht konden. Hij eiste veel van zichzelf maar ook van de leerlingen en dat werd gewaardeerd.
Toen ik in scheiding lag, heb ik veel met Henk gesproken. Ik was zoekende en hij heeft mij enige handvatten gegeven om verder te kunnen. Ik had het toen niet door maar later wel en heb dat enorm gewaardeerd. Wij praten veel over God en deze maatschappij. Hij luisterde naar mijn (beperkte) gedachten. Door zijn vragen en gedachten werden de mijne gescherpt. In het bijzijn van Henk werd ik verplicht goed na te denken over wat ik zei en dacht. Hij werd, al dan niet bewust, een leermeester voor mij.
Als ik dan aan het vertellen was, legde hij karakteristiek een hand op mijn arm, keek mij doordringend aan en zei: ?maar weet je?? en dan kwam er een verhandeling met mitsen en maren, tenzijen. En halverwege: ?Als ik teveel praat moet je het zeggen? Vervolgens ging hij onverdroten door met zijn verhaal. Heerlijk. Ik zal dat dus nu moeten gaan missen.
Op een gegeven moment kreeg Henk te horen dat zijn lijf niet echt meewerkte aan een lang leven. Korte tijd later nam hij afscheid van het Thomas a Kempiscollege. Zijn laatste toespraak in de personeelskamer was emotioneel en maakte diepe indruk.
De school ging verder maar ik miste iets: Henk. Toen ik met een collega over Henk aan het praten was, werd ik getriggerd om hem te bellen. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Hij kwam bij mij op bezoek en hebben weer ouderwets gebabbeld.
Vervolgens meldde hij dat vrijmetselarij iets voor mij zou kunnen betekenen. Ik had geen idee waar hij het over had. Maar hij wist het weer zo te brengen dat ik moest gaan nadenken. Gesprekken met Henk, bezoeken aan de loge, trokken mij over de streep. Ik heb er nooit spijt van gehad.
Toen zijn ziekte zich steeds verder in zijn lijf vastzette, kon hij minder naar de loge komen en waren onze contacten spaarzaam maar intensief. Uiteraard stelde ik steeds de vraag: Hoe gaat het met je? Ik weet niet hoe Uw ervaring is maar hij kreeg ons gesprek in ieder geval binnen twee zinnen van zijn persoon af en het ging het al snel over, in zijn ogen, veel belangrijker zaken dan zijn ziekte.
En zo zal ik hem herinneren: een man met een zeer brede, maar ook persoonlijke belangstelling. Maar ook een lieve man, een man met liefde.

Heb ik Henk gekend?
Ik ben dankbaar dat ik het genoegen heb mogen smaken, Henk op mijn manier heb leren kennen en zal hem ook zo herinneren.
Henk , ik dank je voor wie je was.


Omdat Henk lid was van de vrijmetselarijloge ?Het Gulden Vlies? willen wij ook namens onze loge afscheid nemen van hem. Daarvoor geef ik het woord graag aan Ine Koops, onze voorzitter.




Dirk Bruinsma, 26-8-2010

Ik heb veel gehad aan het lezen van uw boek, Chemo of kan ik zelf kiezen? Dit was voor mij de doorslag om geen chemo te ondergaan en een andere weg te kiezen, waarvoor ik nog steeds heel blij ben! Bedankt!h

bedankt voor je steun en voor je wijze woorden over de laatste jaren.....veel liefde en blijheid in waar je nu dan ook maar bent.
respect....chris.

Bedankt. Mensen zoals jij zijn nodig om tot een echte behandeling van kanker te komen. Eentje die de mens in zijn waarde laat.

Henk bedankt, het ga je goed.

Na het lezen van het boek \'Voor en na de diagnose\' heb zeer veel respect voor de wijze waarop Drs. Trentelman
zijn keuze heef gemaakt voor een andere therapie dan de reguliere chemokuren.
Ook de strijd hierna voor het recht van kankerpatiënten onderschrijf ik ten volle.
Ik hoop dat de familie en aanverwanten kracht zullen putten uit de levenshouding, die Henk zo duidelijk uitdroeg.
Heel veel sterkte toegewenst.

Mijn dank voor alle informatie die je ons gegeven hebt over keuzevrijheid die belangrijk is voor iedereen die ermee te maken krijgt.
Ik heb verschillende vrienden in mijn omgeving kunnen attenderen op deze visie en voor hun een keuzemogelijkheid gecreeerd en zij zullen jou niet vergeten.
Ik hoop dat nog veel meer mensen de moed zullen hebbent te doenwat jij gedaan hebt,, jij bent hun voorbeeld.

Gecondoleerd met het overlijden van Henk Trentelman. Ik herinner me de levendige en zeer hartelijke correspondentie met hem 3 jaar geleden. Ik kan het niet helpen dat ik moet huilen.
Rust zacht.

Een van zijn correspondentie vrienden.

Jij hebt de strijd niet opgegeven noch verloren. Jouw voertuig is ermee opgehouden. Jouw vorm van hier is geeindigd. Een nieuwe fase van Zijn heeft zich aangediend waaraan jij gehoor hebt gegeven. Jij, het wezen wat verbonden is met ons allen. Rust nu maar uit.