Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Ik herinner me vooral de verjaardagen. Bij Edwin thuis, bij ons en bij tante Elly. Van de 5 nichtjes was ik de jongste. Dan wilde iedereen saai kletsen. Gelukkig had ik nog 3 neefjes waarvan Edwin de oudste was. Zij wilde wel verkleden en een tijdmachine bouwen. Of gewoon gezellig spelen. Edwin en ik verzonnen dan meestal het verhaal, daar was Edwin best creatief in. Toen we wat ouder werden zagen we elkaar minder, maar het was wel altijd goed. Edwin zal altijd mijn neefje blijven en alleen dat al, is genoeg om van hem te houden. De laatste jaren hadden we eigenlijk alleen contact via whatsapp en messenger. Ik vind het fijn dat we op die manier nog herinneringen van vroeger hebben opgehaald en ik heb kunnen laten weten dat ik om hem geef. Ik weet dat hij het niet altijd makkelijk had. De wat als ik… zal altijd nog wel ergens in mijn achterhoofd blijven zitten. Had zijn leven beter, anders, dingen voorkomen of niet gekund? We zullen het nooit weten. Ik denk dat het normaal is om deze gedachten en gevoelens te hebben als je iemand dichtbij en zo jong verliest. Ik hoop vooral dat we er met zijn allen over blijven praten als we hiermee zitten. Wat ik ook weet is dat ik Edwin vaak in mijn leven gelukkig heb gezien. Dat hij zich heeft ontwikkeld, is gegroeid en dingen heeft geleerd. Ik weet dat hij een goed persoon is die ook anderen het geluk gunt.

Liefs, Rosanne