Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Als tranen een trap konden bouwen
En herinneringen een brug
Dan klommen wij hoog naar de hemel
En namen wij je gewoon mee terug

Frans de Voigt
* 27 juni 1946 te ’s-Hertogenbosch,+ 6 maart 2018 te Hintham

Lieve man en beste maatje van Nellie de Voigt-Aarts
Stoere lieve (schoon-)papa en superleuke opa van Monique en Marja, Edwin en
Liesbeth, Nena en Victor, liefhebbende broer en oom en grootste vriend van alle kinderen en van iedereen die in zijn hart kind is gebleven.

Frans werd vlak na de oorlog geboren op t Zand en groeide op in een leuk gezin met 8 kinderen . Zowel zijn vader en moeder werkten hard waardoor het hen, hoewel ze weinig te makken hadden, toch aan niets ontbrak. Moeder regeerde het gezin met strakke hand en dat was ook hard nodig. Hoewel er onderling altijd werd gekibbeld hielden ze zielsveel van elkaar. Het te vroege verlies van twee broers en zijn lieve zusje viel Frans dan ook zwaar. Hij vond het daarom ook heel fijn dat zijn vier overgebleven zussen hem elke maandag trouw bezochten.

Het belangrijkste voor Frans was zijn familie. Hij werkte hard in Duitsland, maar in het weekend was hij er ook echt en genoot hij samen met zijn gezin van de mooie dingen van het leven: Lekker eten, gezellig stappen en feesten, op pad met de kinderen. Hij heeft samen met Nelly niet alleen gezorgd voor een goed en warm nest voor zijn eigen kinderen, maar ook voor iedereen om hen heen die daar behoefte aan had. Ze stonden samen altijd voor iedereen klaar.

Zijn kleinkinderen waren zijn alles: Als zij langskwamen leefde hij zich helemaal uit. In het spelen gaf hij zich helemaal. Hij vond het zo jammer dat hij niet meer alles met ze kon doen omdat hij niet meer gezond was, maar deed het maximaal mogelijke. Hij had ze zo graag nog alles willen leren en ze zien opgroeien.

Samen op vakantie gaan was zijn lust en zijn leven. Op avontuur met de kinderen in de caravan, later in de camper met Nelly naast hem en met de motor de bergen in met Nelly achterop: Dat maakte hem echt gelukkig.

Frans heeft zijn dromen nagejaagd en uit laten komen. Hij vertelde dat hij een heel fijn leven heeft gehad met iedereen om hem heen en dat hij alles heeft gedaan wat hij wilde doen. Kortom een rijk en gevuld leven. Hij had alleen nog wel wat langer bij ons willen blijven...

Tot het einde toe wist hij echter zijn humor en positiviteit te bewaren, waarmee hij de mensen om zich heen verbaasde en liet glimlachen. We zullen ons best doen die humor in stand te houden, hoe groot het verdriet ook is.

Frans we houden van je en je blijft in ons hart, voor altijd… Bye bye.




De Metselaar

zet de lijnen
is het cement
recht de muren
is het huis
zijn ziel en zaligheid
in de stenen
stap voor stap
waterpas
je keuken, kerstboom,
sinterklaas, je jeugd,
verleden en overleden
ooms, opa's en oudtantes
je zus en zo
de tijd met je nichtjes, je neefjes
en de buurjongen
de stevige warme muur
veilig om ons heen
de schouw met open haard
brandend van vertrouwen
liefdevol gebouwd
met bloed, zweet en knaken
en een fluitend gemoed
met zicht op de toekomst
want kinderen zijn we allemaal
maar wij zijn kinderen van de metselaar

Edwin de Voigt