Verhalen over Gerrit
Op zondag 18 april 2021 stuurden wij per e-mail aan een aantal oud-studenten en -collega’s van Gerrit, en anderen die hem op het Sociologisch Instituut gekend hebben, het volgende bericht:
Als leden van een alumnigroep sociologie, die elkaar vaker zien (plus een aantal aanvullingen) moeten wij jullie helaas het verdrietige bericht sturen dat Prof. Dr. Gerrit Jansen gisteren is overleden op de leeftijd van 92 jaar.
De laatste jaren woonde Gerrit in het Bartholomeus Gasthuis aan de Catharijnesingel/Lange Smeestraat in Utrecht, waar hij liefdevol verzorgd werd door zijn kinderen en de staf. Van tijd tot tijd ontmoetten wij elkaar nog in het café De Morgenster aan de Oude gracht.
Met het overlijden van Gerrit is, in onze beleving, definitief een tijdperk afgesloten. Wij zijn hem dankbaar voor de wijze en soms ook wat minder wijze, maar altijd persoonlijke en humorvolle lessen die hij ons heeft meegegeven en voor zijn warme vriendschap. Wij zullen hem niet vergeten.
De begrafenis zal aanstaande zaterdag plaatsvinden.
Met hartelijke groeten,
Jeannette en Wouter Turpijn-Van Duinen
Dit bericht leverde mooie en ontroerende reacties op, sommige kort en andere langer. Een aantal daarvan geven we hieronder graag weer.
Anneke Vroege schrijft:
Wat een verdrietig bericht inderdaad. Gerrit was een unieke persoonlijkheid en hoewel ik hem de laatste paar jaar niet meer gezien en gesproken heb bewaar ik warme herinneringen aan hem.
Helene de Vries schrijft:
Ik heb minder met hem te maken gehad dan jullie, maar natuurlijk herinner ik mij hem heel goed. Ik weet nog dat ik in een clubje zat omstreeks 1970, dat een congresje organiseerde en Gerrit ging daar ook wat aan bijdragen. Tijdens een voorbereidingsgesprek zei Gerrit o.a. dat hij zich voor het eerst realiseerde dat hij een groot gezin aan het opbouwen was toen hij i.p.v. een gewone auto een Volkswagenbusje moest kopen.
Hans Ridder schrijft:
Inderdaad Gerrit was een markante persoonlijkheid waaraan ik heel bijzondere herinneringen bewaar. De laatste jaren heb ik geen biertje meer met hem gedronken en hem alleen nog op een afstandje kunnen volgen.
Jack Burgers schrijft:
Ook ik bewaar warme en leuke herinneringen aan Gerrit. Een unieke man wiens werk wel eens onderschat werd maar veel meer en zeker met meer plezier gelezen werd dan dat van zijn critici aan de universiteit. Toen ik ooit in een wat sombere bui tegen hem zei: “We worden oud, Gerrit...”, antwoordde hij: “Gelukkig wel!” Typisch Gerrit.
Een hoogtepunt voor mij waren de twee interviews die wijlen Leon Deben en ik met Gerrit hadden voor het vriendenboek bij zijn afscheid van de universiteit. We hebben met z’n drieën uren in de zon gezeten voor Gerrits huis aan de werf met veel witte wijn en lekkere hapjes waarbij Gerrit op zijn manier een overzicht gaf van zijn leven en zijn opvattingen over de sociale wetenschappen. Onvergetelijke sessies!
Heins Willemsen schrijft:
Ik heb Gerrit tot corona wekelijks bezocht al pianist in het Bartholomeus. Ik zag hem langzaam achteruit gaan. Veertien maanden geleden heb ik Gerrit voor het laatst ontmoet. Hij was toen erg achteruit gegaan.
Ik herinner me hem als een unieke persoonlijkheid: bourgondisch, artistiek en met een heel bijzondere wijze van wetenschapsbeoefening.
Hij heeft mij de liefde voor architectuur en stedenbouw gegeven.
José van Rosmalen schrijft:
Ik herinner me Gerrit als een aimabele man en vooral ook als een goede schrijver. Hij heeft liefdevolle portretten van spoorwegmedewerkers geschreven en ook een boek, Ballonnen en brood. Daarmee ging hij ook buiten de geijkte paden van de sociologiebeoefening, door niet structuren of systemen voorop te zetten, maar mensen te beschrijven, juist ook vanuit zijn kennis van samenleving en geschiedenis. Hij gaf kleur aan het sociologisch instituut. Ik kende hem verder niet persoonlijk, maar denk nog wel eens aan hem. Mijn condoleance voor ieder die hem gekend heeft, vooral uiteraard zijn kinderen.
Frank Bovenkerk schrijft:
De korte tijd dat ik (en Lo Brunt) bij Gerrit hebben ‘gediend’ herinner ik mij met plezier, ook al was het een bijeengeraapt gezelschap. Gerrit was aimabel, maar kon ook stevig uit de hoek komen. Ik herinner mij dat hij mij een keer aansprak en zei: gaan we moeilijk doen? Dat maakte grote indruk op me, hij had dus ook iets van een bovenmeester in zich.
Barbara Bastiaanssen schrijft:
Het toeval wil (?), dat ik gisteren aan jullie dacht en nu dit bericht over het overlijden van Gerrit Jansen. Mijn herinneringen gaan ver terug, mijn studietijd in de jaren ’70. Naast zijn erudiete manier van colleges geven, blijven zijn excursies naar Londen mét de pubs onvergetelijk.
