Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Liefde

Het ligt niet
in de lengte
of zwaarte van tijd
of iets
je lief en dierbaar is

Het ligt
in de diepte
van het verlangen
in de liefde
waarmee
je lief hebt

In de liefde
ligt
het verdriet
als je verliest

En je huilt
omdat
in je tranen
je liefde ligt

Diep in mijn hart ligt een sleutel, maar niemand kan hem zien..
Deze sleutel geeft toegang tot mijn ziel, mijn ik, mijn beste kant misschien..

Heb jaren gewacht op degene die mijn masker, tegen pijn en verdriet
Mijn bescherming tegen alles, mijn pantser doorziet..

Een muur die ik in de loop der jaren heb opgebouwd..
Steen voor steen aangelegd en niemand mijn binnenste toevertrouwd..

Vaak probeerde ik mijn muur te laten zakken, mensen binnen te laten..
Maar die sleutel in mijn hart, kreeg niemand in de gaten..

Die zoektocht wilde niemand aan, de oppervlakte was genoeg..
Mijn hart schreeuwde om warmte en vriendschap, maar kreeg nooit wat ik vroeg..

Iemand om je gevoel mee te delen, dat wat je van binnen echt raakt..
Een echte vriendschap, nee dat had ik nog niet meegemaakt..

Waren al die mensen die deel uit maakten van mijn leven..
Uiteindelijk niet meer dan een onbereikbaar gegeven..

Bleef mijn sleutel dan onbekend en verscholen diep in mij..
Of zou er iemand ergens zijn, die samen zij aan zij..

Mijn muurtje steen voor steen, met een welbewogen knal..
Tot de laatste steen en laatste voeg, liefdevol afbreken zal..

En plots kom jij, nieuw en toch bekend..
Uit het niets op me af gerend..

Jij zag mijn pijn, mijn masker en zonder na te denken..
Heb je mij bevrijd, door mij mijn eigen sleutel te schenken..

Het mooie is dat jouw moeite wordt beloond..
Mijn warmte en gevoel wordt nu ook aan jou getoond..

Zo voel je dat een fijne vriendschap, voor beiden zo belangrijk zal zijn..
Samen delen we het verdriet, en vermenigvuldigen de gein..

Die weg ligt open, en geloof me als ik zeg..
Je bent in mijn hart gekomen en gaat daar nooit meer weg..

Het is het al vele jaren stil.
Wij moeten verder,
de wereld gaat gewoon zijn gang
maar niet voor ons,
de zon schijnt bleker
de nachten duren veel te lang.
Je plaats is leeg
maar niemand zal er
doen alsof jij niet bestaat.
We zien je niet
maar toch : je bent er
omdat zo veel nog van je praat :
de lege stoel,
je dichte boeken
en de verhalen die er gaan.
Je hoort bij ons
waar je ook heen gaat,
bij ons blijf je voorgoed bestaan.

Lieve Hanno
Je was een kerel met karakter
Een man waar je op kon bouwen
Je lach schalde in het rond
Als teken van vertrouwen
Niemand zal durven te ontkennen
dat we nooit aan jouw afwezigheid zullen wennen
Maar jouw afwezigheid geeft ons wel de kracht,
jouw te onthouden als een stralenpracht
Oh er was nog zoveel te zeggen
Maar we zullen ons erbij neer moeten leggen.
Veel liefs
Trees en Peet

Ik denk
als het regent
laat hij niet nat worden
en als het stormt
vat hij geen kou
ik denk ook
dat dat denken niet helpt
want het word nooit meer
nat of vat je kou
want het regent
nog waait ooit
meer voor
jou

31-10-1975 / 31-10-2009

Ik kijk naar je foto,
maar jij blijft vijf en twintig.

Je broer en zus worden wijzer,
wij, heel wat grijzer
maar jij blijft vijf en twintig.

Ik zie je vrienden,
zij worden ouder,
maar jij blijft vijf en twintig.

Vijf en twintig, de leeftijd
waarop je ging.
Wij leven verder
met jou in onze herinnering

31 oktober zou je 34 geworden zijn

een ontroerend gedicht wat weer geeft ,,HET gevoel Het gemis en het
stille verdriet .
Eeen beetje troost voor jullie van hier .
Jet & Krina

Dichtbij
Ik staar omhoog en denk aan jou,
in het zwarte gat van de nacht.
Ik stel me voor dat jij daar bent.
En gewoon tegen me lacht.

Ik zie je niet, ik hoor je niet.
Maar doordat ik je zo mis.
Ben ik van het feit doordrongen,
dat daarboven mij iets is.

Ik sluit mijn ogen en beleef.
een intens moment
ik weet gewoon,
ik voel gewoon
dat jij er bent.

Lieve Hanno.
Nog iedere dag missen we je stem,
nog iedere dag missen we je steun.
Nog iedere dag missen we je lach,
nog iedere dag missen we je wijsheid.
Nog iedere dag missen we je kracht,
nog iedere dag missen we JOU.

And someday in the mist of time
when they asked me if I knew you
I'd smile and say you were a friend of mine........