Greet overleden, wat een verdrietig bericht. Net nu het wat beter met haar leek te gaan.
Ik heb Greet leren kennen als een vrouw met een groot, warm hart.
Een speciaal plekje had zij hierin gereserveerd voor de Labrador Retriever in het algemeen , maar speciaal voor de werkende Labrador.
Wij deelden deze passie voor het ras. Later maakten wij als bestuursleden van de Nederlands Labrador Vereniging goede maar soms ook roerige tijden mee. Dit schept een band.
De vele herinneringen aan Greet, onder andere de vele bestuursvergaderingen ( hier werden soms harde noten gekraakt, maar Greet bleef altijd positief) en een heel gezellige dag op de Internationale Working Test in Den Oever, zullen ervoor zorgen dat ik nog vaak met warme herinneringen aan haar zal denken.
Lieve kinderen en kleinkinderen van harte gecondoleerd en veel sterkte de komende tijd om het verlies van deze bijzondere moeder en grootmoeder te verwerken.
Lieve groet,
Marjon Pielkenrood

(lees eerst Herinneringen aan Greet (1))

Gelukkig is er een oplossing. Met pijn in het hart verhuizen zij van Tiendeveen naar Rumpt waar Marga en Jeroen wonen en hen ruimte verschaffen in een deel van hun grote woning, een herenhuis aan de Dorpsdijk.
Inmiddels bedraagt het aantal labradors nog twee. Jacques moet zijn, door hemzelf tot een Hauptwerk omgebouwde orgel, de deur uit doen, met pijn in het hart. Greet gaat haar fraaie tuin missen. Jacques wordt gaandeweg minder en de niet aflatende zorg voor hem door Greet neemt toe.
Greet legt haar bestuursfunctie bij de Labradorvereniging, waarvoor zij veel lof verdiende, neer en richt zich geheel op de zorg voor Jacques tot hij op 19 december 2017 overlijdt.
Daarna komt er voor Greet meer ruimte om weer tot zichzelf te komen en met haar dynamische inslag lukt het haar, ondanks het gemis van Jacques, goed. Haar contacten worden weer geïntensiveerd en ook in de plaatselijke kerk vindt zij haar plek.
Met grote schrik volgt een zwarte periode vanaf december 2020. Na een hersenbloeding, komt zij er wonderwel weer bovenop, al dreigt nog een hartoperatie de rust verstoren. En dat gebeurt, nadat zij onwel werd volgde een vijfwekenlange ziekenhuisopname, die aanvankelijk een positieve uitkomst leek te hebben. Helaas is zij plotseling overleden, nadat zij met goede moed weer een week thuis was. Wij zijn dankbaar dat zij in vertrouwen op haar Heiland is gestorven; de op haar rouwkaart vermelde tekst “Ga met God en Hij zal met je zijn”, getuigt daarvan.
In mijn bovenvermelde verhaal gaat het niet alleen over Greet, maar ook over Jacques. Het was voor mij moeilijk om het alleen over Greet te hebben, omdat Jacques en Greet in mijn beleving een twee-eenheid vormden van formaat. Een technisch begaafde, humorvolle, doorzettende broer en een uiterst dynamische, belangstellende, meelevende, hartelijke en lieve schoonzuster.
Gerrit de Jager 01-09-2021

