Het kwam zó onverwacht;
zo midden in de nacht.
Gevochten voor je leven;
helaas hielp het maar even.
Hans, wie had dat gedacht?

Vandaag hebben we definitief afscheid moeten nemen van onze onvergetelijke buurman.

Hans, je was een geweldige buurman. Altijd bereid om te helpen. Of met een waakzaam oog de boel in de gaten te houden. Altijd een gezellig praatje. Of een discussie, waaruit bleek dat je over veel dingen goed nadacht. Je brul om het hoekje van het huis om Edith bij het ramen zemen van het trapje “af te schrikken”. Je kreet: “hé buurvrouw” als je onze jongste dochter Rosalinde aan zag komen. Rosalinde die in jouw voetsporen wil gaan en een dag met je mee mocht. En door jouw enthousiaste verhalen alleen maar gesterkt werd in haar keuze. Je van een spierbal vergezelde “Kom op hè” als je zag dat Mathilde dat nodig had. Je roep: “Lotjeee”, ‘s avonds om 11 uur als we elkaar tegenkwamen bij het uitlaten van Fox en Lotje.
Door je enthousiasme gaf je de ander altijd het gevoel blij te zijn dat je hem of haar zag. We zien je blije gezicht als je aan de deur stond om courgettes uit je eigen tuin af te geven. Of wanneer je over de schutting je zwarte vingers van de walnoten liet zien.

Steeds meer herinneringen komen boven, het beste bewijs van je aanwezigheid. Dat je er was als buur, als grappenmaker. Als wij dat al zo missen, wat moet dat dan voor Colinda, Carmen en Leander, Menno en Astrid wel niet zijn? Heel veel sterkte gewenst! We zullen er zijn als je ons nodig hebt.

Vandaag hebben we definitief afscheid moeten nemen van onze markante buurman.

Collega’s bewijzen de laatste eer;
voorzichtig zetten ze je neer.
‘k Zie vogels vliegen,
halmen wiegen.
Hans, we missen je steeds meer.