Beste Ed,
Hoe lang kennen wij elkaar al niet? Al meer dan 40 jaar heb ik uitgerekend. De eerste kennismaking was bij de winkel aan de Schoterweg. Daar leerde ik ook jou en je broers kennen. Ik vond je meteen een fijne vent. Ik werkte bij jullie op elk vrij uur dat ik had en dat gedurende mijn hele studie. Ik leerde inpakken en verkopen. Alle broers hadden allemaal hun eigen taak. Toen jullie vader stopte werd jij mede directeur van het bedrijf De Block en werd het aantal winkels rap uitgebreid. Je was ambitieus en vol plannen voor de toekomst. Inmiddels was Sandra je vrouw geworden en had je een zoon en een dochter. Alles ging voorspoedig. Een prachtig bedrijf en een fijn en liefdevol gezin. Je had vaak andere ideeën met het bedrijf dan je broers. Ik vond dat overigens heel goede ideeën, maar toch werden ze vaak niet uitgevoerd. Elke week aten we een broodje samen en praten over de toekomst. Toen brak de crisis van 2008 aan. Helaas ging het met bedrijf niet goed en je kon niet goed begrijpen dat de bank, het bedrijf niet wilde steunen in deze mindere en moeilijke tijden. Van een drukke werkweek waarbij je altijd tijd te kort had, zat je ineens thuis. Ik probeerde je ervan te doordringen dat wat gebeurd was heel erg was, maar dat je een fantastisch gezin had en zelf ook gezond was. Je was vaak wat somber. Wekelijks spraken we tijdens een lekkere lunch over je eventuele toekomstplannen. Op zondag gingen we lekker een balletje slaan, om zo alle frustraties van de week eruit te kunnen meppen. Door de crisis was het lastig een nieuwe invulling te geven aan je leven. Vorig jaar juli, op mijn verjaardag, gingen we met een klein groepje uit eten. Als mijn beste vriend was jij hier met Sandra ook bij aanwezig. Je liep met een stok, omdat je breuk aan je voet maar niet goed wilde helen. Met San ging je vaker samen lekker naar Zwitserland. Tot ik van Mark een telefoontje kreeg dat hij je niet kon bereiken. Ik zal dat moment nooit meer vergeten. In het ziekenhuis ging je door de molen en ontving je het ontstellende bericht dat je een hersentumor had. Zonder operatie had je nog maar 2 maanden te leven. Je was bang wat de toekomst zou bren-gen. Na de operatie was je in de war en het was moeilijk te zien dat je je kortetermijngeheugen kwijt was. Je dacht dat je ouders nog leefden en was tekeningen aan het maken van verbouwingen voor nieuwe panden. Je had het druk, druk, druk. Het viel mij zwaar je zo te zien. Gelukkig maakte je lieve vrouw Sandra de keuze om je naar huis te halen en dat viel niet mee. Ik kan mij nog herinneren dat ze mij een app stuurde dat je klaar stond in je tenniskleren om te gaan tennissen met mij en ik een app moest sturen dat het tennissen die zondag niet doorging. Wekelijks gingen we samen op pad. Eerst een stukje wandelen en wat drinken. De periode daarna een visje eten bij de Kop van de Haven. Je genoot elke week en als ik niet oppaste at je ook nog de paling van mijn bord.De laatste tijd ging je hard achteruit. Lopen ging niet meer en met de rolstoel gingen we toch nog elke week op pad. Naar de boten kijken in de haven of langs het strand en in Noordwijk op het terrasje een lekker portie bitterballen en/of een broodje eten.Sinds een week of 2 lukte dat zelfs niet meer. Je was moe en sliep veel. Vorige week zondag waren we nog bij je. Je zat lekker buiten in het zonnetje en at behalve je eigen broodje ook Sandra’s broodje op, toen ze binnen even iets ging halen. Stukje wandelen met de rolstoel, want het was lekker weer. Later zeiden we tegen elkaar dat je best goed was en hoe hecht je gezin was en zo liefdevol voor je zorgde. De laatste week ging je hard achteruit. Afgelopen zondag zijn we nog geweest. Je lag in bed en was heel af en toe nog wakker. Het werd ons afscheid lieve vriend! Mijn volgende bezoek aan jou was op vrijdag. De dag ervoor was je rustig ingeslapen. Ik hoorde wel dat je de dagen ervoor nog af en toe heel helder was geweest en verdrietig was om wat ging komen. Vandaag voel ik mij leeg. Mijn beste vriend is er niet meer. Ik zal onze wekelijkse uitjes missen. De discussies toen je nog gezond was, maar ook ons samenzijn toen je zo ziek was. De zondag op de tennisbaan zal nooit meer hetzelfde zijn. Je was een bijzonder mens! Integer en betrouwbaar. Een vriend uit duizenden. Lieve Ed, ik had je samen met je fijne gezin nog zoveel gelukkige en gezonde jaren gegund, maar ook nog vele jaren jouw vriend willen zijn. Het is je helaas niet gegeven. Ik zal je missen, maar in mijn gedachten leef je voort! Wat hebben we een bewondering voor Sandra, hoe liefdevol ze je heeft verzorgd samen met je fantastische zoon, lieve dochter en fijne schoondochter.
Je vriend Willem en een dikke kus van José