Herinneringen over Greet zijn moeilijk op één A-4tje op te schrijven.
Toch wil ik er een aantal vermelden.
Als zwager van Greet en broer van Jacques herinner ik mij dat Greet op zeer jeugdige leeftijd (15,16 jaar?) onze familie binnenkwam; het was ongeveer het einde van de jaren vijftig van de vorige eeuw.
Onbevangen, spontaan en vrijmoedig deed zij haar intrede. Paste zij wel bij het wat stille en op zichzelf teruggetrokken broertje?
Al snel kwamen wij er achter dat het, hoeveel zij ook van elkaar verschilden, een perfect stel zou worden en dat zij elkaar in vele opzichten zouden aanvullen. En dat is in de loop der jaren ook meer en meer gebleken.
OP 2 november 1967 gaven zij elkaar het “ja-woord”.
50 jaar huwelijk maakten zij vol, maar helaas, Jacques overleed al een maand daarna.
Een huwelijk met grote momenten door de geboorten van drie kinderen, later nog 6 kleinkinderen, met aanhang werd het uiteindelijk een grote familie van 21 personen; dan gebeurt er veel en is er ook heel wat te verhalen.
Ik moet mij beperken tot die gebeurtenissen waar ik wat over kan melden.
Na hun huwelijk woonden zij o.a. in Amersfoort op een galerijflat, daarna in een woning te Nijkerk, alles ging zoals het hoorde te gaan (huisje, boompje, beestje). Maar zij wilden meer, een eigen huis bouwen in Zwartebroek. Dat had nogal wat voeten in de aarde, het huis in Nijkerk werd verkocht, het huis in Zwartebroek stond er nog niet. Een klein boerderijtje in de omgeving bood uitkomst. Daar trokken zij, zich veel comfort ontzeggend, in. Hier werd de liefde voor het buitenleven bij Greet (een “Amsterdamse”) geboren. Werd er een kalf bij de boer/buurman geboren, Greet was erbij en zij genoot ervan. Haar belangstelling voor alles wat groeide en bloeide groeide mee. Een labrador werd een huisvriend. De bouw van de door Jacques zelf ontworpen woning in Zwartebroek werd voltooid en vervolgens door Greet smaakvol en effectief ingericht. Er was plaats voor meerdere honden van Greet, dus er werden puppy’s geboren en ook het orgel van Jacques kreeg een plek. Deze twee, de honden en het orgel, zouden de rode lijn in het huwelijk worden.
Maar het ondernemende stel wilde, na verloop van tijd, meer. Meer honden en een groter orgel. Dus werden er opnieuw bouwplannen gemaakt en gerealiseerd in het Drentse Tiendeveen. Een kavel met een vervallen huisje werd gekocht, het huisje ging tegen de vlakte en de bouw kon beginnen. Een prachtig landhuis verrees, met heel veel grond voor de aanleg van een schitterende tuin met vijver; een park noemde ik zoiets. Veel respect heb ik voor de zelfwerkzaamheid van beiden. Greet behield steeds meer Labradors uit haar eigen fokkerij en zorgde bovendien voor viervoetige vakantiegangers in de eigen kennel. Bovendien richtte zij haar tuin met veel smaak in met allerlei veelkleurige planten en bloemen, een waar lusthof. Jacques timmerde wat af, binnen en buiten zijn woning en richtte o.m. een ware concertzaal voor zijn orgel in op de zolder. Twee toch wel verschillende mensen met verschillende hobby’s , die in zeer goede harmonie elkaar de ruimte gaven en genoten van elkaars bezigheden en elkaar daarin ook steunden en aanvulden. Greet werd bestuurslid van de Labradorvereniging en werd daarin een drijvende kracht; samen trainden zij de honden voor de wedstrijden waaraan de labradors meededen. Ook het handwerk van Greet op de naaimachine mag niet onvermeld blijven; zij maakte veel zelf, jurken en allerlei andere kleding. Tot vlak voor haar overlijden was zij nog op naailes.
Daarnaast waren zij beiden actief in de kerk van Hogeveen en onderhielden, ondanks de drukke werkzaamheden die aan hun “bedrijf” verbonden waren, hun sociale contacten met buren en andere mensen die op hun pad kwamen.
Dan verandert hun leven langzaam maar zeker geheel. Jacques wordt ziek, er wordt prostaatkanker geconstateerd. Het werk wordt Jacques allengs te zwaar en Greet moet veel tijd steken in het begeleiden van Jacques voor bezoeken aan artsen en ziekenhuizen. Het gaat zo niet langer op hun “landgoed”.
Gelukkig is er een oplossing. Met pijn in het hart verhuizen zij van Tiendeveen naar Rumpt waar Marga en Jeroen wonen en hen ruimte verschaffen in een deel van hun grote woning, een herenhuis aan de Dorpsdijk.
Inmiddels bedraagt het aantal labradors nog twee. Jacques moet zijn, door hemzelf tot een Hauptwerk omgebouwde orgel, de deur uit doen, met pijn in het hart. Greet gaat haar fraaie tuin missen. Jacques wordt gaandeweg minder en de niet aflatende zorg voor hem door Greet neemt toe.
Greet legt haar bestuursfunctie bij de Labradorvereniging, waarvoor zij veel lof verdiende, neer en richt zich geheel op de zorg voor Jacques tot hij op 19 december 2017 overlijdt.
zie vervolg

Helemaal onvoorzien was het overlijden van Greet niet, maar toen het eenmaal zwart-op-wit stond in een WhatsAppje van Jane én de kaart op de mat viel met de mooie treffende foto’s, drong het pas goed door.
Met haar heengaan, moeten vele Labrador-vrienden alweer afscheid nemen van iemand die eens het eeuwige leven leek te hebben en onverwoestbaar leek en ons zo ontzettend dierbaar was.

Greet: jarenlang de dragende en onmisbare kracht van de Clubmatchcommissie (CMC). Maar door de warmte die ze uitstraalde, haar bescheidenheid, haar charmes en haar niet aflatende gave om sfeer te scheppen was ze ook een welkome aanvulling én aanwinst van het NLV-bestuur, al was ze eigenlijk soms gewoon te aardig om pijnlijke bestuurlijke knopen door te hakken.

