Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Al heb je inmiddels een deuk opgelopen, ben je weer herrenigd met je zus en zwager. De kast word wel wat vol zo...

Opnieuw een sterfgeval van een jong iemand in de straat doet me beseffen dat ook jij er alweer 15 maanden niet meer bent. Wat gaat dat toch snel. Nog steeds kijk in af en toe naar je huis en nog steeds verwacht ik af en toe je in je duster op het balkon te zien. Zou die gewoonte ooit slijten? Ik denk het niet, en eigenlijk wil ik het ook niet, het houdt toch de herinnering aan jou levend.

Het jaar is omgevlogen, en je staat hier gezellig op de kast, maar stil ben je wel...

Vandaag had je 46 jaar geworden...
Een jaar geleden werd je ziek, niet te weten dat je toen je laatste verjaardag vierde...

Ger, ik heb je gemist op mijn verjaardag! Niet meer zingend voor mijn keukenraam, geen kaartje met een kilo confetti.... :(

Gisteravond hebben Kev, Mir, Ils en ik je herdacht in het verpleeghuis waar je de laatste 6 dagen van je leven doorbracht.
Wat zul je krom hebben gelegen van het lachen als je ons gezien zou hebben!
Maar het moment dat jouw naam genoemd werd en we de schelp met jouw naam erop een mooi plekje mochten geven was wel heel indrukwekkend.
Daarna zijn we nog een borrel op je gaan drinken.
We krijgen jou er (helaas) niet mee terug, maar het feit dat wij na jouw dood zo naar elkaar zijn gegroeid is wel heel bijzonder.
Dag lieve gekke Gerda, fijne reis en tot ooit!

De tijd vliegt voorbij, maar onze herinnering aan jouw kan nooit vervagen...

Hoi meis, nog even, en dan sluit je memoriam, maar je blijft voor altijd bij ons.

Wat is de telefoon toch stil...

Gisteren was het drie weken geleden dat jij ons verliet,
werd je zoon 21 jaar en kreeg hij de sleutel van zijn nieuwe huissie.
Jouw huisje is nu bijna leeg...
Wie zal er komen wonen?
Het zal nooit meer hetzelfde zijn.