Nooit meer met jou barbequen (ik barbe jij knoeien)...
Nooit meer de kieteldood …
Nooit meer bompa krak met de noten…
Ik mis je
Xygar

In al die jaaren dat ik Bonpa heb gekend be ik er zeker van geworden dat een betere Bonpa niet bestaat. Waar het ook voor was dat we hem nodig hadden kon hij helpen, namelijk als bankschreof was hij erg handig toen ik zijn abnormale kracht nog niet had! Het was altij veel lol als wij op Bata waren. Of het nou om "het verhaal van de dag" ging (net als toen ze onder de clôture zijn gerold) of dat we met zijn spullen speelden (met die geweldige scootmobiel!) was het niet een dag om te vergeten.
Maar er was iets wat ik al lang had gemerkt, als Bonpa zijn middag-siesta ging doen vond ik het in eens heel leeg voelen in huis. Alsof er iets niet normaal was. En dat was zo. Al zat Bonpa maar duimen te draaien, hij was er. Zodra ik er weer terug kom ben ik natuurlijk blij Bonma weer te zien, maar al is het bijna een jaar geleden, het voelt nog altijd zo leeg...

Ik mis je Bonpa, geniet lekker van je laatste tukkie...

Lieve papa,
Wat heb ik een bewondering voor jou:
Nooit heb je geklaagd, terwijl je zoveel moest ondergaan en doorstaan.
Altijd bleef je positief, de eeuwige optimist en goedlachs met de nodige dosis humor (alleen je boosheid moesten we af en toe wat temperen).
Je hebt tot het laatst genoten van alle reizen en uitstapjes, van lekker eten en drinken met veel mensen om je heen.
Met recht kun je zeggen dat je Carpe Diem hebt toegepast, precies zoals je dat wilde!
Nu heb ik verdriet omdat je er niet meer bent, maar ik ben blij met alle mooie herinneringen waarin jij er altijd voor me was.

Bedankt voor alles papa !

Ik mis je

Dikke knuffel Edmée


Fabas, Frankrijk

Toevallig, kwam ik, Liam, als 20 jarige buitenlandse jongen uit Indonesië, bij de familie de Waal terecht. Dat was in de zomer van 1967 in Zoeterwoude Rijndijk. Ik mocht op hun zolderkamer logeren. Ik wilde gaan studeren maar wist eigenlijk niet wat ik in Nederland daarvoor moest regelen. Ik sprak amper Nederlands en kon zeker niet een brief in het Nederlands schrijven.
Door het toedoen van Ed, zijn alle brieven die nodig waren naar de verschillende ministeries geschreven. Zo kreeg ik snel een verblijfs- en studievergunning en kon dientengevolge spoedig college bijwonen in Delft.
Door de drukte van ieders gezins- alsook arbeidzaam leven, verliezen wij elkaar uit het oog totdat ineens de hele familie de Waal eind juni 1976 acte de présense geeft tijdens de receptie van ons huwelijk in Nijmegen (foto).
Nadien hebben wij, eerst sporadisch en sinds wij in Amstelveen wonen regelmatig contact. Het is altijd een hartelijke, gezellige, warme en pretentieloze ontmoeting met Ed en Marijanne in Heemstede, in Bata en in Torres de la Mar. Elke keer als die ontmoetingen in onze gedachten komen en we erover praten, verlangen wij naar herhaling van die ontmoetingen. Liam realiseert zich dan maar al te goed dat zonder de steun, gastvrijheid en brieven van Ed het onmogelijk zou zijn geweest diegene te worden zoals hij nu is. AMOR FATI zoals Nietzsche zei.
Een gevoel van dankbaarheid overheerst wanneer wij beseffen dat we Ed’s warme persoonlijkheid moeten missen.
Liam en Marjo Oey
Amstelveen

Peter and I first made Ed's acquaintance in the late 1980's on the island of Rhodes, Greece . It was to be the first of many wonderful times spent together in many parts of the world by the four of us.
Way back Marijanne and Ed visited us in Australia where we celebrated Greek Easter at our beachside property . A traditional lamb on the spit was shared with friends all of whom enjoyed Ed's larger than life personality, his zest for living , his curiosity and thirst for knowledge which he loved to pass on. For example on one trip when the De Waals were driving us back to Paris after a lovely few days with them in St. Andre I was very happy to pass the time by learning from Ed the full gamut of Roman numerals.
On that same trip we had accompanied Ed on one of his trips to Andorra where he would stock up with tax free wines. The steep curving snow covered mountainous roads we traversed, coupled with Ed's rather reckless and speedy driving had Peter ( who has acrophobia) fearing for his life, whilst Vivianne ( a French born Australian friend travelling with us ) was remembering and singing songs from her childhood in France!! Reaching the surprisingly warm valley below was a moment never forgotten!
Another outstanding memory was on the island of Sikinos, Greece , the birthplace of my maternal grandfather. We decided to dine one evening on the
Village high up in the mountain reached by a local bus. During the meal musicians were playing their goatskin bagpipes which was an experience like no other. Realising we were visitors the pipers stood around our table playing their loud whining , jarring and haunting music FAR longer than wanted! A short time later we realised that Ed was missing! It was now very dark. We waited and waited but no Ed, so a search party was sent out including a Scottish ex army man who took control. Ed was nowhere to be found and panic had set in when suddenly he appeared out of the darkness . The relief was enormous. Having missed the last bus was the next problem . To our amazement the driver made an extra trip up the mountain to take us to the lower village. To this day we still correspond with the Scot who helped us that evening!
Travelling for Ed was always a learning experience. Whilst wandering along village streets he would stop frequently and have long chats with the locals and always be on the lookout for some little treasure for Bata.
Peter and I have been privileged to have known Ed and our lives are the richer for having had his friendship.

Juanna and Peter Kanis

We are so, so sorry to hear of Ed’s passing. It was a privilege for Jane and I to have met both him and Marijanne. In the short time that we knew him, we found him to be a warm, considerate, and generous gentleman. We know that he will be deeply missed and our thoughts and prayers are with you all. Lots of love Jane and Gary, Fabas, April 2019 xxx

La familia De waal, Eduardo y Marijanne... Os tenemos un cariño muy especial y la ida de Eduardo deja un vacío muy grande. Hoy ha sido muy triste ver a Marijanne en la clinica y no verte Eduardo, siempre con tu alegría y tus ganas de vivir. El cielo se ha llevado una gran persona. Mucha fuerza para la familia de todo el equipo de centro dentis. Siempre te recordaremos.
Susana Escolano