‘Haar’ CMC stond als een huis en vormde een onneembare vesting op momenten dat ‘anderen het zo nodig beter dachten te weten’. Zij verdedigde ‘haar’ CMC met verve en een vleugje koppig- en knorrigheid!
Jaar na jaar bewees zij haar gelijk en de puike naam die de Nederlandse Labrador Vereniging al die jaren ook in het verre buitenland had, was grotendeels aan de CMC-leden te danken: die als eenheid optrokken en voor wie niets te gek was.
Het keurmeestercorps werd elke show met alle egards ontvangen en op de aansluitende diners in Kasteel Heukelum staken gerenommeerde keurmeesters hun loftrompet voor de vlekkeloze organisatie en de vriendelijke en open sfeer, niet onder stoelen of banken.

Vermaard was ook de gastvrije wijze waarop Greet (met hulp van haar steun-en-toeverlaat Jacques) tijdens vakantieperiodes Labradors opving in Tiendeveen. In een gezellig ‘vijfsterren hondenhotel’ met buiten enorme speelweides voor reuen en teven. Maar bovenal: met veel aandacht voor elke logé!

Maar los van mijn herinneringen aan onze lange bestuursperiode, koester ik bovenal de gezamenlijke momenten tijdens jachthondenproeven, MAP’s, mijn verjaardagsfeestje en bezoekjes aan haar huis aan de Linge enz. Dan werd er gezellig geroddeld (helaas was alles waar!), werd je kort-maar-krachtig op de hoogte gebracht van de beslommeringen van Jacques, hun dochters, de kleinkinderen, het gemis van haar zoon Wim c.s. die ze door de COVID-19-uitbraak niet kon bezoeken én haar viervoetige kameraden.

Want Greet was een echte liefhebber van ons ras. Ze fokte onder de kennelnaam ‘From Hunter’s Melody’ enkele nestjes en wist met zelf gefokte honden mooie show- en werkresultaten te behalen. Gaandeweg kreeg ze steeds meer lol in het ‘werken met haar honden’ en was ze een graag geziene gast op jachten.
Waar ze - wars van opschepperij over prestaties van deelnemende honden- vanwege haar eigen plezierige temperament zo welkom was!

Door de zeer onfortuinlijke valpartij en kwakkelende gezondheid was Greet helaas vanaf oktober grotendeels aan huis gebonden. Wies, haar laatste Labrador, hield haar gezelschap totdat Remy de zorg van Wiesje op zich moest nemen. Het voelde als een amputatie, vertelde ze me, maar Greet was reëel en zeurde niet over de vele ongemakken en bleef positief.

De 22ste augustus stuurde Greet nog een lang WhatsAppje. Vol dankbaarheid voor de dagelijkse berichtjes (‘Ik geniet daar echt van’) en met een geestige toevoeging waaruit bleek hoezeer zij was ingeburgerd in Rumpt: ‘Zoveel beleef ik niet, behalve de toeristen die over de dijk vliegen en mopperen op de “locals”, die niet snel genoeg opzij gaan…’.

En ze vervolgde: ‘‘Ik slaap erg veel, het lijf staat bol van de narcose. Maar als dat voorbij is, zal het beter gaan en het borstbeen moet eerst genezen zijn. Strenge regel : Niet zwaarder tillen dan 1 kg. Gelukkig krijg ik elke dag hulp bij het douchen en aankleden. En de vorderingen zijn vast en zeker in aantocht🤣🤣’.

Ze sloot dit laatste berichtje af met twee lachende emoji’s (want Greet ging met de tijd mee!) die volgens het ‘betekenis-woordenboek’ het begrip ROFL verbeeldden (Rolling on the floor, laughing). Greet bleef dan wel zelf tot het laatste moment positivisme uitstralen maar velen was het lachen op dat moment al vergaan, bezorgd om haar onzekere vooruitzichten.

Greet vertelde vaak dat ze haar plekje in Rumpt had gevonden, hoe lief ze door veel dorpsgenoten werd bejegend en welke plannetjes ze nog had voor activiteiten en wandelingen door de mooie streek.
Het is triest dat het bij dromen zal blijven. Wat zullen we haar vrolijke, immer opgewekte stem missen.
Maar het is goed zo, wetende dat de reeks operaties en complicaties zelfs haar optimisme en levensvreugde onvermijdelijk zouden hebben geknakt.

Roswitha Lubbers

Beste Marga, Wim, Ineke en kinderen.

We zijn geschokt door het plotselinge overlijden van jullie lieve moeder/oma Greet.
Wij herinneren Greet als een spontane, levenslustige, gastvrije en sociaal bewogen vrouw.
De komende dagen zullen in het teken staan van terugkijken en afscheid nemen, daarmee wensen wij jullie héél véél sterkte toe.

Ga met God en Hij zal met jullie zijn.

Met vriendelijke groet,

Jaap en Gerda van der Veen.