Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Op het matje.



Zo voelde het, toen ik in september 2011 door regisseur Edward Reekers werd gevraagd om even te blijven zitten om te praten over mijn eerste serie vertalingen. Ik was uitgenodigd bij dubbingstudio Creative Sounds om mee te kijken naar hoe de serie The Troop werd ingesproken.

Edward had veel met mijn vertalingen moeten werken - ik had zowat het hele tweede seizoen vertaald - en hij was niet blij.

Het was de eerste keer dat ik deze bijzondere, bevlogen man ontmoette. Ik kende hem van reputatie, als de stem van de prins van Assepoester en als nasynchronisatieregisseur van de Harry Potter-films. En nu sprak hij me streng toe…



Wat volgde was een van de belangrijkste gesprekken van mijn carrière.

Knap hoe hij dat deed. Kritisch, maar ook opbouwend en vol warmte en vertrouwen. Ik stond emotioneel minder stabiel in mijn schoenen dan nu, maar op geen enkel moment voelde ik me afgewezen.

Uit zijn woorden sprak een enorme passie. Een passie om iets moois neer te zetten, om ondanks geld- en tijdsdruk iets te maken waar kinderen graag naar keken. En iets wat klopte! En dat begon, volgens hem, met de vertaling; het fundament van een nasynchronisatie.

Tijdens het gesprek maakte ik aantekeningen. Aantekeningen die jaren daarna nog boven mijn bureau hingen. Elke keer wanneer ik twijfelde over een zin, keek ik ernaar.



En nu is hij er niet meer.



Bedankt, lieve Edward, dat je de tijd nam om met me te praten en dat je in me bleef geloven. Je hebt een verschil gemaakt in mijn leven.



Heel veel sterkte voor je lieve familie tijdens deze moeilijke tijd. Ik denk aan jullie.



Liefs, Joop.



P.S. De foto is gemaakt tijdens Bekende BelVrienden 2019, waar Edward en ik samen een belletje mochten doen.